Hubertusowa pogoń za lisem

     Dobrnęliśmy do kulminacyjnego punktu w czasie stajennego hubertusa, czyli symbolicznego zakończenia sezonu jeździeckiego. Oczywiście koni nie odstawia się do wiosny do garażu - sezon na jazdę trwa cały rok, podobnie jak sezon na grzyby. Nazwa tego jeździeckiego święta pochodzi od św. Huberta, patrona jeźdźców i myśliwych. Podczas hubertusa jeden jeździec, z przyczepioną do ramienia kitą ucieka, a pozostali go gonią. Jak nakazuje tradycja, ten kto złapie kitę, powinien za rok być lisem i uciekać. 

     Tegoroczny hubertus zaczął się od trudności w znalezieniu chętnego do ucieczki - dziewczyna, która dorwała mnie w ubiegłym roku, sprzedała konia i w grę wchodziła jedynie jej ucieczka na własnych nogach. Żeby zatem nie było pogoni za lisem bez lisa, po raz kolejny podjęłam się uciekania. Żeby było ciekawiej i łatwiej, przyszyłam sobie dwie lisie kity. Jak się później okazało, było to posunięcie wręcz genialne.;)

     Drugim problemem była niewielka ilość chętnych do uczestniczenia w zabawie - albo czasu brak, albo koń chory, albo szalony... Ci, którzy zdecydowali się na wyjechanie na swoich rumakach, rozpoczęli strojenie się od rana. Kolorowe malowanki pojawiły się na buziach i końskim zadzie...

     Ja tam czasu na strojenie się nie miałam - tuż po zakończeniu konkursu tatarskiego, sprowadziłam z padoku Latonę, wyczyściłam ją, zmieniłam ciepłą kurtkę na lisi polar i zabrałam się za rozprężanie konia na ujeżdżalni i zwoływanie całej reszty.

      Kiedy wszyscy byli gotowi, poczłapaliśmy na pole, na którym miała się odbyć gonitwa. Za czterem końmi maszerowali widzowie. Zanim ostatni maruderzy dotarli na miejsce, ja z Latoną i Julka z Ramzesem przegalopowaliśmy po polu, przygotowując się do gonitwy.

     Gdy podjechałyśmy do zgromadzonych widzów, okazało się, że pozostałe dwa konie, które miały mnie ścigać, stoją sobie spokojnie wśród widowni, a siedzące na nich amazonki oświadczyły, że nie będą się gonić na takim wielkim polu, po którym hula wiatr i ogień w koniskach budzi... Myślałam, że żartują, ale to było na poważnie.

    Na polu walki zostały moje dwa konie, ja i Julka. Żeby nie sprawić widzom totalnego zawodu, stwierdziłam, że w takim razie chwilę się pogonimy.

      Zrobiłyśmy z Julką parę galopad, trochę zwrotów i ciasnych zakrętów. Wszystko w pobliżu widowni, żeby popatrzyli sobie z bliska, a Pawełek miał szansę zrobić jakieś fotki.

     Na jednej z prostych Julka pozyskała prawa kitę. Byłam z niej dumna - doskonale wykorzystała zarówno swoje umiejętności jeździeckie, jak i moje wskazówki na temat hubertusowej jazdy.:) Dumna byłam także z moich koni, które nie lękają się niczego i można im zaufać w każdym terenie, przy różnych okolicznościach przyrody.

      Na jesiennym tle Ramziatek z Julą wyglądali uroczo.:)

     Została mi lewa kita. zaproponowałam dziewczynom, że mogę im jeszcze pouciekać na ujeżdżalni, gdzie konie znają każde ziarenko piasku i nie fruwają tak łatwo. Wróciliśmy na stajenne podwórko.

     Podczas drugiej gonitwy Julka z Ramzesem udowodnili, że są bezkonkurencyjni. Pawełek nagrał kawałek ucieczki, więc możecie sami zobaczyć.

     Już wiadomo, kto będzie uciekał w przyszłym roku.:)

    Teraz już wszyscy mogli zacząć właściwą imprezę za suto zastawionym stołem. Do uczestnictwa w tej części hubertusa chętnych nie brakowało...