Bardzo jesiennie, ale tylko trochę grzybowo

     Odwoziłam Michałka i Krzysia do szkoły i patrzyłam sobie na świat za samochodową szybą, a tam się działy piękne rzeczy - gęsta chwilami mgła przepuszczała promienie słońca, tworząc urocze, złociste smugi. Pierwszą wizją, jak mi na ten widok powstała w głowie, był taki zamglony las, przepuszczający promienie słoneczne przez korony pokolorowanych jesienią drzew. Westchnęłam i przeprowadziłam w myślach natychmiastową kalkulację - od Krakowa korków nie będzie, bo teraz wszyscy jadą do miasta i blokuje się w przeciwną stronę, niż ta,  która mnie interesuje. Aparat mam, koszyk i nóż mam, gumowce mam... Kurczę, jak tak na godzinkę wyskoczę na zdjęcia, to nikt się nawet nie kapnie, że wpadłam do lasu na szybkie zdjęcia. Tak odpłynęłam w tych myślach, że dopiero trzeci raz powtórzone przez Michałka pytanie dotyczące zawartości jego śniadaniówki, przywołało mnie do rzeczywistości. Zostawiłam chłopców w szkole i wydarłam do pobliskiego Lasu Bronaczowa.

    Wjechałam na zakopiankę i za pierwszym wzniesieniem w Mogilanach spotkała mnie przykra niespodzianka - mgła zniknęła. Została sobie spokojnie w krakowskiej niecce, aby inicjować sezon smogowy. A przede mną świeciło słońce na bezchmurnym niebie. Plany o uroczych zdjęciach zamglonego lasu wzięły w łeb.

    Szybciutko dojechałam, przebrałam buty, wzięłam koszyk i weszłam w las. Stwierdziłam, że trzeba się dostosować do zaistniałych okoliczności przyrody i zamiast pobawić się mgłą, wykorzystać grę światła i cienia. Cyknęłam parę fotek, a wtedy na drodze stanął mi ON - piękny borowik szlachetny - król otoczony wianuszkiem podsuszonych poddanych - maślanek ceglastych.

    No i co ja biedna miałam teraz zrobić? Pazerniacza choroba dała o sobie znać z siłą, której nie mogłam się przeciwstawić. Na dłuższy czas odpuściłam sobie podziwianie pięknego lasu i zajęłam się wyłącznie penetrowaniem zakamarków ściółki.

    W pewnym sensie to była taka podpucha ze strony lasu, bo w trakcie całego spaceru znalazłam jeszcze tylko jednego takiego dorodnego szlachetniaka. No, ale dwa pięknisie w koszyku miałam.:)

    Obserwacji lasu tak całkiem sobie nie odpuściłam i parę zdjęć cyknęłam. Nie jestem w pełni zadowolona z efektu, bo rzeczywistość była piękniejsza niż moje obrazki, ale i tak Wam pokażę, jak było.

    A zaczęło być jesiennie. Sporo liści leży już na ziemi, bardzo wysuszonej ziemi, niestety.

    Gdyby była chociaż lekka mgiełka,te smugi światła stałyby się zdecydowanie wyraźniejsze. Mam nadzieję, ze tej jesieni trafię jeszcze do lasu w czasie takiej mgielno-słonecznej aury.

     A tak bawiłam się światłem i cieniem, żeby złapać tę na razie delikatną nutkę jesieni.

    No dobrze, jesień jesienią, kolorowe liście, leśny klimat, wiadomo, wspaniałe doznania dla każdego miłośnika wędrówek po lesie. Ale do pełni szczęścia przydałby się jeszcze pełny koszyk.:) Tym razem pełny nie był, ale jak już wspomniałam, dwa dorodne prawdzikusy do niego trafiły. Oprócz nich dorwałam jeszcze sześć podgrzybków brunatnych i sporo muchomorów czerwieniejących.

    Muchomorki były w różnym wieku. Te z rozłożonymi kapeluszami miały odciśnięte piętno suszy - w wyniku popękania brzegów kapelusza, upodobniły się do kwiatów. W większości były idealnie zdrowe.

    Muchomory czerwone rosły pojedynczo. Ten przykuł moją uwagę, bo był podobny do krasnala Hałabały. Jak tylko go zobaczyłam, uznałam, ze ta broda nie może należeć do nikogo innego.:)

    W lesie najwięcej rosło mleczajów, gołąbków i maślanek. Zdecydowanie było na czym oko zawiesić, a to już duży krok w kierunku pełni szczęścia.

     Zaskoczył mnie natomiast niemal całkowity brak borowików ceglastoporych, bo biorąc koszyk, liczyłam głównie na ten gatunek. Tymczasem znalazłam raptem jednego ceglasia i to na samym końcu mojego spaceru, który wymknął się spod kontroli. Znowu las mnie wchłonął. Miałam mu poświęcić godzinkę, którą dałoby się jakoś ukryć w całości dnia, ale kiedy przez przypadek zerknęłam na zegarek, okazało się, że łażę po lesie już trzy godziny. Stwierdziłam wtedy, że skoro już tyle minęło, to jak jeszcze pół godzinki wyrwę, to nie będzie wielka różnica. Nie spieszyłam się więc z opuszczeniem cudownych, nasłonecznionych okoliczności przyrody i spokojnym krokiem wróciłam do samochodu. Korki w stronę miasta już dawno się rozładowały, więc ekspresowo dotarłam do celu.