Galopem po śniegu

     Już całe dwa dni tegorocznego stycznia mamy w Krakowie śnieżne! Oczywiście padający śnieg był dla wszystkich (a w szczególności dla kierowców i tych, którzy powinni odśnieżać, posypywać i tak dalej) niebywałym zaskoczeniem, bo któż by się spodziewał, że sypnie.;) 

     Latona też była zaskoczona - kiedy po wyczyszczeniu (ze względu na trzymający od kilku dni mróz i brak błota, czynność ta przebiegła nadzwyczaj szybko i sprawnie) i osiodłaniu, wyprowadziłam ją przed stajnię, stanęła jak wryta. Fuknęła rozszerzając chrapy i zaczęła obwąchiwać to białe coś, jakby pierwszy raz w życiu widziała takie dziwa. Rozśmieszyła mnie tym swoim stracho - zainteresowaniem, bo przecież już ma prawie 11 lat i niejeden raz śnieg widziała. Zresztą nawet całkiem niedawno, w grudniu trochę było posypane przez kilka dni.

     Jak już śnieg został starannie obwąchany, polizany i sprawdzony, można było spokojnie na niego wejść. W tym momencie poziom końskiego zadowolenia wzrósł w sekundzie, bo wreszcie pod kopytkami nie było ani wsysającego błota, ani twardej grudy, odgniatającej kopyta. Warstewka śniegu była cieniutka, ale lepsza taka amortyzacja niż żadna. Poczłapałyśmy na spacer, licząc na to, że na nieużytkach porośniętych trawą da się trochę pobiegać.

     Słońce świeciło uroczo i rzucałyśmy wyraźny cień, który na zdjęciu wyszedł nad wyraz monumentalnie albo nawet karykaturalnie. Kiedy w domu zrzuciłam fotki na komputer i zobaczyłam ten nasz cień, stwierdziłam, że nie będę go pokazywać Latonie, żeby przypadkiem laska nie wpadła na pomysł odchudzania się.;)

     Po wkroczeniu na trawę posypaną śniegiem Latona od razu miała ochotę odpalić do przodu, ale miałyśmy przed sobą tylko niewielki odcinek takiego komfortowego podłoża. Już na drodze między polami było znacznie bardziej twardo, bo zamarznięte koleiny po kołach traktorów bez trudu przebijały się przez centymetrową warstwę "tego miękkiego". Tocia od razu wyhamowała swoje zapędy, bo zdecydowanie nie lubi twardej, zmrożonej ziemi. Odwróciła głowę patrząc na mnie z wyrzutem, jakby to była moja wina, ze ta zima nie daje możliwości wybiegania się. A  Latonie bardzo tego brakuje. Energia ją rozpiera, a tu warunki ciągle uniemożliwiają eksplozję.

     Na ściernisku po  kukurydzy mozna było co najwyżej pokłusować.

     Podobnie zresztą w lesie. Zresztą ja po lesie wolę poczłapać powoli i porozglądać się za grzybkami czy choćby napawać się urokiem mijanych miejsc. A w lesie było pięknie - biało, czyściutko, słonecznie.

     W zimie lubię patrzeć na cienie drzew padające na biały śnieg. Zresztą taką zimę, ze słońcem, temperaturą w okolicy zera i śniegiem, to da się lubić.:)

     Z lasu poszłyśmy sobie na łąki, z których nikt nie zbiera trawy i w związku z tym podłoże jest wystarczająco miękkie, żeby po nim pobiegać. Ponieważ to niewielka przestrzeń, przemierzyłyśmy ją kilkakrotnie tam i z powrotem, żeby się poruszać. A później wróciłyśmy sobie do stajni maszerując żwawo polną drogą.

     Latona, uwolniona od sprzętu, przywitała się z koleżankami będącymi już na wybiegu. Tam też konie nie mają możliwości pobiegania, bo podczas bardzo mokrej jesieni i dotychczasowej zimy, tak rozrobiły błoto kopytami, że teraz są tam zamarznięte górki i dolinki, po których kopytniaczki chodza z najwyższą ostrożnością.

     Pokrywa śnieżna nie wyrównała nierówności terenu, ale za to po spacerze smakuje równie dobrze, jak końskie cukierki, za które Latona dałaby się pokroić na plasterki.

    A dwa liźnięcia śniegu i po tym smakołyk, to już prawdziwa końska ekstaza.:)

     Latona została z kumpelami, a ja musiałam pożegnać styczniowe słońce i pognać do kolejnych obowiązków.