Grzybobranie w strugach deszczu

     Soplówki zostały obejrzane i obfocone na tyle, na ile pozwalał padający deszcz, ale koszyki mieliśmy ciągle puste. A to przecież tak nie może być, żeby iść do jesiennego lasu i nie napełnić koszyków. Po drodze do soplówek widzieliśmy kępki opieniek i czubajki, a Paweł zapewniał, że na sto procent będą również borowiki ceglastopore. Kiedy szliśmy na pozysk , zorientowałam się, ze mój Pawełek nie zabrał z samochodu ani koszyka, ani nożyka... Tylko ja miałam pełne wyposażenie grzybiarskie.

    Las był piękny, tylko nie chciał wejść na pierwszy plan zdjęciowy, bo się kropelki pchały przed niego. Prowadziła Paweł, który już poznał różne zakamarki tego lasu. Asia zna go znacznie lepiej, ale musiała nas opuścić.

     Zanim jeszcze znalazłam jadalniakiz przeznaczeniem do koszyka, zatrzymałam się na dłużej przy boczniaczkach pomarańczowożółtych. To przepiękne i niezbyt często spotykane grzybki. Zaczęły właśnie startować.

     Na kolejnych kłodach leżących na ściółce wyrosły tysiące maleńkich owocników. Większość z nich była jeszcze tak maleńka, że nie otworzyły kapelusików i miały kształt miseczek.

     Boczniaczek pomarańczowożółty jest wpisany na Czerwoną Listę gatunków zagrożonych. W lesie wcale tak bardzo nie rzuca się w oczy, zwłaszcza, kiedy na ściółce jest dużo opadniętych liści, które zasypują również drewno, na którym wyrosły grzyby. Wydawałoby się, ze ze względu na kolor, takiego boczniaczka wypatrzymy "z kilometra", ale ja w kilku miejscach zobaczyłam je dopiero w ostatniej chwili, kiedy miałam je na wyciągnięcie ręki.

     Grzybek ten jest uznawany za niejadalny gatunek, ale i tak warto się za nim rozglądać, bo jest przepiękny.

    Kiedy ja oddawałam się uwiecznianiu boczniaczków, moje towarzystwo znacznie się oddaliło na teren, na którym miały być ceglasie. Wiedziałam, w którą stronę poszli, więc bez trudu ich odszukałam. Znaleźli już pierwsze borowiki ceglastopore. Ale cóż to było za poszukiwanie! Zupełnie inaczej szuka się tych grzybków w grubej warstwie liści niż w iglastej ściółce górskich lasów. W dodatku poćce z bukowego lasu są znacznie ciemniejsze i to też utrudnia ich wytropienie.

     Nawet Krzyś, mistrz w poszukiwaniu najmniejszych grzybków, których nikt inny nie widzi, miał problem z dostrzeżeniem w liściach borowika ceglastoporego, mimo, że miał go namierzonego i oznaczonego.

    Dobrą chwilę wpatrywał się w wyznaczone miejsce, zanim dostrzegł grzybka. Później to już był ułamek sekundy i borowik został pozyskany.

     Krzyś oddał się całkowicie poszukiwaniom i zupełnie zapomniał o tym, że dzień wcześniej nie mógł chodzić. Las go uleczył z kontuzji, a ja odetchnęłam z ulgą. Zrobię małą dygresję i wrócę na moment do wydarzeń z piątku - kiedy odbierałam Krzycha po treningu, trener poinformował mnie, że Krzyś zderzył się z kolega kolanami i jest mocno cierpiący. Bardzo kulał, kiedy wracaliśmy do domu. Zrobiłam mu okład, nasmarowałam żelem przeciwzapalnym i liczyłam na to, ze do sobotniego poranka kolano będzie jak nowe. 

     Jednak w sobotę rano Krzyś kulał nadal i mówił, że boli go jeszcze bardziej niż dzień wcześniej. Od razu przeszukałam internet pod kątem badań usg kolana u dzieci. Okazało się, że na weekend wszystkie prywatne praktyki są nieczynne i zostaje tylko SOR. Pooglądałam kolano - nie było spuchnięte... Krzyś spędził sobotę na siedzeniu z Pawełkiem na warsztacie, zamiast na szaleństwach w stajni, a w niedzielę oświadczył, ze jest już lepiej. W lesie nastąpiło cudowne ozdrowienie, kulawizna zniknęła, a Krzychu biegał i skakał po powalonych drzewach. Ostrzegałam go, że w tym deszczu wszystko jest śliskie i powinien uważać na bolące kolano, a on zapytał: "Jakie kolano?" Zapomniał, że bolało. Dobrze, że przeczekaliśmy sobotę, bo już było wiadomo, że to tylko stłuczenie.:) I po raz kolejny stwierdziłam, ze las ma cudowne właściwości lecznicze i może być panaceum na wszelkie dolegliwości cielesne i duchowe.:)

     Doszliśmy do terenu opanowanego przez czubajki. Zaczęło się koszenie.

     Pawełek był w swoim żywiole, bo on uwielbia, kiedy grzybów jest dużo i można szybko zapełnić koszyk. I byłoby cudownie, gdyby Michałkowi nie zaczęło robić się zimno. Chłopcy mieli totalnie przemoczone spodnie, a woda wpłynęła im również do gumowców.

