Pożegnanie z Orawą

     To była upalna niedziela. Nawet porannych mgiełek za bardzo nie było. W ten ostatni lipnicki dzień wyruszyliśmy w stronę zabacówkowego lasu całą kolumną - za naszym Doblowozem jechały jeszcze dwie bryki wypakowane spragnionymi oscypków i grzybów lipnickimi gośćmi. Jeden samochód odłączył się i pojechał na bacówkę, a my oraz Paweł z rodzinką podjechaliśmy jeszcze kawałek, do ulubionego Krzysiowego lasu.

     Podczas tego ostatniego wakacyjnego grzybobrania nie sfociłam ani jednego grzyba - z jednej strony dopadła mnie melancholia, z drugiej gromadka dzieciaków biegających, zadajacych pytania, znajdujących grzybki. Krzychu robił za eksperta i odpowiadał na część pytań o znalezione grzyby. Nieoceniony był też Paweł (Paweł - gość, w odróżnieniu od mojego Pawełka:)), dzięki któremu mogłam się na chwilę wyalienować z rozentuzjazmowanego tłumu młodych grzybiarzy. Dziewczynki dość szybko się zmęczyły i zaczęły narzekać na upał i bolące nogi, więc zapakowaliśmy dzieciaki do samochodów i moi chłopcy (+ Eryk) z tatą, a Maja i Nela z Mają pojechali do bacówki. My z Pawłem mogliśmy odbyć jeszcze kawałek samotnej wędrówki.

      Dotarliśmy i my na ostatnie wakacyjne serki. Wtedy kapnęłam się, że nie mam jeszcze żadnych zdjęć. Wdzięczna modelka Maja pozwoliła na zapełnienie karty serią uroczych zdjęć. Chłopcy byli zajęci zupełnie czymś innym - ostatni raz w czasie wakacji obsiedli bacówkowe ogrodzenie i ujeżdżali je z zapamiętaniem. Tym razem obeszło się nawet bez upadków.:)

     Po powrocie do domu udokumentowałam efekty grzybobrania. Co najmniej trzy razy tyle zostało od razu w lesie, zjedzone przez robale.

     Po południu, kiedy upał nieco zelżał, a nasi goście odjechali do swoich domów, wzięłam Latonę na ostatni, sentymentalny spacer. Chciałam odwiedzić kilka miejsc bliskich mojemu sercu. Przemieszczałam się powoli, kontemplując widoki, a moja wierna towarzyszka spacerów doskonale wyczuła mój nastrój, bo była zdecydowanie mniej wyrywna niż zazwyczaj.

     Na koniec pojechałam do lasku, w którym od połowy lipca wypatrywałam co kilka dni pojawienia się rzadkiego, a nawet bardzo rzadkiego grzybka. Właściwie to już nie miałam nadziei, że się pojawi, ale jakiś wewnętrzny przymus kazał mi tam właśnie skierować konia. Latona nie lubi tej dróżki - grząskie bagienko, kamienie i wąska ścieżka dnem wąwozu - taki trudny i nieprzyjemny dla końskich kopyt teren. Ale pancia kazała, to trzeba było iść.

     W znanym miejscu zeskoczyłam na ziemię i zaczęłam przepatrywać mchy. Po rozgarnięciu ich, pokazał się jeden jedyny, maleńki i młodziutki owocnik. Wyrósł! Na ten ostatni dzień. Gdybym nie zsiadła i nie przeszukiwała mchów, nie zobaczyłabym jej z konia - była zupełnie ukryta.

     To Hydnellum floriforme - rzadka, chroniona kolczakówka. Znalazzłam ją po raz pierwszy kilka lat temu, w tym właśnie miejscu. I przez kilka lat wyrastała w tym samym niemal miejscu, między połową lipca, a początkiem sierpnia. Wyjatkiem był rok ubiegły - upalny i suchy. nie rosły wtedy praktycznie żadne grzyby, nie wyrosła i ona. W tym roku czekałam na nią i sprawdzałam miejscówkę niezwykle często, bo chciał ją zobaczyć i sfotografować znajomy miłośnik grzybów. A ona wywinęła taki numer, ze wyrosła z miesięcznym opóźnieniem... Była piękna i nawet miała kropelki, czego nigdy wcześniej nie widziałam. Taki bonus przed odjazdem.

