Wielka wyprawa na Babią Górę

      Grzyby w orawskich lasach wyschły totalnie i nie widać jak na razie żadnej nadziei na poprawę sytuacji. Trzeba więc wymyślać różne inne zajęcia, żeby było wesoło i ciekawie. W ramach walki z bezgrzybiem zaproponowałam małolatom zdobywanie Babiej Góry. Propozycja spotkała się z entuzjazmem. Nawet Miłosz, który przed przyjazdem do Lipnicy skręcił kostkę, uzyskał od mamy zgodę na udział w wyprawie, pod warunkiem, że pójdzie w ortezie. W ten sposób zebrała mi się pięciodzieciowa grupka zdobywców. Już na etapie przygotowań do wycieczki, śmiałam się, że niejeden turysta na szlaku będzie mi zazdraszczał pińcet plusa na taką bandę.;)

        Posprawdzałam prognozy pogody na dzień planowanej wyprawy i wychodziło na to, że aura będzie nam sprzyjać - ani za ciepło, ani za zimno, bez burz i opadów. Wieczorem wydałam instrukcje, co należy spakować do plecaków i o siódmej rano wyruszyliśmy. Ja zostawiłam auto na parkingu przy Stańcowej, czyli przy szlaku na Babią od strony "naszej" Lipnicy Wielkiej, a Zibi zawiózł nas wszystkich na Przełęcz Krowiarki. To stamtąd jest najłagodniejsze i najładniejsze widokowo wejście na Babią. 

     Minusem jest konieczność zakupienia biletów wstępu do Babiogórskiego Parku Narodowego, ale nie są to kwoty ogromne - 6 zł za dorosłego i 3 złote za dzieciaka. Kupując bilety, zażartowałam, ze dla takiej wielkiej rodziny powinny być jakieś zniżki, a pan w kasie powiedział, ze sa, jeśli ma się kartę "Wielkiej Rodziny". Na to Zibi wyjął wszystkie swoje legitymacje uprawniające do wszystkiego i poinformował pana, ze jemu to się wszystko należy za darmo. Zapomniał tylko, że on z nami nie idzie, tylko wraca samochodem do Lipnicy.:)

      Ostatecznie zakupiłam bilety, chłopcy dostali karteczki, na których poprzybijali sobie pamiątkowe pieczątki, pożegnaliśmy Zibiego i ruszyliśmy do góry czerwonym szlakiem.

      Pierwszy etap to kamienne schody. Nie jest zbyt stromo, ale cały czas pod górę.

      Część grupy musiałam hamować, żeby nie biegła i oszczędzała siły, drugą część trzeba było poganiać i co jakiś czas robić przystanki, żeby poczekać na Franka, który zdecydowanie zostawał w tyle. Obserwowałam go i starałam się robić na tyle często odpoczynki, żeby zdążył odsapnąć zanim ruszymy dalej. Gdyby nie dawał rady, zawrócilibyśmy.

     Najbardziej do przodu gnali Michaś i Krzyś, dobrze zaprawieni w bojach leśno - górsko - wycieczkowych. Michał był zachwycony początkiem wyprawy.

      Po drodze było nawet miejsce, w którym w razie czego można byłoby spokojnie przespać noc.:)

     Tak idąc i odpoczywając dotarliśmy do granicy lasu i kosodrzewiny. Poinformowałam chłopaków, ze tutaj już nie będzie aż tak bardzo pod góre, bo zaczniemy iść łagodnie wznoszącym się grzbietem Babiej Góry.

     Już w kosodrzewinie znaleźliśmy jedynego z tej strony grzybka - borowika ceglastoporego. Wyrósł dokładnie na wysokości 1353 metrów, przy szlaku. Oczywiście widać na nim wpływ suszy.

      Dotarliśmy do pierwszego punktu widokowego  - Sokolicy. Tutaj zrobiłam chłopakom dłuższą przerwę, żeby mogli się posilić i napoić, a także zadzwonić do rodziców i dziadków.

    Wzmocnieni kanapkami i nawodnieni ruszyliśmy dalej.

     Teraz szliśmy korytarzem wyciętym w kosówce. Na tej wysokości rosły jeszcze pojedyncze, skarłowaciałe drzewa i mnóstwo krzaczków borówkowych. Owoce były jeszcze całkiem niedojrzałe, bo zima trwała tutaj znacznie dłużej niż w lasach u podnóża góry.

     Następnym punktem obserwacyjno - odpoczynkowym była Kępa.

Znowu były kanapki i woda.

A parę metrów dalej ostrzeżenie przed atakiem.:)

      Wszystkie żmije uciekły i dobrze się schowały słysząc tupanie mojej grupy, więc perspektywa spotkania z nimi była praktycznie zerowa.

      Kiedy opuściliśmy Kępę, zostałam na końcu grupy, żeby przypadkiem kogoś nie zgubić. Wkroczyliśmy na teren powyżej kosodrzewiny. To najpiękniejszy fragment szlaku - idzie się grzbietem, można patrzeć w przestrzeń po obu stronach Babiej i na jej własny urok, który jest inny niż na jakiejkolwiek innej górze. Babia jest dla mnie od lat miejscem magicznym i chociaz na wielu innych górach, górkach i pagórkach w życiu byłam, tylko tu wracam niezmiennie z tym samym sentymentem.

    I na tym najładniejszym odcinku trasy, chłopcy doznali nagłego przypływu sił i widząc, ze tu już nie ma żadnej wspinaczki, tylko spokojne wędrowanie, pognali do przodu. Wkrótce zniknęli mi z oczu. Zostałam sama.

