Wiosna w czasie zarazy - Puszcza Niepołomicka

     Chyba niedługo przyjdzie mi pisać pamiętnik z czasów zarazy zamiast relacji z naszych leśnych eskapad. Las, który możecie zobaczyć na zdjęciach z tego wpisu jest już niedostępny. Dziś rano przeczytałam, że Puszcza Niepołomicka została zamknięta, bo oprócz kleszczyków fruwają po niej stadami wirusy w koronach. Teraz będzie łatwiej ciąć resztę drzew, na których ptaki pobudowały gniazda, bo po cóż nam drzewa i ptaki, skoro można za to trochę kasy zyskać. Jestem wściekła. Nie dość, że muszę pracować z doskoku, uczyć dzieci, to jeszcze chcą mi zabronić spaceru w lesie! To już jest przegięcie i to wcale nie lekkie. W czwartek byliśmy w Puszczy na spacerze. Przez 5 godzin spotkaliśmy dwie osoby i to już w momencie powrotu do samochodu. Możliwość zarażenia się lub kogoś - zerowa. Ale okazuje się, ze do lasu tez nie wolno. Po prostu super. Teraz niech posiedzą Polacy w zamknięciu przez miesiąc, a później niech wyjdą na zewnętrze i niech ich wiaterek owieje - zaraz ich sieknie jakiś zwykły wirus bez korony i dopiero będzie panika.

    Patrzcie jak pięknie juz w lesie i wiosennie. Ściółka powoli zaczyna się zielenić.

     Było tak ciepło, ze nie zabraliśmy z domu kurtek. Od rana można było chodzić w bluzach. Początkowo Michaś i Krzyś nawet nie mieli za bardzo ochoty na bieganie i skakanie - chodzili i dyskutowali na temat szkoły, której nie ma.

    Znaleźliśmy pierwszą tegoroczną żabę. Patrzyła na nas z błyskiem w oczach. Michałek nawet dał jej buziaka. Nie zamieniła się w księżniczkę, więc Michałek stwierdził, że zapewne w wyniku tego całusa spotka kiedyś na swojej drodze jakąś wyśnioną księżniczkę.:)

    Ściółka zaczyna kwitnąć na biało zawilcami.

Na różowo kokoryczami i miodunkami.

Na żółto złociami, ziarnopłonami i zawilcami żółtymi.

    A to jedyny grzyb, jakiego uwieczniłam - próchnilec maczugowaty znaleziony przez Krzysia. Oprócz wieloletnich, podsuszonych nadrzewniaków, w puszczy nie było nic grzybowego. Ziemia jest strasznie wysuszona. Wiosną nie powinno być takiej suszy.

     Michał i Krzyś rozruszali się po pierwszej fazie dyskusji spacerowych. Kiedy zobaczyli idealne do wchodzenia drzewo, doznali przypływu energii i chęci do szaleństw.

    Samo wchodzenie na drzewo to dopiero połowa zabawy (albo nawet tak zwana mniejsza połowa). Prawdziwą atrakcją okraszona adrenaliną, jest zeskok z wysokości na leśną ściółkę, która wcześniej jest zawsze obadana pod katem bezpieczeństwa.

    Oczywiście Krzyś skakał z większej wysokości niż Michałek, który jest zdecydowanie bardziej ostrożny.

    Krzysiowi jeden zeskok nie wystarczył. Wlazł na drzewo raz jeszcze i skoczył z większym rozmachem.

    Może niektórzy z Was się dziwią, ze pozwalam chłopakom na takie skoki. A ja po prostu pamiętam swoje dzieciństwo. Uwielbiałam skakać z wysokości. A ponieważ było mi to zabraniane, wyszukiwałam sobie miejsca niewidoczne dla dorosłych i tam skakałam. Parę razy mogło się to skończyć tragicznie, czego świadomość mam dopiero teraz, po wielu latach. I wolę, zeby moje dzieci wykonywały ekstremalne skoki pod moim okiem niż w ukryciu.

    Później były skoki przez rów - najpierw suchy, a następnie taki z niewielką ilością wody.

    Nie zabrakło tez wędrowania duktami leśnymi "ozdobionymi" składowiskami wyciętych drzew.

    Zajęcia z wf-u chłopcy na pewno odrobili.:)

    Woda w Puszczy została tylko w najgłębszych rowach i bajorach. W promieniach słońca przeglądały się w niej drzewa.

    Ostatni etap wędrówki był przygnębiający - spory obszar puszczańskiego lasu został wycięty w pień. Ściółka w tym miejscu była zryta ciężkim sprzętem do tego stopnia, że nawet źdźbełko trawy nie było w stanie się z niej wyłonić. Ciekawe ile takich nowych miejsc pojawi się po okresie zamknięcia lasu dla spacerowiczów.

     Po spacerze wróciliśmy do domu i zajęliśmy się nauką. Chłopcy mają sporo lekcji do opracowania i samodzielnie nie są w stanie zapanować nad ilością kartek do wydruku, kolejnością zadań itd. W efekcie cały czas muszę się angażować w tę naukę, chociaż teoretycznie uczą się sami. Mam szczęście, że moi chłopcy są zdolni. Współczuję rodzicom, którzy muszą uczyć się z dzieciakami mającymi jakieś trudności edukacyjne.