Szaleństwo w ośnieżonym lesie

    Główną bohaterką świątecznego spaceru była ZIMA. Taka prawdziwa, z dużą ilością śniegu pokrywającego ziemię, drzewa i sypiącego się z nieba. To było spełnieniem marzeń Michałka i Krzysia. Ponieważ nie mieli w tym roku jeszcze okazji porządnie wyjeździć się na sankach, stwierdziliśmy, że nie będziemy się pchać nigdzie pod górę, tylko wybierzemy trasę po w miarę płaskim terenie, na którym bez większych problemów będzie można ciągnąć sanki. Po analizie mapy wybór padł na dolinę Sielskiego Potoku. Nie trzeba było nigdzie podjeżdżać samochodem; wystarczyło przejść kawałek wzdłuż głównej ulicy, odbić w Szlachtowej w lewo i po pokonaniu trasy przez wioskę, wpaść w las.

     Na chodniku wzdłuż głównej drogi było tyle śniegu, ze nie było szans ciągnąć na sankach dwóch dzieciaków, bo płozy tak głęboko zapadały się w ciężki śnieg. Lepiej było po odbiciu w lewo. Tam śnieg został zepchnięty z drogi na boki (jak miło, że nie polali tu solanką), dzięki czemu ulica była pokryta twardą, ubitą warstwą, po której sanki jechały doskonale. Po drodze jeździło niewiele samochodów, więc bkiem można było spokojnie poruszać się sankami.

     Pierwszą górkę do zjazdów znaleźliśmy przy kościele w Szlachtowej. Tam Michał z Krzychem parę razy zjechali po stromiźnie, która kończyła się potokiem. Michałek zachował postawę zachowawczo - ostrożną i zaczynał hamowanie w połowie górki, co zazwyczaj kończyło się gwałtownymi skrętami i wywrotkami. Krzyś zdecydowanie taki ostrożny nie był i zatrzymywał się dopiero nad samym potokiem.

     Nie było łatwo odwołać chłopaków z tej przykościelnej górki, a trzeba było się stamtąd zmywać, bo coraz więcej samochodów podjeżdżało przed kościół i wszystkie te wozidła jeździły przez punkt startowy do zjazdu. Robiło się niezbyt bezpiecznie. Podziałała obietnica znalezienia innej górki w czasie dalszej wędrówki.

     Minęliśmy zabudowania, a droga nadal była wygodna - odśnieżona i  ubita. Prowadziła delikatnie pod górkę. Tutaj już wkroczyliśmy do krainy ośnieżonych drzew.

     Taka wygodna kończyła się przy szlabanie. Za nim szlak był pokryty warstwą dziewiczego śniegu, którego nie tknęła ludzka stopa. Michał trochę kręcił nosem na konieczność przedzierania się przez zaspy, ale obietnica szeregu atrakcji, a zwłaszcza poszukania stromej górki do zjazdów, przekonała go podjęcia wysiłku.

     Wkrótce znalazł drzewa leżące na ziemi i pokryte śniegiem. Utrzymanie na nich równowagi wcale nie było takie proste, jak wydaje się, patrząc na spacerującego po nich Miśka. Ja spróbowałam raz i po kilku krokach nogi rozjechały mi się na dwie strony. Więcej wolałam nie ryzykować, żeby nie nadwyrężyć nadmiernie mojego kolanka, które kiedyś było całkiem zepsute.

     Krzyś znalazł za to fotel pilnujący wygasłego ogniska i nie zawahał się go użyć i wykorzystać na swój sposób.:)

     Tymczasem Michałka drzewa zrzuciły i wpakowały do śniegu. To oczywiście nie było spowodowane utratą równowagi i sterowności, tylko zrobione specjalnie.;)

      A przed nami był las pogrążony w zimowym śnie, spokojny, cichy i dostojny. Przy totalnym braku wiatru prawie było słychać pojedyncze płatki śniegu spadające na ziemię. Tę ciszę przerywały tylko okrzyki dzieci. Tego elementu nie dało się wyeliminować, bo dobrej zabawie muszą towarzyszyć odpowiednie do jej intensywności odgłosy.

