Żółciaki rządzą

      Wrzesień, chyba najbardziej grzybowy miesiąc w roku, przyzwyczaił poszukiwaczy leśnych  skarbów do koszy pełnych borowików, koźlarzy, podgrzybków, maślaków... Kiedy błąkaliśmy się po pustych lasach w lipcu i sierpniu, właśnie na wrzesień czekaliśmy z utęsknieniem. Ale w tym roku grzybki jakoś nie chcą się pokazać w ilościach zadowalających pazerniacze zapędy grzybiarzy.

    Tymczasem, zamiast chodzić ze wzrokiem wbitym w leśną ściółkę, trzeba porozglądać się po drzewach, na których pojawiło się ostatnio mnóstwo żółciaków siarkowych. Nie pamiętam roku, w którym we wrześniu wyrosłoby tyle grzybów z tego gatunku. Owszem, pojawiały się sporadycznie, ale teraz po prostu oszalały.

      Przemieszczając się po Krakowie i najbliższych okolicach od dwóch tygodni trafiam na kolejne piękne okazy młodych, świeżych żółciaków, które wyrosły zarówno w lasach, jak i parkach i sadach.

      W związku z tak obfitym pojawem tego grzyba poczyniłam pewne spostrzeżenia, którymi dzielę się z Wami. Otóż w miejscach, w których żółciaki rosły w maju, teraz ich nie ma - najwidoczniej wyeksploatowały swoich żywicieli i już nie były w stanie wydać na świat kolejnych owocników.

    Wiosną przeważająca większość żółciaków wyrosła na wierzbach, natomiast obecnie siarkowe talerze pojawiły się na innym substracie - zlokalizowałam je na dębach, robiniach akacjowych oraz na drzewach owocowych - czereśni, orzechu, gruszy. Może ze względu na zbieranie i konsumpcyjne wykorzystanie tych grzybków nie ma to większego znaczenia, ale mnie takie obserwacje interesują, bo po pierwsze mogą być wskazówką do następnych poszukiwań, a po drugie są skarbnicą wiedzy o przyrodzie i jej możliwościach.

     Wiem, że wolelibyście oglądać fotki innych grzybów, ale z braku bardziej szlachetnych modeli, serwuję żółciaki, które są niezwykle fotogeniczne i rzadko kiedy przechodzę koło nich obojętnie, jeżeli tylko mam pod ręką aparat.

      Oprócz żółciaków w miejsko - podmiejskich laskach można spotkać jedynie inne nadrzewniaki. Najobficiej tę grupę reprezentują lakownice spłaszczone, rosnące całymi rodzinami i sypiące na potęgę zarodnikami.

     Na drzewach przeważa jeszcze kolor zielony, ale z każdym dniem ziemia jest coraz szczelniej usłana opadniętymi listkami, które nabierają już jesiennych barw.