Puszcza po ulewnych deszczach

     Do Puszczy Niepołomickiej wybierałam się już tydzień wcześniej, ale wtedy padały u nas ulewne deszcze podtapiające okoliczne miejscowości i pomijając już perspektywę totalnego przemoknięcia, to nie miałam pewności czy uda mi się dojechać na miejsce, bo część lokalnych dróg została zamknięta z powodu zalania. Tym samym wypad został przełożony na obecny tydzień. I co? W dzień, który sobie zadysponowałam na wyjazd, od rana padało. Szczerze mówiąc, zaczęłam się łamać, bo tyle razy przemokłam w poprzednim tygodniu, że nie miałam pewności, czy chcę znowu doświadczyć tej przyjemności. Wtedy do akcji wkroczył Pawełek, który stwierdził, że skoro miałam plan, to nie powinnam z niego rezygnować z byle powodu. Tak więc pojechałam w strugach deszczu do lasu.

     W puszczy chciałam znaleźć przede wszystkim mitróweczki błotne. Teraz jest dla nich doskonała pora, a przy tym wydawało mi się, ze po obfitych opadach powinny być wszędzie.

     Zaraz po wejściu do lasu przekonałam się, ze nie będzie tak prosto. Rów, przez który zawsze przechodziło się niemal sucha noga, zamienił sie w rzekę. Musiałam nadłożyć sporo drogi, żeby ominąć go drogą, pod którą jest przepust.

     Dalej nie było wiele lepiej - na płaskim terenie, na którym woda nie była już w stanie wsiąknąć w ściółkę, powstały jeziorka, bajorka i rozlewiska.

     Na konarach i gałązkach wystających z namoczonego podłoża rozwinęły się gatunki lubiące taki poziom wilgoci. Natrafiłam na dawno niewidzianą kisielnicę białawą. To rzadko spotykany gatunek, wpisany na Czerwoną Listę jako potencjalnie zagrożony wymarciem. Mnie się udało znaleźć je w kilkunastu miejscach; rosły na bogato.:)

     Wyrosło też mnóstwo śluzowców, dla których chyba żadna ilość wody nie jest zbyt obfita. Podziwiałam całe kolonie śluzków krzaczkowatych,

młodych kędziorków

i oczywiście rulików nadrzewnych.

     Poszłam w kierunku rowów, w których powinny być mitróweczki. Niestety, poziom wody był tak wysoki, że jeżeli nawet jakieś mitróweczki wyrosły, znalazły się pod wodą i warstwą mułu.

     Rowy wypełniły się wodą, a na dnie lasu potworzyły się gigantyczne rozlewiska. jeszcze nigdy nie widziałam takiej ilości wody w Puszczy Niepołomickiej, chociaz nieraz bywałam tam po deszczu.

      I cały czas siąpiło, dokładając do już zgromadzonej wody kolejne litry. Pod rozłożystymi drzewami deszcz nie był zbyt odczuwalny i w niczym nie przeszkadzał, a jak się wkrótce miałam przekonać, nawet pomagał.

     Dopóki padało, byłam wolna od towarzystwa insektów. Kiedy tylko deszcz ustał (na szczęście nie na długo), natychmiast wszystko zaczęło wokół brzęczeć, bzykać i podejmować próby upuszczenia ze mnie krwi. Zamiast się skupić na przyjemności spacerowania i robienia zdjęć, skoncentrowałam się na odpędzaniu krwiopijców.

      Pomyślałam wtedy, że teraz to jeszcze nic, ale jak za dwa - trzy tygodnie z tych wszystkich bajorek wyfruną miliony komarów, to odwiedziny w puszczy będą wyprawą ekstremalną.

     Wkrótce zaczęło ponownie siąpić i owady ukryły się przed wilgocią, dając mi spokój. Mogłam już na spokojnie stwierdzić, że tym razem mitróweczek na pewno nie spotkam. Skupiłam się więc na wypatrywaniu innych grzybów i człapaniu po lesie zalanym wodą. Puszcza po deszczu wyglądała urokliwie nawet bez mitróweczek.

      Las poskąpił małych, żółtych grzybków, ale miał w ofercie sporo tych dużych żółtych. Żółciaki siarkowe można było liczyć na tony. Rosły na każdym pniu, z którego były w stanie wyssać jeszcze jakieś życiodajne soki. Owocniki były w najrozmaitszym wieku - od maluchów z jeszcze nie wykształconymi wachlarzami, przez dojrzałe sztuki, po staruszków, które stały się stołówka dla całych gromadek robali. Jeszcze starsze były owocniki ubiegłoroczne, które jeszcze do niedawna trzymały się uparcie substratu, ale po namoknięciu i nabraniu masy, spadły na ściółkę.

      Podobnie jak duża rozpiętość wiekowa, rozwinięta była szeroka gama kolorystyczna - od bladożółtych egzemplarzy, po sztuki w kolorze ciemnopomarańczowym.

     Równie licznie jak żółciaki, wystartowały próchnilce, ze zdecydowaną przewagą liczebną próchnilców gałęzistych nad maczugowatymi.

     Rosły całymi stadami zajmując przestrzeń zarówno na prócniejącej korze jak i na mchu porastającym rozkładające się kłody.

     Dosyć licznie wysypały się drobnołuszczaki jelenie i pieniężnice szerokoblaszkowe. W przypadku wyrośniętych, namoczonych i często odbarwionych z powodu wilgoci owocników tych dwóch gatunków, można mieć wątpliwości co do rozpoznania który z nich to który, ale jakby ktoś chciał je zebrać do jedzenia, to ewentualna pomyłka nie jest groźna, bo obydwa są jadalne, ale niezbyt smaczne.

     Wydawałoby się, że w takich okolicznościach - mnóstwo powalonych, próchniejących drzew i ogromna wilgotność, powinno być mnóstwo grzybówek. Tymczasem spotkałam tylko nieliczne przedstawicielki tej grupy.

     To były jedyne w miarę fotogeniczne grzybówki. Pozostałe zostały pobite przez deszcz i leżały zmasakrowane na substracie, na którym wyrosły.

     Również w jednym miejscu znalazłam gromadę pępowniczek dzwonkowatych

i całe pięć sztuk łuszczaka zmiennego.

      Znacznie więcej było drewniaków pierzastych, wrośniaków i rozszczepek pospolitych.

     Relację z puszczy zakończę maślankami wiązkowymi. Ich powinno być przecież od groma i jeszcze trochę. A nie było. Zlokalizowałam je tylko na jednym stanowisku. Same młode egzemplarze.