     I jeszcze widok na graniczną łąkę, cztery koźlarze zabrane ze znajomego miejsca i powrót na lipnickie podwórko, na ostatnią noc.

     Poniedziałek był jednym z dłuższych dni w moim życiu - zaczął się tuż po czwartej. Pakowanie, sprzątanie stajni, składanie padoków, sprzątanie lipnickiego domu. 13.00 - samochody prawie spakowane, stawiam na gazie obiad dla chłopaków (tylko do odgrzania - zostawiłam specjalnie na tę okazję z dnia poprzedniego). Telefon - pan, który miał przyjechać z transportem na duże konie, nie dojedzie na 15.00, jak się umówił; będzie najwcześniej o 19.00. Przyczyny niezależne od niego, ja oczywiście rozumiem, ale  cały mój plan powrotu poszedł się paść. Dałam chłopakom krupnik z solidną wkładką, przeszła burza (zlewa była straszna - ściana deszczu). Pawełek drzemnął się po obiedzie, chłopcy dopominali się już powrotu (zabawki spakowane, koledzy i koleżanki odjechali, więc im się trochę nudziło), ja dopakowałam resztę betów i po 15.00 wyekspediowałam Pawełka z dzieciakami do domu. Ja musiałam czekać na przyjazd samochodu po konie. Po burzy zrobiło się zimno, a wszystkie moje cieplejsze ubrania pojechały już do Krakowa... Zostałam w koszulce i legginsach; zaczęło mnie telepać. Uświadomiłam sobie wtedy, że zjadłam tylko jakieś resztki kanapek po śniadaniu dzieci i jestem piekielnie głodna. A tu chałupa pusta - wszystko spakowane, nie ma nic...

     Dostałam informację, że moi chłopcy dotarli, rozpakowują się i zrobią zakupy z listy. W tym samym czasie znajomi, którzy mieli zostać jeszcze dwa dni, zaproponowali mi kawę okraszoną ciachem. To było chyba najsmaczniejsze ciastko, jakie w życiu jadłam.:) W dodatku moje urodzinowe.:) Poczęstunek postawił mnie na nogi. Mogłam czekać dalej. Co chwilę przechodził deszcz. Miałam nadzieję, ze ustanie całkowicie, ale nic sobie z moich nadziei nie robił.

     O 19.03 na lipnickie podwórko zajechała przyczepa po Latonę i Ramzesa (przyczepka na kucyki stała od dawna przygotowana na małych podróżników). Zapakowaliśmy najpierw kucyki, później duże konie. Wsiadły szybko i sprawnie - aż byłam mile zaskoczona taką współpracą z ich strony. Ruszyliśmy, po szybkim pożegnaniu z gospodarzami o 19.23 - pierwszy samochód z dużymi końmi, za nim ja z kucorami w przyczepce. Początkowo droga była prawie sucha i jeszcze nie było ciemno; później zrobiło się mniej przyjemnie - ciemności, deszcz, mokra droga... I spieszący się kierowcy, wyprzedzający na podwójnej ciągłej i wbijający się między jedną, a drugą przyczepkę. Takich świrusów najwięcej dopadło nas na podjazdach w Skomielnej i Naprawie; kto tam bywał, to wie jaka to droga... 

    Zaliczyłam trzecią w życiu jazdę z przyczepą z żywymi stworzeniami, pierwszą po ciemnościach i w deszczu... Teraz dam radę wszystkiemu.:) Koniska dojechały szczęśliwie do węgrzczańskiej stajni. Na rozpakowaniu ich i sprzętu końskiego zeszło trochę czasu. Do domu dotarłam o północy. Pawełek czekał z pizzą schowaną pod kołderką, żeby nie wystygła (i tak jej się udało) i z piwem w lodówce. Byłam tak padnieta, że niewiele z tego nocnego wieczoru pamietam.

     Jesteśmy w Krakowie. Kolejne lipnickie wakacje za nami. Jutro ruszamy na rozpoczęcie roku szkolnego.:)