Najdroższe grzyby w moim życiu

     O takim mega pozysku nie marzyłam w najśmielszych snach, chociaż gdzieś, z tyłu głowy kołatała mi się myśl o wzięciu na spacer dużego kosza. Szybko jednak stłumiłam tę myśl w zarodku, bo przecież jest sucho i zapełnienie średniego koszyka już jest cudem. Tym samym duży kosz został w domu, a my pojechaliśmy wyposażeni tylko w taki średniej wielkości. Po bardzo ciepłej nocy było duszno i parno; brakowało porannego chłodku z ostatnich dni. Krzyś miał problemy z dobudzeniem się, więc wyruszyliśmy później niż zwykle.

     Dojechaliśmy do lasu i pierwszymi grzybami, na które się natknęliśmy, była rodzina goryczaków. Pięknych goryczaków. Znalazł ją Krzyś i z wymowną miną stwierdził, że nic tu nie będzie. Tylko jakieś goryczaki i inne, nic nie warte grzyby.

      Powiedziałam, że wystarczą nam takie cudne goryczaki i przygotowałam się do uwiecznienia ich na fotach. To wtedy zobaczyłam z drugiej strony pnia młodziutkiego podgrzybka. Krzyś nie wierzył, że to podgrzybek i musiałam mu to udowadniać, porównując obydwa gatunki, które zasiedliły jeden pniaczek.

     Oko wprawnego grzybiarza od razu je rozpozna, ale dla tych, którzy do lasu chodzą sporadycznie albo zaczynają swoją przygodę z grzybami, rozróżnienie ich może być problematyczne. A wystarczy spojrzeć na kolor rurek - u podgrzybka żółtych, a u goryczaka żółciowego białych, z wiekiem wpadających w róż. Krzyś, po dokładnych oględzinach, uwierzył, ale jego podejście do dzisiejszego grzybobrania nie zmieniło się.

    Ponieważ nie lubię, kiedy moje dzieci są smętne i robią coś na siłę, postanowiłam ich dodatkowo zmotywować - powiedziałam, że mogą sobie zarobić i za każdego znalezionego borowika, który nie będzie robaczywy i włożę go do koszyka, płacę złotówkę. Kiedy składałam tę ofertę, nie wiedziałam, co czynię i na jakie koszta narażą mnie dzisiaj moje kochane dzieci... Wiem, ze zbierają kasę na kolejny zestaw Lego, więc pomyślałam, że trochę im pomogę w przyspieszeniu realizacji zakupowych planów. Chłopcy zdecydowanie się ożywili i pognali do przodu, zmieniając swoje podejście do spaceru.

      Szybko okazało się, ze Michałek świetnie potrafi znajdować grzyby, a nawet je pozyskiwać, niejednokrotnie szybciej niżbym sobie tego życzyła, chcąc zrobić zdjęcie. Ale Michaś chodził spokojnie, natomiast Krzyś szalał. Wpadł na miejscówkę siatkusiów i drąc się:"Mój, mój!" nie pozwalał mi tam nic poszukać. Udarłam się, żeby zostawił coś do zdjęć, oświadczył: No dobra, ale one wszystkie są moje!" Zauważył też, że są trochę podobne do goryczaków, ale przecież on, Krzyś, wie, ze to siatkusie, bo zawsze tu rosną.:)

      Co do tego zawsze, to bym polemizowała, ale podobieństwo do goryczaków bywa nieraz uderzające. Kiedy znajdujemy borowiki usiatkowane, zawsze przypomina mi się zdarzenie sprzed kilku lat - przyniosłam z lasu pięknego siatkusia na wysokim trzonie. Mój grzybowy przyjaciel, wytrawny grzybiarz, stwierdził, że to goryczak. Założyliśmy się o dużą flaszkę. Kawałek mojego siatkusia był przeżuwany przez kwadrans, po którym stałam się posiadaczką dużej flaszki.:)

     Im głębiej w las, było coraz lepiej dla koszyka, a coraz gorzej dla kieszeni. Słowo się rzekło.... Chłopcy szaleli.

      A borowiki też oszalały. Głównie ceglasie. Były dosłownie wszędzie. Głównie małe i młode. Na fotki nie było czasu. Więcej obrabiałam i liczyłam niż zbierałam.

     W efekcie zabrakło koszyka. Miałam w plecaku dużą lnianą siatkę i zaczęliśmy pakować do niej. Wkrótce i zapasowy zasobnik był zapełniony. Chłopcy nie mieli dość. Gotowi byli iść dalej i kosić, kosić, kosić... Cóż rzec... Więcej nie miałam siły nieść, a wizja wypłaty dodatkowo mnie osłabiała. Michaś i Krzyś zarobili na dzisiejszym grzybobraniu 348 "zyla" i będą mogli zakupić kolejne klocki Lego. Miałam więc ciężkie grzyby, a lekki portfel. Jednak widok Michałka zbierającego grzyby, a nie uganiającego się za nie wiadomo czym, był bezcenny.:)