      Biłam się trochę z myślami, bo z jednej strony to właśnie tu chciałam pobyć dłużej, zatrzymać się, popatrzeć, zdjęcia porobić, a z drugiej sumienie mnie dręczyło, każąc biec i gonić będące pod moją opieką dzieciaki. Poddałam swoją sytuację chłodnej kalkulacji - szlaku na tym etapie nie zgubią, bo na to szans nie ma, są na tyle rozsądni, że jeżeli któremuś coś by się stało, to reszta go nie porzuci, a w ostateczności mogą do mnie dzwonić, bo jest zasięg. Stwierdziłam, że pójdę sobie spokojnie i powoli, według własnego planu, a babiogórskich biegaczy dopadnę na szczycie.

Samotną wędrówkę uwieczniłam najlepiej jak potrafiłam:

     W pewnym momencie na szlaku czekali na mnie Krzyś i Franek. Jako jedyni stwierdzili, że za daleko się wysforowali do przodu i za długo mnie z nimi nie ma. Zatrzymali się i czekali na mnie. Pozostała trójka pobiegła dalej na szczyt.

      Pochwaliłam chłopaków za to, że zaczekali i poszliśmy w trójkę w kierunku szczytu.

Tu już widać wędrowców, którzy okupują najwyższy punkt na Babiej.

      Jeszcze rzut oka na roztaczające się widoki i grupa się połączyła.:)

     Najpierw wytłumaczyłam chłopakom, ze nie postąpili zbyt mądrze i odpowiedzialnie biegnąc do przodu bez żadnej kontroli i opieki. Oczywiście Michałek natychmiast odparował, że nie mówiłam im wcześniej o tym, że nie powinniśmy się na tak długo rozłączać podczas wędrówki. No fakt, nie mówiłam. Ale tylko dlatego, że nie przypuszczałam, że zdobędą się na taką odwagę, samodzielność i że będą mieć tyle sił, żeby mnie porzucić na szlaku. Od razu przestrzegłam ich, by nie powtórzyli tego manewru podczas schodzenia.

     Później były zdjęcia grupowe i widokowe.

     Michałek zażyczył sobie sesję zdjęciową w wystudiowanych przez siebie układach i pozach. Uczyniłam więc zadość jego życzeniu i nacykałam mu mnóstwo zdjątek. Kiedy je zobaczył, już po powrocie z wycieczki, poinstruował mnie co i jak mam na nich obrobić, żeby było całkiem tak jak on chce. Powiedziałam mu wtedy, zeby się ode mnie odczepił, bo jak ma własną wizję rzeczywistości, to niech ją sobie stworzy sam. Jeśli sobie przypomni kiedyś o tych zdjęciach, to mu je dam na jego koputer i niech sobie obrabia jak chce. Mnie się podobają takie, jakie są.:)

      Kiedy już maja ekipa nacieszyła się byciem na szczycie, pojadła, popiła, a Krzyś wyzbierał wszystkie śmieci, jakie znalazł na szczycie (czasem miewa takie szczytne inicjatywy i wszystko byłoby cudnie, gdyby nie fakt, że musiałam z góry oprócz plecaka znosić jeszcze worek śmieci), poleciłam chłopakom, żeby znaleźli szlak, którym mamy schodzić w dół. Nie mieli z tym żadnych problemów.

Ruszyliśmy w dół zielonym szlakiem z Babiej do Stańcowej.

    Tam czekały na nas kolejne atrakcje - źródełko z najlepszą wodą na świecie

i śnieg.

     Niektórzy z tej mojej bandy nie wierzyli, ze ten śnieg to jest tam naprawdę. Rzekłam więc: "Dotknijcie i uwierzcie!" Dotknęli, a nawet się ześlizgnęli. Był plan zjazdów na ortalionowych kurtkach, ale było to na tyle niebezpieczne, że się nie zgodziłam.

      Mina Michała mówi wszystko o niemożności jakiegokolwiek hamowania na zlodowaciałym śniegu.

     Obok kociołka śnieżnego są ruiny schroniska. Chłopaki oczywiście musieli je poddać eksploracji.

     A później było już żmudne schodzenie w dół. Zielony szlak jest stromy, nazywany "windą do góry". Wchodzenie tędy jest ekspresowe, ale i wysiłkowe. Schodzenie natomiast może być mocno urazowe. Chłopcy byli już nieco zmęczeni i nie gnali tak do przodu jak szaleni. Pilnowali się też, żeby nie rozdzielać grupy.

      Schodziliśmy najpierw wśród kosodrzewiny, później przez las. Co jakiś czas przypominałam Miłoszowi, że musi obchodzić się ostrożnie ze swoją kostką. Ja też musiałam uważać na moje kolano, które bardzo nie lubi stromych zejść i w pewnym momencie zaczęło mi dawać znać o swojej obecności.

      Doszliśmy do budki wyznaczającej granicę parku narodowego i naszych terenów łowieckich. Poniżej tego miejsca można już w zgodzie z prawem pozyskiwać co wyrośnie. Gdyby tylko coś rosło...

     Pokonaliśmy jeszcze jedną stromizną i zrobiliśmy popas nad strumieniem.

     Dalej już miało być spacerowo - delikatnie spadający w dół, szeroki dukt leśny. Okazało się jednak, że i tu czekało nas pokonanie zawalidrogi.

     Później już bez niespodzianek dotarliśmy do końca szlaku. Na kwaterę wróciliśmy o godzinie trzynastej. Mimo licznych odpoczynków i przystanków mieliśmy rewelacyjny czas przejścia trasy.:)