Ostatnie pozyski na Mazurach

     Dzień przed wyjazdem z Mazur zrezygnowaliśmy ze śniadania, żeby iść do lasu wcześniej i mieć więcej czasu na spacerowanie i pozyskiwanie. Spakowałam do plecaka kanapki zrobione podczas piątkowej kolacji i o siódmej ruszyliśmy do lasu. Przy drogach wjazdowych i na parkingach stało już sporo pazerniaczych samochodów. My też zajęliśmy swoje miejsce, dokładnie to samo, w którym byliśmy dzień wcześniej. Ruszyliśmy w przeciwną stronę niż w piątek i zgodnie z planem pomaszerowaliśmy w głąb lasu, ponieważ na skraju grzybki zostały już mocno przerzedzone przez kolejnych grzybiarzy.

    Zanim doszliśmy do zaplanowanej głębi lasu, w naszych koszykach było już całkiem sporo. Ja i Pawełek zbieraliśmy do większych koszy podgrzybki, których było najwięcej oraz borowiki szlachetne, a Krzychu brał do siebie czubajki, żeby się na wstępie nadmiernie nie obciążać. Czubajki (głównie czerwieniejące) braliśmy z myślą o dowiezieniu ich do Krakowa i zrobieniu przepysznych kotletów, których w tym roku nie mieliśmy jeszcze okazji jeść. Michaś, jak zwykle, chodził bez koszyka, spacerował, rozglądał się po drzewach i myślał o swoich projektach. Grzybów było jednak tak dużo, że również jemu co jakiś czas pod nogi wskakiwał dorodny egzemplarz.

     Większość borowików szlachetnych rosnących na Mazurach wygląda inaczej niż dobrze nam znane i najczęściej zbierane prawdziwki z gór. Te nasze, orawskie, są grubaśne, na pękatych trzonach, a mazurskie rosną wysoko do góry, żeby przebić się przez grubą warstwę ściółki i mchu. W związku z tym mają trzony cienkie i długaśne. Dodatkowo po deszczach były mocno nasączone wodą, która z nich wręcz wypływała podczas oczyszczania owocników.

    Od czasu do czasu trafiały się też prawdziweczki o grubszych trzonach. Wyrastały w miejscach, gdzie ściółka była niższa. Na przykładzie tego gatunku doskonale widać, jak środowisko, miejsce wzrostu, wpływa na wygląd owocnika.

    W lesie nie brakowało też maślaków pstrych. Wybieraliśmy młodziutkie owocniki, których nie tknął jeszcze żaden ślimak i wkładaliśmy je do koszyków w celu zamarynowania już po powrocie do domu.Tak za bardzo w głąb lasu nie dotarliśmy, bo koszyki zaczęły poważnie ciążyć i Pawełek nakazał odwrót celem wymiany koszy pełnych na puste. Powędrowaliśmy do samochodu i ruszyliśmy ponownie w te same miejsca dzierżąc w rękach puste koszyczki.

      Po drodze mijaliśmy całe gromady płachetek kołpakowatych. Niektóre z nich, ledwo wystające z mchu, wyglądały jak małe borowiczki, grube i jędrne. Płachetek nie zbieraliśmy, bo jakoś smakowo nam nie podchodzą za bardzo, a wybór w grzybach był ogromny.

     Zdjęć robiłam niewiele, bo skupiałam się na zbieraniu, a jak już się rozłożyłam do focenia, Krzyś natychmiast przynosił mi kolejne grzyby i trzeba było zająć się obróbką jego pozysku, a nie robieniem zdjęć.

     Udało mi się uwiecznić kilka muchomorków.

    Radość Krzysia była ogromna - gdzie nie spojrzał, tam czekał na niego grzybek albo dwa, albo jeszcze więcej.:)

    Zapełniliśmy drugi zestaw koszyków i trzeba to było zanieść do auta. W drodze powrotnej na drogę weszła nam jeszcze cała rodzinka czubajek czerwieniejących, którymi dopełniłam mój kosz, skrywając pod ich kapelutkami inne, wcześniej zebrane, dobra.

     Popołudnie zeszło mi na obróbce zbioru i przygotowaniu do transportu grzybków, które chciałam zabrać do Krakowa. Chłopcy pod wodzą Pawełka w tym czasie pojechali do Krzyży popływać łódką. Wieczorem, ja odrobiona, a oni wypływani, bawiliśmy się przy pożegnalnym ognisku.

     A rano w niedzielę trzeba było ruszać w drogę powrotną. To był prawdziwy kaniowy szlak. Pawełek prowadził, a ja, Krzyś i Michaś darliśmy się co chwilę, żeby hamować, bo kanie stają nam na drodze. Założyliśmy nimi całe pozostałe miejsce w bagażniku. W tak wypakowanym bagażniku musiałam odnaleźć mój plecak z dokumentami, kiedy nas zostaliśmy zatrzymani w Skarżysku Kamiennej przez misiaków z suszarką. Zanim wykopałam spod kań pożądany bagaż, zdążyłam podyskutować z panem policjantem na temat grzybów. Oczy mu się zaświeciły, jak zobaczył nasze zbiory. Pochwalił się też, że w jego lasach również są. Później mnie grzecznie pouczył, że nie powinnam tak szybko jechać i mogliśmy kontynuować podróż.

     Do domu wróciliśmy wieczorem. Jeszcze po drodze Pawełek zamówił pizzę, więc mieliśmy obiadokolację gotową (chłopcy już od dłuższego czasu marudzili, że są głodni). Później pogoniłam dzieciaki do kąpieli i spania, a sama zajęłam się pakowaniem grzybów do mrożenia, dosuszaniem tych, które nie wyschły na Mazurach i obgotowaniem marynaciaków. Na poniedziałek zostały mi kanie, którymi zajmowałam się pół dnia.

     To efekty mazurskiego pazerniactwa, bez tego, co wpakowałam do marynowania, mrożenia i do sosu. To były cudowne dni wśród lasów, grzybów i leśnych ludków. Dziękujemy raz jeszcze za spotkanie i polecamy się na przyszłość.:)