Bardziej doskwiera im susza niż epidemia

     Odkąd nauka ze szkoły przeniosła się do domu i Michał z Krzysiem nie muszą rano wstawać, żeby maszerować na lekcje, budzą się coraz wcześniej każdego dnia. Doszło już do tego, że tupot małych stóp zaczyna się rozlegać o piątej. A jeszcze tak niedawno trudno ich było wywlec z łóżek o wpół do siódmej. W związku z zaistniałą sytuacją wprowadziłam pod rygorem okrutnej kary zakaz hałasowania przed godzina szóstą. To umożliwia mi wypicie porannej kawy, zdystansowanie się do brutalnej rzeczywistości i przygotowanie do nowego dnia. Zaczęłam też wykorzystywać to wczesne wstawanie na wyprucie do lasu lub do koni w godzinach, kiedy normalni ludzie jeszcze śpią. Później łatwiej wziąć się za naukę i pracę. W weekend chłopcy wstają tak samo wcześnie, więc Pawełek nie ma szans na odespanie wczesnych pobudek przed wyjściem do pracy. Wzięliśmy go za to na wyprawę do lasu.

     Słoneczko świeciło wspaniale od rana, a wiatr był zdecydowanie słabszy niż przez kilka ostatnich dni. Wybraliśmy las, który właściwie powinien nosić miano krzaczorów, a nie lasu.

Takie miejsca są obecnie bezcenne, bo tam to już kompletnie nikt nie zagląda. Nie ma więc najmniejszych szans na spotkanie z jakimkolwiek zabłąkanym spacerowiczem.

Poza tym to właśnie w takich krzakach łatwiej spotkać wiosenne grzyby. Wolą byle jakie chaszcze od pięknego, wysokiego lasu.

Grzyby nas nie zawiodły. Dobre krzaczory wybraliśmy na spacer.:)

     Jak na tę porę roku, czyli końcówkę marca, smardze są już mocno wyrośnięte i dojrzałe. Tak powinny wyglądać dopiero w połowie kwietnia. Ale w tym roku się pospieszyły.

    Nie ma ich zbyt wielu i raczej niewielkie są szanse na to, że pojawią się tej wiosny masowo. W lesie jest potwornie sucho. Jeżeli nie spadnie deszcz, kolejne owocniki nie będą miały szans na pojawienie się.

    Większość smardzyków spośród tych, którym udało się wyrosnąć, ma przysuszone szczyty główek. Więcej już nie urosną, chociaż nie osiągnęły jeszcze wzrostu charakterystycznego dla dojrzałych egzemplarzy tego gatunku.

    Ten owocnik usechł zupełnie. Nadawałby się do wrzucenia do słoja z suszeniakami. W tym roku jednak takiego słoja raczej mieć nie będę, bo nie zanosi się na to, żeby słowacka granica została otwarta w smardzowym sezonie.;(

    W nawiedzonych przez nas krzaczorach rosły nie tylko smardze stożkowate, ale i smardzówki czeskie. Było ich znacznie więcej niż smardzów. Większość z nich jeszcze nie wybiła się ponad wysokość kapelusza. Siedzą przycupnięte w liściach i wcale nie jest je łatwo wytropić.

     Znacznie lepiej widać owocniki, którym wyrosły dłuższe trzony. Wystają wtedy nad ściółką na tyle, że widać je bez konieczności czołgania się po wyschniętych na pieprz liściach.

     Dorodniejsze owocniki były tylko w pobliżu rowu melioracyjnego i bagienka rozgrzebanego przez dziki. W pozostałych miejscach, gdzie wilgoci znajduje się znacznie mniej, smardzówki były drobniejsze i podsuszone.

    Do tej pory przetrwały jeszcze nieliczne czarki, które zeschły i zesztywniały na słońcu i wietrze.

Na sosnowej szyszce trafiła się jedna szyszkówka gorzkawa,

a na ściółce bogato owocnikujące w tym roku piestrzyce sosnowe (Helvella leukomelanea)