Kurki z deszczowego lasu

     Jeszcze przed wyjazdem na wakacje chłopcy ustalili, że w soboty będą sobie robić dni lenia - wylegiwać się w wyrkach (łóżko po orawsku), bawić w domu, siedzieć przy komputerze i tabletach - jednym słowem robić to wszystko, od czego matka odgania i wyrzuca dzieci "do pola". 

     W piątek wieczorem cała trójka przypominała mi o "ustaleniach" w kwestii leniuchowania. Pamiętałam i szykowałam się na wyjazd do lasu i samotne grzybobranie. Pawełek sprawdził prognozę pogody i oznajmił, że jutro od wczesnego ranka będzie padał deszcz. Jak zwykle stwierdziłam, że nie wierzę prognozom, ale przygotowałam sobie kurtkę przeciwdeszczową i ubranie na zmianę, na wypadek przemoknięcia.

     Wstałam po czwartej - podwórko było mokre, ale deszcz nie padał. Wypuściłam konie na pastwisko, przygotowałam chłopakom śniadanie i pojechałam do mokrego lasu kurkowego w Orawce. Nie padało, ale drzewa były dobrze namoczone, więc trochę wilgoci we mnie wsiąkło, zwłaszcza, że kurki rosną gównie w młodnikach świerkowo-jodłowych i w celu ich pozyskania trzeba wpychać się pod wiszące nad ziemią gałęzie, chodzić na czworakach, a czasem nawet czołgać się po leśnej ściółce. Kurki na mnie czekały. Co prawda wyrosły tylko na niektórych miejscówkach i były drobne,ale były. Zbierałam je sobie do koszyczka odkładając robienie zdjęć na później. Liczyłam na to, że za godzinę, dwie wszystko podeschnie i będą lepsze warunki do focenia.

     Przeliczyłam się jednak w moich pogodowych przewidywaniach, bo co prawda z opóźnieniem w stosunku do Pawełkowej prognozy, ale zgodnie z nią, deszcz przyszedł. Zaczęło się od drobnych kropelek, ale w ciągu pół godziny deszczyk rozwinął się w piękny, gęsty opad. Las chłonący wilgoć cudnie pachniał i pięknie wyglądał. Ja trochę mniej pięknie - moja nieprzemakalna kurtka już jakiś czas temu straciła swoje właściwości i szybko zaczęła przepuszczać deszczowe kropelki do głębszych warstw; we włosach i na ubraniu miałam pełno igiełek i innych kawałków lasu, a po paszczy spływały mi strumyczki deszczówki, których nie miałam czym wytrzeć, bo chusteczki w kieszeni też zrobiły się mokre. Mimo tych niedogodności realizowałam mój plan i przeszukiwałam kolejne kurkowe miejscówki. Dopiero w domu stwierdziłam, że nie uwieczniłam na zdjęciach ani jednej kurki.

     Za to na fotkach znalazł się zapłakany nadrzewniak, potłuczony kropelkami śluzowiec i pierwsza tegoroczna płachetka kołpakowata.

     Zanim obeszłam wszystkie moje miejscówki kurkowe i pozyskałam z nich co większe sztuki, przemokłam dogłębnie. Woda wsiąkająca w spodnie spływała sobie spokojnie do gumowców, więc od dawna mi już w nich chlupotało. W takim stanie dotarłam do samochodu. I wtedy nastąpiło oberwanie chmury. Przebierałam się na siedzeniu pasażera, co wcale nie jest proste, kiedy trzeba zdjąć przyklejone do ciała mokre ubrania, sklejone dodatkowo ściółką. Za oknem była ściana deszczu. I to był ostatni opad. Zanim dojechałam do lipnickiego domku, świeciło słońce.

      Pawełek zajął się myciem kurek (w ubiegłym roku został przeszkolony w tym zakresie i stwierdził, że lubi to robić, więc go uszczęśliwiłam zbiorem). Musiał też trochę poburczeć, że między pięknymi kwiatami rozwiesiłam moje ociekające wodą i błotem leśne ubranie i gumowce, z których jeszcze przez pół godziny spływały małe strużki wody. Pawełka tak poruszyła profanacja balkonowego kwiecia, że aż ją uwiecznił na zdjęciach.:)

     Umyte przez Pawełka kurki wylądowały w garnku z roztopionym masłem klarowanym. Część z nich zasili zamrażarkę, a reszta trafi do niedzielnej jajecznicy.