Miał być sosik kurkowy

      Marzyła mi się ucieczka od miejskiego upału, a tuż za tym marzeniem podążało kolejne - sosik z kurek. Taki z dodatkiem cebulki i z kwaśną śmietaną. Zamrażarka już opróżniona czeka na nowe zapasy, więc jedyną opcją był pozysk świeżyzny. Myślę, że do wizji pysznego żarcia przyczynił się termin; w ubiegłym roku właśnie w połowie czerwca zapełniliśmy mały koszyczek drobnym jeszcze ptactwem. Pamiętałam dobrze, ale dopiero teraz popatrzyłam na zdjęcia sprzed roku i uświadomiłam sobie, ze wtedy były już dojrzałe poziomki i borówki. Ale w niedzielę rano zupełnie o tym nie pamiętałam, więc wierząc w nasze menażeryjne szczęście, byłam pewna, że tych kurek nazbieram, a wieczorem zjem wymarzony sosik.:) 

     Na popołudnie zapowiadali porządne burze, więc zapowiedziałam chłopakom wczesną pobudkę i wyjazd. Po sobotnich atrakcjach nie było tak łatwo dobudzić towarzystwo, ale jakoś się udało i o wpół do siódmej pomknęliśmy pustą zakopianką w kierunku Orawki.

      W lesie było chłodno i przyjemnie, ale ściółka trzeszczała pod nogami. Nawet rosy na trawie nie było. Jedynie w pobliżu cieków wodnych ziemia posiadała odrobinę wilgoci. Przeszukaliśmy z pięć kurkowych miejscówek i nie znaleźliśmy ani jednej sztuki. Michaś i Krzyś stwierdzili, ze nic nie będzie w całym lesie, ale ja jestem pod względem grzybów niepoprawną optymistką i zawsze twierdzę, ze dopóki trwają poszukiwania, doputy jest szansa na zapełnienie koszyka.

      Wreszcie zobaczyliśmy pierwsze grzyby na tym spacerku - borowiki ceglastopore. Pierwszy wypatrzony był starszawy i całkiem zjedzony przez robale, drugie dwa - młode, ale spleśniałe, natomiast trzeci cały wydrążony przez żuka leśnego. Niby taki cios w mój optymizm, ale z drugiej strony, z owocnika zajętego na mieszkanie przez żuczka dało się uszczknąć kawałek kapelusza, którego lokator nie zdążył jeszcze schrupać.

      Krzyś, widząc moją desperację w pozyskaniu chociaż kawałka grzyba, zapewnił mnie, ze na pewno dalej znajdziemy zdecydowanie więcej i ładniejsze. Długo na realizację jego zapewnienia nie musiałam czekać; parę metrów dalej znalazł całkiem przyzwoicie prezentującego się ceglasia.

     Kolejne znalezisko było dziełem Michałka, który często nie dostrzega grzybów, ale za to jego wzrok zatrzymuje się na kształtach i kolorach odmiennych od kapeluszy i trzonów. Przeszłam już dalej, kiedy usłyszałam konspiracyjny szept: "Chodź tu mama! Jest ptaszek!"

      Zawróciłam i pochyliłam się nad podlotkiem obok którego przed chwilą przeszłam. Całe szczęście, ze nie nadepnęłam na ptaszynę, która doskonale zakamuflowała się na podłożu.

      Zrobiliśmy podlotkowi sesję foto, a Krzyś czule przemawiał do niego, żeby się nic nie bał, bo nie zrobimy mu krzywdy, nie będziemy go dotykać ani go nie zjemy.

      Pożyczyliśmy ptaszęciu szczęścia na dalszej drodze życia i podążyliśmy naszym grzybowym szlakiem, na którym, zgodnie z Krzysiowym proroctwem, pojawiły się kolejne ceglasie.

     Wkrótce zapełniliśmy nimi pół małego koszyczka zabranego z myślą o kurkach.

     W lesie robiło się coraz goręcej i duszniej. Chłopcy coraz częściej robili posiady odpoczynkowe i nawadniali się opróżniając kolejne butelki wody. Plecak zdecydowanie mi zelżał.

      W czasie odpoczynku Krzychu wykopał ze ściółki jeleniaka, który był wyjątkowo cuchnący.

     Las w Orawce już dawno podzieliłam sobie na dwie połowy - jedna ciągnie się w stronę Jabłonki, druga w kierunku Podwilka. Granicą między nimi jest strumyk. I właśnie znaleźliśmy się na tej granicy. Po stronie, na którą mieliśmy przejść, nie ma już żadnego wodopoju, więc to była ostatnia okazja do uzupełnienia zaopatrzenia wodnego. Krzychu napoił się jak zwierzątko wprost z cieku wodnego, a ja napełniłam wszystkie puste butelki, jakie miałam w plecaku. Znowu zrobiło się ciężko. A tu trzeba było wspiąć się pod górkę.

