Czym się skończyło szukanie czyrenia dębowego

     Wczoraj po południu miałam ambitny plan poszukiwań wśród starych zdjęć fotek czyrenia dębowego z Bosutowskiego Lasu, którego ostatni portret pochodzi z 13 lutego. Wywlokłam dysk zewnętrzny leżący na co dzień w szafce, podłączyłam go do komputera i zaczęłam przegląd zdjęć od 2006 roku, kiedy to weszłam w posiadanie pierwszego cyfrowego aparatu. Jakoś tak wyszło, ze szybko przeskoczyłam na 2009 rok i zdjęcia funkiel nówki Michałka. Zapomniałam o czyreniu i wszystkich grzybach świata. Zapomniałam nawet o przygotowaniu kolacji dla Pawełka... Zamiast planowanej godziny, jaką chciałam przeznaczyć na szukanie czyrenia, przesiedziałam przy zdjęciach dzieci aż do przyjścia Pawełka. W dodatku nawrzucałam sobie na komputer całkiem sporo tych wspomnieniowych zdjęć i wyciągnęłam szereg wniosków. Po pierwsze, zamiast się rozkoszować kilkudniowym brakiem dzieci, łapię się na tym, ze ciągle o nich myślę. Może do tęsknoty mi jeszcze paru dni brakuje, niemniej cały czas, gdzieś w zakamarkach mózgu siedzą myśli o tym, co robią, czy się dobrze bawią, czy zjedli obiadek... Po drugie, to mam już bardzo stare dzieci i nie wiem nawet, kiedy mi się tak zestarzały, bo dopiero co były maleńkie. A po trzecie, to już nie są takie rozkoszne maluchy z okrągłymi buźkami, tylko chłopaki o wyraźnych rysach twarzy. I jeszcze jedno - robią się coraz bardziej podobni do siebie. Zobaczcie parę fotek z przeszłości.

     Michałek był myślicielem od dnia narodzin. A poza tym, że myślał, to jadł, spał i rósł. Po prostu idealne  dziecko.

     Kąpać też się lubił.

Albo się śmiał, albo zachowywał powagę, rzadko płakał.

I wszystkiego musiał spróbować.:)

     Uwielbiał muzykę. Kiedy przechodziliśmy koło jakiegoś ulicznego grajka, potrafił stać i słuchać z otwartą buzią albo łezkami wzruszenia. Zamiłowanie do muzyki przeszło mu z wiekiem.

     Największe problemy sprawiało karmienie Michasia. To był po prostu horror. Dopóki wystarczało mamowe mleczko, było cudownie, później zaczęły się coraz większe schody - Michał nie chciał jeść nic, sprawiał wrażenie, jakby w ogóle nie odczuwał głodu. Każde karmienie było dla mnie ogromnym stresem i wiązało się z przygotowaniem mnóstwa akcesoriów za pomocą których odwracaliśmy uwagę Miśka i wpychali w niego jedzenie. I nie dało się go przetrzymać, żeby zgłodniał i chciał jeść - był słaby i się złościł, a i tak nie chciał jedzenia.

     Potrafił się na mnie obrazić za to, że mu daję jeść.

      A czasem zasypiał w jedzeniowym krzesełku. Problemy z jedzeniem zaczęły stopniowo znikać, kiedy Michaś skończył cztery lata. Jak ja odetchnęłam, kiedy zaczął się upominać o posiłki.

     Michałek postawił swoje pierwsze kroki, kiedy miał dziesięć miesięcy i cztery dni. Wcześniej nie raczkował, tylko stał przy meblach, a wtedy po prostu się puścił i poszedł. To było niesamowite - czekać z otwartymi ramionami na Michałka, który sam idzie.

    Taki jeszcze obrazek mi przypomniał historyjkę z Gdańska. Michaś nie chodził jeszcze do przedszkola, ja byłam na urlopie, więc jeździliśmy z Pawełkiem na delegacje, najczęściej do Gdańska. Na miejscu Pawełek szedł tyrać, a my z Michałkiem na plażę albo do lasów oliwskich.

