W podgrzybkowych lasach Ponidzia

    Po napełnieniu borowcami karty w aparacie, a maślakami koszyka, pojechaliśmy za Zibiego przewodem na podgrzybki. Dla grzybiarzy z centralnej i północnej Polski jest to gatunek mało atrakcyjny, bo podgrzybki rosną tam masowo, ale u nas nie ma ich za wiele. Co rok jeżdżę po nie właśnie na Ponidzie. Zibi, jak to Zibi, malował przed moimi oczami wizję tysięcy pięknych podgrzybasów, które stoją szeregami i tylko proszą:"Weź mnie! Weź mnie do koszyka!" A ze mnie już taki jest marzyciel, że natychmiast wierzę w każde grzybowe słowo, zamiast odwołać się do doświadczeń życiowych i wizję taką uszczuplić w zarodku.;)

    Dojechaliśmy. Las był piękny. Słońce, coraz odważniej przebijające się przez mgłę tworzyło świetlne smugi między wysokimi pniami sosen.

    Szłam tak przez ten cudny las i pytałam Zibiego, gdzie są moje podgrzybasy. A on uparcie twierdził, ze tu zawsze były, ze parę dni temu nazbierał cały koszyk...

    Uwieczniałam las, przekomarzałam się z Zibim i wypatrywałam grzybów, które jakoś nie chciały się ujawnić.

    Wreszcie, kiedy zagłębiliśmy się w las, trafił się jeden, później drugi i trzeci. Na pewno nie były to ilości, o jakich opowiadał zibi, ale od czasu do czasu każdy z nas znajdował dorodne podgrzybeczki.

     Tylko dwa ze znalezionych przeze mnie egzemplarzy były podstarzałe z przemarzniętym hymenoforem. Pozostałe wyrosły już po przymrozkach, były młode, jędrne i grubiutkie. Takie, jak lubię najbardziej.

    Najczęściej rosły pojedynczo, co podgrzybkozbieraczom z innych rejonów pewnie się w głowie nie mieści, bo przywykli do całych stad podgrzybkowych pchających się do koszyków. W tym lesie dwie sztuki w pobliżu to już był tłum, a trzy można było zaliczyć do masowego występowania. Takie standardy.:)

    Zazwyczaj październikowe podgrzybki z Ponidzia były w stu procentach zdrowiutkie. Ale nie tym razem! Jest tak ciepło jak latem, więc robactwo zamiast udać się na zimowe spanie, nadal się mnoży i żre nasze grzyby.

    Jakby tak połączyć znalezione przez całą czwórkę podgrzybki, zebrałby się koszyk średniej wielkości. To nie było za bogato, więc Zibi rzucił hasło: "Zmieniamy las!"

     Oczywiście w tym następnym lesie miały czekać na nas nieprzebrane ilości jeszcze piękniejszych podgrzybków, a oprócz nich borowiki, czubajki i sto tysięcy innych atrakcji. Znowu słowa Zibiego namalowały wizję cudownego pazerniactwa. Zaczęliśmy zawracać w kierunku parkingu.

    Po drodze trafiały się oczywiści kolejne grzybki. Te dwa, jako jedyne, rosły tak blisko siebie.

     Jeszcze ostatnie fotki urokliwego lasu,

uśmiechnięty Zibi,

kosząca małe podgrzybki Renia

i ostatni znaleziony przeze mnie podgrzybasek z tego lasu.

   Już byliśmy blisko samochodów zaparkowanych przed lasem, już żegnaliśmy się z grzybami, kiedy w oko wpadły mi kudłate purchawki. Pochyliłam się nad nimi chwilkę, a już Zibi nawoływał, żeby wreszcie jechać do lasu, gdzie będzie więcej, a nawet dużo więcej.

    Pomknęliśmy do drugiego podgrzybkowego lasu. Kiedy zaparkowaliśmy, z kwatery po drugiej stronie asfaltówki wychynął gość z koszykiem. Zibi i Renia równocześnie oznajmili:"O! Burmistrz!" A burmistrz pomachał i zawołał:"O! Dorotka! Nie znam cię, ale wiem, że to ty!" No, takie powitanie to tylko na Ponidziu możliwe - Zibi wszystkich zna, a wszyscy znają Zibiego i wiedzą kogo spoza Buska gości.:)

     Przeprowadziliśmy ogląd burmistrzowskiego koszyka, w którym było kilka ładnych podgrzybków i trzy dorodne borowiki szlachetne. Dowiedzieliśmy się też które rejony lasu penetrował i pożegnaliśmy się "darzborem". Zibi zarządził, gdzie idziemy. Oczywiście tam, gdzie grzybów miało być w bród.

     Przez dłuższy czas nie było nic. Później trafiły się czubajki, które niestety w przeważającej większości były mocno nafaszerowane robalami. W dodatku Marcin gdzieś się zawieruszył i przez chwilę go nawoływaliśmy. Okazało się później, że trafił na pniaczek z młodymi, pięknymi opieńkami i w spokoju je sobie kosił. Zapełnił pół koszyka. Tym sposobem miał większy zbiór niż nasza trójka razem.

      Ja trafiałam tylko na mocno podstarzałe opieńki, a bratu młode same się pchały do koszyka. W efekcie szybko dopełnił nimi swój zasobnik.

     Z młodziaków trafił mi się za to przepiękny egzemplarz żylaka trzęsakowatego. Co prawda do koszyka się nie nadaje, ale wygląda za to pięknie.

      Na konic w tym drugim podgrzybkowym lesie znalazłam dwie gąski zielonki. A jesli idzie o podgrzybki to cała nasza czwórka znalazła ich w tym lesie całe trzy sztuki.

    Znowu padło hasło: "Zmieniamy las!" Dojechaliśmy, Zibi wysiadł ze swojego dżipa i mówi; po prawej podgrzybki, borowiki i gąski, po lewej - rydze. Ruszyliśmy. Ja poszłam w kierunku półki z rydzami i po paru krokach znalazłam dwa szlachetniaki. Wcale nie rosły na swoim miejscu znanym Zibiemu.;)

    Na rydze, a właściwie na rydza też trafiłam. Był cały jeden. Podgrzybków nie było wcale.

    Za to rosło coś znacznie ciekawszego i rzadziej spotykanego niż podgrzybki. Za sosnowym młodnikiem przycupnęło stadko gwiazdoszy frędzelkowanych w różnym wieku. Z przyjemnością je uwieczniłam.

    To był ostatni las, po którym buszowaliśmy. Pojechaliśmy jeszcze zakupić najlepsze pomidory na świecie, hodowane w Busku, a następnie do Zibiego, który obdarował mnie jeszcze dyniami i orzechami. Z samochodem wypakowanym tymi dobrami po dach wróciliśmy do Krakowa. Dzięki Zibi za kolejny wspaniały dzień w Twoim królestwie.