     Koszyk był wkrótce pełny. Poszliśmy do samochodu. Przebrałam Michałka i Krzysia w suche ubrania. Zostali w samochodzie pod opieką taty, który również nieco zmarzł (!). Było to co najmniej dziwne, bo z całej rodziny, to ja zawsze marznę najszybciej i najbardziej, a tym razem było mi cieplutko, a chłopakom nie.

     Paweł Jaworzański i ja wzięłismy dwa puste koszyki i ruszyliśmy z powrotem w las. Na pierwszy ogień poszły opieniasy - młode, dorodne grubaski. Idealne do słoików.

    W ściółce, oprócz kęp opieniek, rosły grupki kruchaweczek. Błyszczały w deszczu ładniej niż opieniasy.

      Deszcz popsuł nieco kolorki na łysiczkach niebieskawych. Były mocno wyblaknięte.

     Oprócz grzybów jesiennych, w lesie nie brakowało też pierwszych przedstawicieli gatunków zimowych. Znalazłam pierwsze tej jesieni uszaki bzowe, które wcale nie rosły na gałęziach czarnego bzu, tylko na kłodach bukowych.

     Niektóre były już dobrze wyrośnięte.

     Rosną też na potęgę boczniaki ostrygowate. Ich pierwszy rzut już niestety w przeważającej większości nie nadawał się do zbioru, bo owocniki już się zestarzały i na deszczu zupełnie skapciały. Tylko pojedyncze, większe egzemplarze trafiły do koszyków. Za to uroczych maluszków jest pod dostatkiem. Obfociłam je, pogłaskałam i obiecałam, że do nich wrócę. A jeśli nie ja, to na pewno jakiś inny grzybiarz sie nimi zaopiekuje we właściwym czasie.:)

    Ta grupka była najdorodniejsza i najpiękniejsza. Zabrałam je na wycieczkę do Krakowa. Teraz czekają sobie spokojnie w zamrażarce aż zrobię z nich boczniakowe kotlety.

    W lesie było mnóstwo grzybów nadrzewnych, którym bardzo chętnie poświęciłabym znacznie więcej czasu, gdyby nie ten ciągle padający deszcz. Zrobiłam zdjęcia niewielu z nich, bo ciągłe wyjmowanie i chowanie aparatu, kiedy kapie za kołnierz, jest dość uciążliwe. W pewnym momencie zaczęło mi też brakować suchych chusteczek do osuszania obiektywu.

    Nie odpuściłam chrząstkoskórnikom purpurowym, które zaczęły się pięknie rozrastać.

    Do wyjęcia aparatu z plecaka zmusiły mnie też drobnołuszczaki jelenie i towarzyszące im na jednej kłodzie kustrzebki wypełnione deszczówką.

     Takich pni porośniętych hubiakami było mnóstwo. Im też chętnie poprzyglądałabym się dłużej.

    Niektóre nadrzewniaki osiągnęły rekordowe rozmiary. Warto byłoby je pomierzyć i porównać z maksymalnymi wymiarami podawanymi w atlasach.

    W tym lesie nawet białoporki brzozowe wyglądają nieziemsko.:)

A wachlarzowce olbrzymie sa naprawdę olbrzymie.;)

    Ten okaz uwieczniłam razem z jego odkrywcą.:)

     Mimo pogody takiej, a nie innej, w marszu zatrzymywały nas nie tylko pozyskowe grzyby czy rzadkości.

     Michaś koniecznie chciał pomierzyć jak głęboko sięgały korzenie zwalonego drzewa, ale z powodu braku odpowiednich przyrządów pomiarowych, musiał zadowolić się oszacowaniem "na oko".

     Las pożegnał nas dwoma muchomorami czerwonymi i jedną zieleniatką. Spakowaliśmy się wszyscy do samochodu i pomknęłiśmy w kierunku Jaworzna.

    Po drodze zatrzymaliśmy się jeszcze na jednej kaniowej miejscówce Pawła. Paweł zabrał czwarty kosz i pognał w jedną stronę. W tym czasie przerzuciłam trochę mokrych betów w bagażniku i przestawiłam koszyki tak, żeby woda mogła z nich swobodnie wyciekać. Paweł wrócił stwierdzając, ze z tej strony drogi nic nie było, bo wziął koszyk. Na drugą pognał bez kosza i za minutę wołał, żeby przyjść do niego, bo nie ma do czego zbierać. Zaliczyłam więc jeszcze skok przez rury ciepłownicze i dopełniłam kosz kaniami.

     Później już się nie zatrzymywaliśmy w celach pozyskowych. Zrobiliśmy najazd na chatę Pawła, gdzie rozgrzaliśmy się herbatką i razem z Iwonką, Mają i Nelą pojechaliśmy na obiad do Borowej Chaty. A po posiłku był już tylko powrót i obróbka. Po segregacji gatunkowej miałam trzzy koszyki czubajek. Zostały na balkonie do poniedziałku. Na panierowaniu i smażeniu kotletów zeszło mi od piątej rano do jedenastej.

     Pozostałe grzyby obrobiłam od razu w niedzielę. Z ceglasi, podgrzybków, jednej gąski zielonki i uszaków wyszedł gar pysznego sosu.

   Boczniaki obgotowałam i zamroziłam.

    Opieńki trafiły do marynaty. Wyszło 10 półlitrowych słoików.

    A to kolejny rarytasik z wyjazdu na Śląsk. Dostałam od Asi słoiczek amerykańców. Ślicznie wyglądają w marynacie. Z degustacją poczekam na jakąś specjalną okazję.:)