Od pierwszego dnia grzybowa robota

     Przyjechałam na wakacje i od razu musiałam się zabrać do grzybowej roboty. Takiej pięknej końcówki czerwca na Orawie nie pamiętam. Całą noc padało i wiało.  Rankiem deszcz trochę przystopował i tylko siąpiło. Posprawdzaliśmy jeszcze prognozy pogody, według których miało się powoli rozpogadzać, spakowaliśmy resztę bagaży i wyjechaliśmy na dwa samochody (ja z Michałkiem i Krzysiem zostajemy w Lipnicy, a Pawełek w poniedziałek musi wrócić do pracy) zaraz po siódmej. Dojechaliśmy sprawnie na miejsce, na szybko rozpakowałam tylko prowiant, kuchenne akcesoria i rzeczy łazienkowe. Reszta klamotów została rozstawiona po kątach, czekając na lepszy moment do dalszego rozpakowywania. Zabraliśmy koszyki i otuleni drobną mżawką pomaszerowaliśmy do lasu.

     Krzyś, wiedząc, gdzie idziemy, darł do przodu, pokrzykując, żebyśmy się nie spieszyli, bo on sobie dojdzie pierwszy i na skraju lasu wykosi wszystko, co wpadnie mu w łapy. Wcale nie musiał się obawiać pospiechu z naszej strony, bo gliniasta droga, rozmoknięta po deszczach, była tak śliska, że każdy szybszy krok powodował rozjeżdżanie się odnóży we wszystkie strony świata. Poza tym po drodze przez łąki też było na czym oko zawiesić. Rozkwitły pięknie mieczyki dachówkowate, które w połączeniu z deszczowymi kropelkami, prezentowały się fantastycznie.

    Wybraliśmy na ten pierwszy wakacyjny spacer trasę długą i urozmaiconą - do kolejnych leśnych miejscówek trzeba było przechodzić przez zarośnięte trawą łąki. Szybko mieliśmy mokre spodnie, ale było na tyle ciepło, że zupełnie to nie przeszkadzało. W pierwszym kawałku lasu nie znaleźliśmy nic oprócz śladów po zebranych borowikach szlachetnych i poprzewracanych muchomorów i gołąbków. Myślałam, że Krzysia ten brak grzybów zniechęci, ale widok resztek borowików tylko dodał mu skrzydeł.

    Szybko przemknęliśmy przez kolejną śródleśną łakę i Krzychu wpadł w znajomą miejscówkę, gdzie dorwał garść kurek i jednego koźlarza, który musiał zostać w lesie, bo uciekał z rąk. Ja tam nawet nie wchodziłam, dopóki Krzyś nie oznajmił, że już wszystko przeszukał. Okazało się,  że niczego nie przeoczył.

     A później nasunęła się na nas mgła i w takich okolicznościach Krzyś wpadł na stado borowików ceglastoporych.

     Wytargał największego i odtańczył z nim taniec zwycięstwa, wołając: "Patrzcie, patrzcie, jak się zbiera grzyby! Patrzcie i uczcie się! " Pawełkowi gul rósł, bo nie mógł nic znaleźć, a tu mu jeszcze syn każe pobierać nauki u siebie. ;)

    Czas na ceglasie chyba się kończy - można znaleźć mnóstwo rozkładających się owocników i stare, dojrzałe egzemplarze.

    Młodziaki rzadko nam się trafiały.

     Za to borowiki szlachetne są w idealnym wieku do zbioru.

     Trafiają się też pojedyncze borowiki usiatkowane. Są zaskakująco zdrowe. Z pięciu znalezionych aż trzy były zaczerwione tylko na dole trzonów, a dwa kolejne miały zdrowe całe kapelusze. A niejednokrotnie bywało tak, że z usiatków nie dało się zupełnie nic ocalić.

   Były też moje kureczki ulubione. Kiedy ja, Pawełek i Krzyś kosiliśmy pieprzniki, Michałek przeprowadzał prace melioracyjne, kopiąc kanały miedzy kałużami.

    Trzeba było znowu przejść przez ociekające wodą trawy. Tu już przemokliśmy doszczętnie, bo woda spłynęła ze spodni do gumowców.

    A las schował się pod czapą z chmury.

     Pierwsze grzyby w tym kawałku lasu ominęłam. Skupiłam się na przechodzeniu miedzy niskimi świerkami i przepuściłam dwie gromadki kurek i dorodnego szlachetniaka. Dobrze, że za mną szedł Krzyś, który mi uświadamiał, jak to nie widzę grzybów, koło których przechodzę...

    Nie przegapiłam za to wielkich mleczajów jodłowych, porażonych grzybem z rodzaju Hypomyces. To było jedyne znalezisko, którym zainteresował się Michałek. Jakiś czas temu rozmawialiśmy o pasożytnictwie, więc z chęcią obejrzał delikwenta zaatakowanego przez pasożytniczego grzybka.

    Dalej było głównie borowikowo. Gdyby nie działalność ślimaków, zabrakłoby nam miejsca w koszykach. Bardzo dużo szlachetniaków zostało zjedzonych do szczętu - w ściółce tkwiły tylko resztki trzonów wygryzionych przez pazerne ślimaki. Ale i trochę nienaruszonych egzemplarzy się trafiło.

     Oprócz borowików ceglastoporych, szlachetnych, usiatkowanych i kurek, zbieraliśmy też muchomory czerwieniejące (nie ma ich już tyle, co w ostatnią niedzielę), dwa podgrzybki, trzy koźlarze świerkowe, kilka maślaków ziarnistych i pojedyncze borowiki górskie. Zapełniliśmy w sumie trzy koszyki.

    A to już nasz zbiór rozłożony na balkonie. Pawełek wymył kurki i poszedł palić grilla, Michał z Krzychem dorwali kolegę z sąsiedztwa i jeździli po łące i rzece na rowerach, a ja do wieczora obrabiałam pozysk. Trzy torby z ubraniami leżą nadal nierozpakowane; wygrzebałam z nich tylko to, co było konieczne, żeby mokre rzeczy przebrać na suche. A teraz czekam, żeby się chłopaki wreszcie pobudziły, bo przeciez kolejny las wzywa nas.:)