Wreszcie u kopytniaczków

       Przez to wstrętne chorowanie nie byłam u moich czworonożnych dzieci przez ponad tydzień. Stęskniłam się już strasznie za tymi brudasami. One pewnie mniej, bo jak mnie nie ma, to i tak mają doskonałą opiekę, a przy tym nikt nie psuje ich błotnego  wizerunku i nie zmusza do robienia czegokolwiek więcej poza jedzeniem i produkcją obornika. Są jednak również minusy nieobecności pani - nie ma kto podrapać za uchem, pogłaskać, a przede wszystkim dać coś wyjątkowo dobbrego do zjedzenia. 

     W piątek już cały dzień byłam na delikatnym chodzie i oświadczyłam Pawełkowi, że musi zająć się dziećmi, bo ja jadę do koni. Trochę pobiadolił, że zapylę się przy czyszczeniu i będę jeszcze gorzej kaszleć, zmarznę i w ogóle spotka mnie sto tysięcy nieszczęść, które sprawią, ze będę chorować jeszcze przez najbliższy tydzień. Wiedział, że takie gadanie i tak nic nie zmieni, ale co sobie pogadał, to jego.;) Został zatem Pawełek na dyżurze pediatrycznym w domu (Krzyś jeszcze się nie nadaje do biegania po polu), a ja pojechałam do moich kopytniaków.

      Poranek był lekko przymglony i z delikatnym przymrozkiem, ale gdzieś tam z wysokości przebijało się słońce. I ptaki. Słychać było śpiewające wiosennie ptaki - normalnie taki całkiem wiosenny poranek.

      Pierwsze napatoczyły mi się pod ręce kucunie. Stały na swoim wybiegu i przeżuwały siano. Pierwszy zauważył mnie Feliks. Podniósł głowę, zarżał i truchcikiem przybiegł do mamusi. Oczywiście Żółty niemal natychmiast się z nim zrównał, żeby nie dopuścić do tego, że koledze dostanie się jakiś smakołyk więcej.

        Dwie mordki zaczęły przeszukanie w zakamarkach mojej kurtki - w kieszeniach, rękawach, kapturze... Wszędzie, gdzie da się wsadzić swój wszędobylski kucykowy pyszczek.

       Próbowały nawet rozpiąć zamek, ale ponieważ końcówka jest załamana w połowie, nie poradziły sobie. A pewnie myślały, że jak by im się udało zedrzeć ze mnie ubranie, to miałyby w nim nieprzebrane ilości smakołyków, bo przecież pani zawsze je tam ma.:)

       Oczywiście poczęstowałam kucory sporą dawką końskich cukierków, co zdecydowanie wzmocniło ich miłość i przywiązanie do mojej osoby. Było im też przyjemnie kiedy je wytarmosiłam za grzywy. Kucyki nie należą do zbyt delikatnych stworzeń i takie szarpanie za grzywę, które Latonę wyprowadziłoby natychmiast z równowagi, dla Żółtego i Feliksiaka, jest doskonałą zabawą.

      Zabawa z kucykami pozbawiła mnie części sił. To jest po prostu niesamowite jak tygodniowa choroba potrafi pozbawić człowieka kondycji i sprawić, że najprostsze czynności wykonuje się z wysiłkiem. A tu trzeba było się wziąć za wyczyszczenie Latony i Ramzesa. Dobrze, że przyszły Julka i Gabrysia, bo pomogły w pucowaniu koni.

       Słoneczko przebiło się przez mgłę, ujeżdżalnia zaczęła ładnie rozmarzać. Wzięłyśmy z dziewczynami Latonę na jazdę. Ja nie czułam się na siłach, żeby jeździć konno, ale dziewczyny, jak zwykle, były w pełnej gotowości.

      Pozostałe konie ze stada zostały wypuszczone na wybieg. Po drodze szukały zielonej trawki, a pobyt na padoku zaczęły od nałożenia na siebie kolejnej warstwy panierki. To samo zrobił Ramzes, jeszcze kilka minut wcześniej doczyszczany przez Gabrysię.

      Niektóre konie chodzą całą zimę w derkach, bo własciciele wolą prać niż czyścić. Ja tam wolę mimo wszystko zeskrobywanie panierki.

      A Latona, rozruszana na ujeżdżalni, wcale nie miała ochoty dołączyć do stada, tylko czekała na osobistą porcję pieszczot od panci. Oczywiście pieszczoty powinny być poparte końskimi smaczkami. Latona nie szuka ich z taką nachalnością jak kucory, ale za to umie ładnie prosić.:)

      A przedstajenna leszczyna kwitnie na całego! Idzie do nas wiosna kochana.:)

    Sobotnie świeże powietrze mnie zabiło. Po powrocie do domu dałam chłopakom obiad i położyłam się, żeby chwilkę odpocząć. W efekcie od około 15, spałam, z niewielkimi przerwami,  do dzisiejszego poranka. Chyba jeszcze nigdy w życiu takiego spania nie miałam.