Kolejowo - kurkowa tradycja

     Rodzinne tradycje należy pielęgnować, zwłaszcza wtedy, kiedy sprawiają przyjemność wszystkim kultywującym je regularnie. Do takich menażeryjnych tradycji należy doroczny wyjazd chłopaków do Chabówki i kurs parowozem. Kiedy Michałek i Krzyś byli całkiem mali, jeździłam z nimi, żeby mi tam nie poginęli pod jednoosobową opieką tatusia. Jazda pociągiem nie jest dla mnie specjalną atrakcją, wiec odkąd chłopcy stali się bardziej samodzielni, ja mam w dzień parowozowy wolne. I tak się składa, że jadę wtedy do mojego kurkowego królestwa pokosić moje ulubione grzyby. Dla dzieciaków zbieranie kurek jest nudne, a ja mogłabym tak cały dzień. W niedzielę spędziłam w lesie dobrą dniówkę - osiem godzin tylko ja, grzyby i las.:)

     Pogodę na niedzielę przepowiadali upalną, z temperaturą do 30 stopni. Nie bardzo mnie to cieszyło, bo przedzieranie się przez dzikie młodniki nie należy do największych przyjemności, kiedy z nieba leje się żar, a każda kulka z drzew wpadająca za koszulkę natychmiast się przykleja do ciała. Wolę już deszcz. Ucieszyłam się więc, kiedy o poranku, a właściwie przed porankiem, bo ciemno jeszcze było zupełnie, zobaczyłam padający deszcz. Szybciutko podmieniłam przygotowane dla chłopaków krótkie spodenki na długie, wyjęłam z szafy bluzy i zrobiłam im kanapki na cały dzień. Prowiant zapakowałam im do plecaka, żeby przypadkiem nie zapomnieli, a plecak położyłam na stole, żeby o sobie przypominał. Sobie zapakowałam kapelusz, żeby osłonić nim okulary przed deszczem. O szóstej obudziłam Pawełka i pojechałam do lasu.

     Początek dnia był bardzo jesienny - najpierw deszcz, później mgła i mroczny las.

      Niestety, wkrótce prognozy zaczęły się spełniać - mgła opadła, a nad lasem rozjarzyło się palące słońce. Zrobiło się gorąco. W kawałku zasięgu dotarł do mnie sms od Pawełka z informacją, że jadą już pociągiem, ale zapomnieli plecaka z jedzeniem i piciem. Od razu zrobiło mi się jeszcze cieplej i trochę przykro - to ja wstaję w środku nocy, robię kanapki, pakuję je do plecaka, zeby nie musieli już nic więcej poza jego zabraniem robić, a oni sobie zapominają...

      Na pocieszenie, w moich kurnikach czekały piękne, żółciutkie stadka kur,kurek i kurczaków. Wzięłam się do roboty i zapomniałam zaraz o Pawełku i dzieciach. Pracowałam wytrwale nad zapełnieniem koszyków. Kiedy zapełniłam pierwszy, musiałam zrobić kurs do samochodu, żeby zabrać drugi. W górach to nie tak hop - siup. Trzeba pokonać parę pagórków góra - dół - góra, zeby dotrzeć do parkingu.

      Kiedy wymieniałam  kosze, stwierdziłam, że w samochodzie jest strasznie gorąco, mimo iż przez większą część poranka było chłodno, a później stał w cieniu. Przeparkowałam Robala w miejsce, gdzie powinien być wkrótce cień i zostawiłam uchylone szyby, żeby mi grzybki nie zagotowały. Pognałam znowu w las i przystąpiłam do pracy.

     Królowały pieprzniki jadalne, ale trafiały się też pojedyncze pieprzniki blade i ametystowe. Prawdę mówiąc, na ametyściaki bardzo liczyłam, a było ich niewiele. Trudno - stwierdziłam, jeszcze wyrosną.

     Zaczynają też wyrastać gromadki kolejnych moich ulubieńców - pieprzników trąbkowych. Są jeszcze za drobne do konretnego zbioru, ale parę sztuk sobie wzięłam.

     Zdjęć za wiele nie robiłam, ale paru szlachciców załapało się na sesję.:)

     Z lasu wróciłam chwilkę przed powrotem moich kolejarzy. Byli zadowoleni i wypoczęci po pociągowym dniu, więc pomogli mi w obróbce kurek.

      Pierwszy raz w te wakacje do mycia zbioru wykorzystana została nasza zabytkowa wanienka.:)