Wyprawa nad Jezioro Orawskie

     Na weekend Pawełek przywiózł kajak, żeby zrealizować swój plan pływania po Jeziorze Orawskim. Michałek był od dawna napalony na to pływanie, natomiast Krzyś, który boi się, kiedy łódka "się krzywi", stwierdził, że tylko spróbuje "przy boku", czyli niedaleko brzegu jeziora. 

     Kiedy wróciłam z porannego, samotnego wypadu na grzyby, zastałam chłopaków jeszcze w łóżkach. Cała trójka była przekonana, ze wrócę co najmniej godzinkę później, a tu taka niespodzianka. Grzybów wiele nie było, więc szybko obleciałam wybrany las i wcześnie wróciłam. Nakarmiłam towarzystwo, spakowałam niezbędnik pływaka i plażowicza do koszyka i mozna było ruszać.

     Wjechaliśmy nad Jezioro od strony Namestowa. O dziwo, w budce na plaży nie było nikogo pobierającego opłaty za wjazd. Nie było też tłumu, ani na brzegu, ani na jeziorze. Korzystając z tych sprzyjających okoliczności, szybciutko przygotowaliśmy się do realizacji jeziornego planu - Pawełek napompował kajak, a ja przebrałam i nasmarowałam chłopaków. Michałek wystroił się w nowiutki kapok i nie mógł się doczekać na wodowanie kajaka i pływanie.

    Przenieśliśmy kajak na płyciznę i Pawełek z Michałkiem odpłynęli w kierunku wyspy, która była najwyższym punktem na terenie zalanym przez wody Jeziora Orawskiego i nie została przykryta wodą.

    Na wyspie stoi stary klasztor, w którym obecnie znajduje się muzeum poświęcone terenom zalanym przez Jezioro Orawskie. Pod wodą znajduje się pięć wsi.

    Ja zostałam z Krzysiem na plaży. Upał był niemiłosierny i wysiedzenie na odkrytym terenie było męczące. Krzyś schładzał się w wodzie i dobrze bawił. Ja nie spuszczałam go z oczu, bo czytane niemal codziennie informacje o utonięciach działają na wyobraźnię.

    Krzychu tak się rozochocił, że doszedł do wniosku, że nie będzie się bał płynięcia kajakiem i chce dopłynąć do wyspy i zwiedzać muzeum tak samo, jak Michaś. Wypatrywał taty i brata, aż wreszcie zobaczył ich na horyzoncie.

    Wrócili zadowoleni, ale z uszkodzonym kajakiem - z jednej komory dość intensywnie schodziło powietrze. Pawełek co prawda zabiera do kajaka pompkę, ale ciągłe pompowanie w czasie płynięcia nie jest zbyt wygodne. Krzyś był niepocieszony, bo w momencie, kiedy zdobył się na odwagę i chciał popłynąć dalej niż parę metrów od brzegu, pływadło było niesprawne.

     Dopompowaliśmy brakujące powietrze i Krzyś z Pawełkiem popłynęli na króciutki rejs przy brzegu. Zrobiłam ostatnie dwie fotki i aparat mi padł, odmawiając dalszej współpracy. Próbowałam go reanimować po powrocie do domu, ale nie dawał oznak życia. Wczoraj dowiedziałam się od Pawełka, że w Krakowie udało się przywrócić funkcje życiowe mojego wiernego aparacika i będę mogła nadal robić nim zdjęcia.:) Będzie też miał kolegę nowszego typu, bo Pawełek zdążył już zamówić dla mnie nowy model, który ma być podobno tak samo wytrzymały i odporny na wszelkie przeciwności losu, jak jego starszy kolega. Za parę dni będę testować.:)