W Królestwie Szatana, czyli cała prawda o borowikach szatańskich

     Na spotkanie z szatanami wybierałam się od trzech lat, ale ciągle los nam rzucał kłody pod nogi i albo one się nie zjawiały, albo ja nie mogłam do nich dojechać. Wreszcie zawzięłam się i obiecałam sobie, ze ten rok, tak obfity przez ostatnie tygodnie w grzyby, trzeba wykorzystać. Wracając z mazurskiego spotkania grzybiarzy, zadzwoniłam do Zibiego, sprawującego pieczę nad ponidziańskimi lasami i grzecznie poprosiłam, zeby sprawdził, czy są. Zibi pomarudził, że na poniedziałek miał w planie inny las i pozysk szlachetniaków, ale powiedział, że dla mnie zrobi wszystko, nawet zmieni grzybowe plany.

     W poniedziałek odbieraałam kolejne telefony - "Są!". "Dorotka, biało od szatańskich łbów!" "To kiedy  przyjedziesz?" Znowu odłożyłam parę innych spraw "na później",poprosiłam Pawełka, żeby zawiózł dzieciaki do szkoły i zaplanowałam wyjazd na środę. Wiedząc, że marzeniem Pawła z Jaworzna jest nagranie szatańskiego filmu, dałam mu znać. Szybko załatwił sobie dzień wolny. Do ekipy dołączył jeszcze Robert z Dąbrowy Górniczej. Dotarli do Krakowa parę minut po szóstej i trzyosobową ekipą wyruszyliśmy do szatańskiego królestwa.

     Po drodze utrzymywaliśmy stały kontakt z oczekującym na nas Grzybowym Królem Ponidzia - Zibim. Po dotarciu na umówione miejsce, pojechaliśmy za naszym przewodnikiem do Szatańskiego Królestwa. Szybko się przywitaliśmy i w las! Zaraz na wstępie Zibi dorwał ślicznego szlachetniaka, a zanim dotarliśmy do pierwszych szatanów, już było wrażeń bez liku, bo co parę kroków trafiały się rozmaite rzadkości, które byle gdzie nie rosną. Wszystko oczywiście dokumentowaliśmy skrupulatnie na kartach pamięci, więc będziecie mieli okazję zapoznać się w najbliższym czasie nie tylko z szatanami, ale i paroma gatunkami kolorowych borowików.

     W pewnym momencie Zibi powiedział: "Tam patrzcie! Zaznaczyłem złamaną gałązką." W ten sposób zobaczyliśmy po raz pierwszy w życiu tego legendarnego grzybka. I szczerze mówiąc byłam zawiedziona - to nie były szatany, tylko małe, słabiutkie szatanki, mocno nadwyrężone przez stada pazernych ślimaków. Jakoś tak nieco inaczej sobie ten pierwszy raz wyobrażałam. Zapytałam Zibiego, czy aby na pewno jakieś inne egzemplarze będą. Upewnił mnie, że tak. Znając jednak bajkopisarskie zdolności Zibiego, nie do końca byłam o tym przekonana i porobiłam sporo zdjęć tym pierwszym, poobgryzanym resztkom.

     Poszliśmy dalej. Paweł wysforował się nieco do przodu i po chwili rozległy się jego okrzyki. Pognaliśmy za głosem. I tutaj było już tak, jak w moich wyobrażeniach - najprawdziwsze szataństwo panoszyło się na kilkunastu metrach kwadratowych - ogromne, masywne, dostojne szatany.

     Przechadzaliśmy się między nimi, okrutnie rozemocjonowani, wypowiadając słowa zachwytu. Nikt już nie krzyczał. Wobec dostojeństwa tych grzybów jakoś tak samoistnie głosy się przyciszyły. Rozgarnialiśmy ściółkę, aby dokładnie obejrzeć najprawdziwsze na świecie borowiki szatańskie.

      Dzień wcześniej przez kilkanaście godzin padał deszcz, więc owocniki były namoknięte, w dotyku brakowało im jędrności i twardości. Przypuszczam, że deszczówka pozbawiła je również nieco kolorków. Ale i tak były wspaniałe. Przystąpiliśmy do sesji zdjęciowych i filmowych.

     Kilka owocników leżało przewróconych. Najwyraźniej ktoś, chodząc po lesie, sprawdzał co to za grzyby i nie zdecydował się ich zabrać. Te przewrócone sztuki wykorzystaliśmy do obejrzenia spodu kapeluszy i zrobienia przekroju. Po zdjęciach zabrałam je do koszyka.

     Pożegnaliśmy w końcu tę pierwszą miejscówkę i poszliśmy do kolejnych. Były jeszcze trzy. Na każdej po kilkanaście - kilkadziesiąt owocników. Niestety, wiele z nich zostało przewróconych przez grzybiarzy szukających w tym lesie zupełnie czego innego. Wszystkie sfotografowane szatany leżące na ściółce, straciły kontakt z podłożem, zanim my do nich dotarliśmy. Nie wyrwaliśmy ani jednego owocnika; do zdjęć posłużyły te, które już wcześniej zostały przewrócone. Kilka z nich zabraliśmy do koszyków, żeby pokazać znajomym, którzy nie mieli przyjemności obcowania z nimi w ich naturalnym środowisku.

A tu już Robert i Paweł przy szatańskiej pracy.

Takie widoki trafiały się na każdej szatańskiej miejscówce.

     Michałek i Krzyś zaraz po szkole przystąpili do szczegółowych oględzin borowików szatańskich, które przywiozłam do domu.

     Teraz już każdy, kto obejrzał zdjęcia, wie jak wygląda szatan. Rozglądajcie się za nimi podczas leśnych wędrówek. Lubią wapienne gleby i towarzystwo dębów i buków. Miejsca, w których rosną, muszą być dobrze nasłonecznione, ciepłe. Może komuś z Was uda się znaleźć nową lokalizację borowika szatańskiego w Polsce. Powodzenia!