     Michałek grzebał w piasku, kiedy podszedł do niego chłopiec w podobnym wieku. Ubrani jak na załączonym obrazku. Pamiętam, że wtedy przemknęła mi przez głowę myśl, że może moje dziecko marznie, ale popatrzyłam wokół - wszyscy byli w krótkich rękawkach. Michałkowi nie było za zimno; to temu drugiemu chłopczykowi musiało być za gorąco.:)

     Uwielbiam te Miśkowe miny wypełnione głębokimi przemyśleniami i niedowierzaniem. Dawno takiej nie widziałam w realu.

     Język jest doskonałym pomocnikiem Michałka. Do tej pory wystawia go podczas zajęć wymagających skupienia. Efektem są ciągle wysuszone i popękane wargi. Ale cóż... Skoro bez jęzora się nie da zrobić dobrej pułapki na ciocię...

     W następnym roku pojawił się na świecie Kyś. Najpierw Michaś mówił na niego "GA". To takie słowo wyrażające zachwyt, zdumienie i jeszcze tysiąc innych emocji. Później to był Kyś.

     Liczyłam na to, że będę mieć drugie idealne dziecko, ale się przeliczyłam. Krzychu dał mi popalić płakaniem, marudzeniem i kolkami.

     Dobrze spał tylko w samochodzie albo w wózku.

     Przez pierwszy rok życia nie zszedł praktycznie z rąk. I nie chciał być noszony ani w chuście, ani w nosidełku - mama miała obejmować i przytulać. To moje ulubione zdjęcie Krzysia z bezzębnym uśmiechem, śpiącego na moim ramieniu.

      Takie uśmiechnięte momenty nie były zbyt częste.

Częściej bywały takie minki.

     Krzyś miał wyjątkowo maleńkie stópki. Miałam ogromne problemy z kupieniem mu pierwszych bucików, bo wszystkie były za duże. I te maleńkie długo nóżki nie chciały nosić Krzysiowego ciałka. A teraz obydwaj mają ten sam numer buta i już się nie da przyoszczędzić na dziedziczeniu obuwia.

     Krzychu bardzo długo raczkował, a w pozycji wyprostowanej stanął i poszedł trzy miesiące po skończeniu roku. To była spora ulga, bo Krzyś już sporo ważył.

     Krzychu miał cudowne loczki i coraz częściej się uśmiechał.

    I lubił jeść. Sam się upominał o karmienie i zjadał wszystko, co mu się dało.

    Do pełni Krzysiowego szczęścia potrzebny był smoczek. Michaś tego sprzętu w ogóle nie używał, więc kiedy zobaczył, że Krzyś ma takie fajne coś w buzi, chodził, rozkładał rączki i powtarzał z przekonaniem: "ni mom, ni mom". W ten sposób na smoka mówiło się u nas "nimom". Michałek próbował ciumkać smoczek, żeby nie być gorszym od brata, ale mu to nie pasowało. Zresztą Michaś bardzo chciał być traktowany jak młodszy brat - musiałam go wozić po korytarzu w głębokim wózku, ubierać w becik i kąpać w maleńkim szafliku, w którym Michałkowe odnóża za nic nie chciały się zmieścić. A Krzyś z nimoma zrezygnował dopiero jak miał dwa lata z hakiem. I była to rezygnacja wymuszona zaistniała sytuacją - wybił ząbka i buzia bolała go tak, że nimom nie przynosił ukojenia, tylko potęgował ból.

     Uwieczniłam też Krzycha z ospą. I przypomniał mi się ten koszmar domowego aresztu - najpierw Michaś blisko trzy tygodnie ospowania, dwa dni przerwy i trzytygodniówka z Krzysiem.

     A później Krzyś robił się coraz bardziej podobny do Krzysia współczesnego - wojowniczy, uparty, ambitny do granic możliwości i uśmiechnięty, a nie płaczący.

     I na koniec parę fotek braciaków razem. Chciałabym, żeby się zawsze kochali, stali za sobą murem i byli nie tylko braćmi, ale i przyjaciółmi.

    Najbardziej mnie chyba rozczulają fotki robione "na spaniu".

    Grzybek jakiś też się załapał, chociaż zdecydowanie nie ten, którego szukałam.;)

     Jak to dobrze, że zostały wymyślone aparaty i zdjęcia! Można dzięki nim wrócić do przeszłości i przypomnieć sobie te cudowne, a jakże ulotne chwile.