     A działo się, oj działo! Wywrotki, fikołki, walki na śniegu z użyciem rak, nóg, kulek śnieżnych, pazurów butów i zębów rozgrywały się co kawałek. Efektem każdej z nich było powstawanie bałwanów śnieżnych. Szczególnie do Krzysia biała pokrywa przywierała bardzo dokładnie, co zostało przez właściciela tejże pokrywy skwitowane stwierdzeniem:"Bo jestem lepszym bałwanem od Michała." Przez grzeczność, nie zaprzeczyłam.:)

    Śniegu było na tyle, że spokojnie można było z niego usypać kopiec ku pamięci zimowych bohaterów. Z tej opcji skorzystał tylko Krzyś.

     Po takim głębokim śniegu i w dodatku droga idącą delikatnie pod górkę wcale nie było lekko ciągnąć nawet pustych sanek. Większość trasy to ja z Pawełkiem transportowaliśmy sanki, ale kiedy Krzyś zbyt energicznie zaczynał atakować brata, a Michaś rozpaczliwie wzywał pomocy, sankami został obciążony Krzyś, żeby więcej energii wytracił.

     Ciągnięcie sanek dało mu na chwilę radę.

     Michałek coraz natarczywiej upominał się o górkę do zjazdów. Bo przecież matka obiecała, że jakaś będzie, a tu nie ma nie ma...

     Rozglądałam się po obu stronach szlaku za jakąś wolną od drzew przestrzenią i w końcu wypatrzyłam stromiznę, po której można było zjeżdżać. Chłopcy pognali z sankami pod górę. Szybko okazało się, że to nie taka prosta sprawa, bo samo wytransportowanie sanek na odpowiednią wysokość jest poważnym wyzwaniem. Parę razy pojazd uciekł im na dół.

     Musieli opracować metodę wciągania sanek na górę. Kiedy już tego dokonali, musieli pokonać kolejną trudność - wsiąść tak, żeby sanki nie odjechały, zanim się na nich umieszczą.

    A potem były zjazdy, które najczęściej kończyły się śnieżną katastrofą. Na szczęście wszystkie upadki amortyzował śnieg i wielowarstwowe ubranie, a ich efektem była kupa śmiechu.

     Po prawie godzinnym zjeżdżaniu z tej stromej górki poszliśmy dalej stokówką jeszcze ponad dwa kilometry. Trasa szła coraz bardziej pod górę i śniegu leżało pod nogami coraz więcej. Doszliśmy do zakrętu, przy którym planowany był powrót i zmieniliśmy kierunek wędrówki. Teraz, z górki można było ciągnąć sanki z pasażerami. Najpierw zaprzężony został Krzyś, który spory odcinek drogi ciągnął sanki obciążone moją i Michałkową osobą.

    Później nastąpiła zmiana ciągnącego i Michaś wiózł brata. Szybciutko wymiękł.

    Oczywiście wszystkie górki, które zostały wykorzystane w drodze "do tam", musiały zostać użyte ponownie.

    Wyszliśmy na spacer zaraz po śniadaniu, a wróciliśmy tuż przed obiadokolacją. Michaś i Krzyś wyszaleli się na śniegu, ale sił mieli jeszcze na tyle dużo, że po powrocie zaczęli się gonić po domku. Z tego spaceru też przyniosłam trochę uszaków. Były totalnie zamrożone i osypane śniegiem. Postawione w temperaturze pokojowej, na podgrzewanej podłodze, rozmrażały się cztery godziny.

     Po obiadokolacji, w ramach świątecznej rozrywki, oglądaliśmy "Kewina samego w domu." Chłopcy widzieli ten film pierwszy raz i byli zachwyceni.:)