Pasowanie na ucznia

     Przez ostatnie tygodnie Michaś nie robił w szkole nic innego oprócz przygotowań do uroczystości pasowania na ucznia pierwszej klasy - żadnej nauki czytania, pisania, rachowania, żadnych zadań domowych, tylko śpiewanie tańce i wierszyki. Trochę to dla mnie dziwne było, bo Michałek swoich tekstów (a miał ich kilka), nauczył się w ciągu dziesięciu minut, a od dwóch tygodni recytował wierszyki wszystkich koleżanek i kolegów z klasy... Ale nic to. Nadszedł wreszcie ten wielki dzień.

     Pawełek naładował baterię w kamerze, ja spakowałam aparat i pojechaliśmy wszyscy na uroczystość. Krzychu poszedł na swoje zajęcia dla zerówkowiczów (jego pasowanie zostało odwołane do czasu aż ospa przestanie dziesiątkować przedszkolne dzieci), a my rozpoczęliśmy oczekiwanie. Byliśmy punktualnie, ale nie wszystkim się ta sztuka udała, więc Michaś przez kwadrans korzystał z szerokości i przeistaczał się w samolot albo torpedę.

     Wreszcie się zaczęło. Dzieci były przejęte, a panie jeszcze bardziej. Michałek na wstępie zapomniał gdzie ma stać i dołączył do pocztu sztandarowego.

     Później już wszystko przebiegało zgodnie z planem - pierwszaki rozpoczęły występ polonezem. Michałek maszerował w drugiej parze i bardzo uważał, żeby nie deptać partnerce po nogach.:) Taniec wyszedł dzieciom rewelacyjnie. W moim odczuciu, był chyba najlepiej dopracowanym elementem dzisiejszego spektaklu.

     Po gromkich brawach, jakimi rodzice nagrodzili swoje pociechy, przyszła pora na recytacje. Michaś zaprezentował się świetnie - jako jeden z nielicznych, mówił głośno i wyraźnie. I ani trochę nie było po nim widać tremy czy stresu wywołanego występem.

     Pamiętał też, w których momentach ma wygłosić swoje kwestie, co jest wielkim dokonaniem. Pamiętam doskonale, jak niespełna pół roku temu, w zerówce, wystartował ze swoim wierszykiem o bałwanku w trzech miejscach przedstawienia.

     Kiedy tylko nie trzymał w łapkach mikrofonu, zabierał się za międlenie swojego eleganckiego krawata, który stanowił pokusę nie do odparcia. Aż dziw bierze, że nie złożył materiału w jakieś wyszukane origami, którym się pasjonuje od dłuższego już czasu. 

     Niespokojne ręce Michałka są dla mnie prawdziwą zagadką - dziecko, które nie jest nadpobudliwe ruchowo, potrafi się skupiać na jednej czynności znacznie dłużej niż rówieśnicy, nie potrafi stać czy siedzieć z bezczynnymi łapkami. Jak nie ma pod ręką żadnego przedmiotu, bawi się palcami, uszami, włosami... Albo dłubie w nosie.:) Mam nadzieję, że kiedyś z tego wyrośnie.

     Po długim występie (w moim odczuciu, zbyt długim), zmęczone już pierwszaki ślubowały uroczyście, że będą się uczyć, szanować nauczycieli, rodziców, innych ludzi... Zastanawiam się ile z tych dzieci rozumiało, co obiecuje. Obawiam się, że niewiele. Muszę sobie w sprzyjających okolicznościach porozmawiać na ten temat z Michałkiem i wysondować jak słowa ślubowania zrozumiało moje dziecko.

     Na koniec każdy indywidualnie podchodził do stolika, przy którym odbywała się oficjalna ceremonia pasowania pierwszaków na PRAWDZIWYCH uczniów.

     Każdy pasowany przypieczętował swoją przynależność do szkolnej społeczności tuszem czerwonym jak najprawdziwsza krew.

     Uroczystość została zakończona wręczeniem pierwszakom upominków wykonanych własnoręcznie przez trzecioklasistów.

     Mam nadzieję, że teraz, kiedy już Michałek jest "prawdziwym uczniem", zacznie się w szkole uczyć czegoś więcej niż czterech piosenek i pięciu wierszyków.:)