Konkurs tatarski - ciąg dalszy dziecięcych zmagań

     Drugą, po poszukiwaniach i pozysku cukierków, atrakcją hubertusową był "bieg tatarski". Większość dzieciaków od dłuższego czasu ćwiczyły swoje jeździeckie umiejętności pod kątem startu w tym konkursie, ale byli tez tacy uczestnicy, którzy na start zdecydowali się w ostatniej chwili. Konkurs był zatem dla każdego. 

     Na czym polega bieg tatarski? Otóż, w czasach mojej, jakże nieodległej, młodości, jeździło się bardzo dużo na oklep - bez siodła, czyli po indiańsku albo po tatarsku. Każdy początkujący jeździec musiał poradzić sobie z koniem bez siodła oraz z wykonaniem szeregu ćwiczeń sprawnościowych. Ponieważ zarówno na jeźdźców, jak i na konie, pozytywnie wpływa rywalizacja, organizowane były właśnie konkursy tatarskie, w których startowało się na oklep i trzeba było wykonać kolejne zadania. Obecnie mało kto wsiada na konia bez siodła, więc tego typu konkursy rozgrywane są w pełnym osprzęcie i mają na celu przede wszystkim dobra zabawę.

     Na równiutko wybronowanej ujeżdżalni rozstawiłam tor przeszkód zanim większość dzieciaków pojawiła się w stajni. Najbardziej cieszyły mnie te cienie widoczne na zdjęciu - miało być wedle prognoz zachmurzenie, a tu słoneczko nawet na trochę wyszło.

     Kiedy dzieciaki pozbierały cukierki, mogły się skupić na nowych zadaniach - zaczęliśmy od zapoznania się z torem przeszkód i kolejnością wykonywania poszczególnych ćwiczeń. Oprowadzałam zatem całą gromadkę po slalomach, korytarzu i innych punktach konkursowych.

     Perspektywa otrzymania medalu zmobilizowała do startu nawet Michałka, który jeszcze rankiem mówił, że nie będzie wsiadał na konia nawet z okazji hubertusa. W ostatniej chwili podjął jednak jedynie słuszną decyzję.

    Pierwsi zawodnicy dosiedli swoich rumaków i zaczęli rozprężanie i zapoznawanie koni z przeszkodami ustawionymi na ujeżdżalni. Niektóre elementy wystroju placu były koniom dobrze znane, inne pojawiły się po raz pierwszy.

     Tylko Żółty z Krzysiem odpoczywali żebrząc o pieszczoty i smakołyki.

     Rozpoczęły się przejazdy kolejnych uczestników. Aby dostać się na trasę biegu, trzeba było pokonać bramkę - albo sobie otworzyć, albo przedostać się dołem. Obydwa warianty nie były wcale takie łatwe - dzieciak musiał przytrzymać konia jedną ręką, aby drugą zdjąć linę ze słupka, albo zmusić rumaka do schylenia się i przeczołgania pod spodem.

     Niełatwo było również pokonać slalom kierując konia jedną ręką, a w drugiej wieźć kubek wypełniony kamykami. Ze względu na niską temperaturę nie napełniłam kubeczka wodą, której część zapewne rozlewałaby się na zawodników.

     Przejazd przez korytarz też wbrew pozorom może sprawiać problemy - niektóre konie nie przepadają za wchodzeniem do wąskich, zabudowanych po bokach przejść. Nasze były w tym zakresie przeszkolone, więc każdemu udało się bezbłędnie pokonać i tę część konkursowej trasy.

     Rzucanie do celu piłeczkami tenisowymi okazało się najtrudniejsze - rzuty wychodziły perfekcyjnie, ale z trafianiem do żółtej miski było już znacznie gorzej.

     A tu już Krzyś na starcie.

     I kolejny trudny element konkursu - przewiezienie Tuptusia (Krzychowej piłeczki) na diabelskich widłach z punktu A do punktu B. Było to na tyle trudne do zrobienia, że zdecydowałam się na prowadzenie koni niektórych zawodników - skupienie na "niezgubieniu" Tuptusia nie korelowało ze skupieniem na kierowaniu koniem.;) Tuptuś przeżył i nawet nie odniósł poważnych ran.

     Kolejni zawodnicy pokonywali tor przeszkód i wykonywali zadania - każdy dzieciak z wypiekami na buzi i wielkim przejęciem. Dorośli szybko znudzili się oglądaniem dziecięcych zmagań i obstawili ognisko. Trochę mi brakowało dopingu ze strony tych, którzy nie startowali. Pawełek nawet stwierdził (już po konkursie tatarskim), że ta trasa była za długa - wystarczyłoby, jakby każdy dzieciak zrobił "po kółeczku" i już. Ale to nie tak... Poszczególni uczestnicy wcale długo nie jeździli i dla nich trasa była w sam raz. Wszyscy ukończyli przejazdy z uśmiechami na buźkach, a o to przecież chodziło.:)

    Konie z padoku przyglądały się z wielkim zainteresowaniem zmaganiom na konkursowym placu. Były najwierniejszą widownią.

    Nadszedł kolejny ważny moment - wręczenie uczestnikom dyplomów i medali. Przejęcie malujące się na buziach i zachwyt po otrzymaniu medali - bezcenne.