      I tu, przy leśnej ścieżce, w miejscu, które nigdy stanowiskiem kurkowym nie było, zobaczyłam dwa urocze pieprzniki. Michałek ujął w słowa to, co ja pomyślałam - skoro zaraz po wkroczeniu na tę część lasu są kuraski, to dalej na pewno będzie ich mnóstwo! Doskonale pamiętał, ze na naszej trasie znajdują się bogate, zazwyczaj niezawodne siedliska jego i moich ulubionych grzybków. Michałek co prawda nie lubi zbierać, ale za to doskonale mu wychodzi zjadanie tego, co nazbieram ja z Krzysiem.:)

     Wyszliśmy na bardziej otwarte i nasłonecznione miejsca przy leśnych drogach.

     I w dwóch z takich miejsc wyrosły całe gromady pieprzników. Były jednak tak maleńkie, że nie było najmniejszego sensu wydłubywać ich ze ściółki i zabierać do koszyka. Zostały spokojnie na swoim miejscu.

     Niestety, na kolejnych, nawet tych najbardziej niezawodnych miejscówkach, kureczek nie było. Definitywnie pożegnałam się z marzeniami o sosiku.:)

      Pieprzników nie było, ale za to czekały na nas kolejne borowiki ceglastopore. Krzyś, mimo zmęczenia, wpadł w szaleństwo pozysku i tylko mi przynosił kolejne sztuki. Zapełniliśmy mały koszyczek i parę owocników musiałam wrzucić do większego koszyka, bo już się nie mieściły.

      Między ceglasiami trafiło się tez kilka borowików żółtoporych. To pierwsze spotkanie z tym gatunkiem w 2019 roku. Krzyś się przy jednym z nich omylił i koniecznie chciał mi udowodnić, że to pociec. Kiedy wyrwał grzybka, sam przyznał, ze nie miał racji i zidentyfikował znalezisko, zaglądając mu pod kapelutek.

     Michałek był już mocno znudzony, więc oddawał się własnym myślom i nasłuchiwaniu odgłosów przyrody. W pewnym momencie poinformował nas, że słychać burzę. Faktycznie jakieś mruknięcia przetaczały się gdzieś tam daleko, ale trzeba było zachować czujność, żeby nie dać się zaskoczyć. Co prawda według prognoz mieliśmy jeszcze prawie trzy godziny do mających planowo nadejść wyładować, ale wiadomo, że prognozy to jedno, a stan faktyczny drugie.

      Pozbieraliśmy jeszcze trochę borowików ceglastoporych i skierowaliśmy się do wyjścia z lasu.

     Przechodziliśmy przez miejscówkę koźlarzową. Ledwie powiedziałam, że mógłby tu jakiś kozaczek być, a już Krzyś oznajmił:"Mówisz - masz! Tadam!" Był koźlarz. Jeden jedyny. Został zidentyfikowany jako całkiem nowy gatunek - koźlarz odbarwiony.;) W tym miejscu znajdowaliśmy w ubiegłych latach kilka gatunków koźlarzy - babki, czerwone i pomarańczowożółte. A ten był podobny do nikogo, więc dostał imię na miarę swojego wyglądu.

     Zanim opuściliśmy las, w obiektyw wpadły mi jeszcze wysuszone śluzowce. Zatrzymałam się przy nich tylko na moment, bo ścigały nas coraz głośniejsze pomruki burzy.

     Stanęliśmy na skraju lasu. Teraz czekało nas przejście przez łąki, z których roztacza się piękny widok na Babią i Tatry. Jednak widoki coraz bardziej zakrywały się chmurami. W okolicy były aż trzy burze - jedna szalała nad Pilskiem, druga szła do nas znad Tatr, a trzecia od Rabki.Wiatr kręcił wiejąc raz w jedną, raz w drugą stronę. Gdyby te burze spotkały się nad nami, nie byłoby wesoło. Kiedyś już się znalazłam w takim kotle, ale wtedy byłam sama. Z dzieciakami to zupełnie inna bajka. Poganiałam chłopaków, żeby jak najszybciej szli w stronę samochodu. Po drodze mieliśmy do wykonania jeszcze jedno zadanie - Michaś miał na poniedziałkową lekcję przyrody przynieść kwiaty i trawy łąkowe. Zbieraliśmy więc w biegu bukiet do szkoły i darliśmy ile sił w nogach.

     Burze nas oszczędziły - rozeszły się na boki, spuszczając parę dużych kropel deszczu. Wykorzystaliśmy tę burzową uprzejmość do cyknięcia jeszcze paru fotek z naszymi zbiorami.

     Chłopcy tak się jakoś ustawili, ze Michałek wydaje się znacznie wyższy od Krzysia, co jest nieprawdą. W realu sa niemal równi wzrostem.

      Dojechaliśmy spokojnie do Krakowa, a zamiast sosiku kurkowego trzeba było zadowolić się ceglasiowym.:)