Uszakowo - czarkowe zakończenie roku

     Ostatni dzień 2019 roku zaskoczył pozytywnie od samego swego początku, czyli od wschodu słońca, które zdecydowało się spojrzeć na świat łaskawym okiem. Po kilku dniach, kiedy tylko leniuchowało za mgłami i chmurami, to było naprawdę miłe zaskoczenie. Pawełek powędrował ostatni raz w starym roku na warsztat, a Michał i Krzysiek (zwłaszcza Krzysiek) poganiali do jak najszybszego wyjścia na spacer. Mieliśmy się spotkać z ciocią i jej dziewczynkami. Trudno było chłopaków zatrzymać w domu jeszcze chwilę, bo argumenty, że dojedziemy za wcześnie i koleżanek jeszcze nie będzie, zupełnie do nich nie przemawiały. Wreszcie zwolniłam blokadę w blokach startowych i pomknęli do garażu, zupełnie nie przewidując, że beze mnie i tak nie odjadą.

     Podczas krótkiej drogi do lasu z piętnaście razy padło pytanie, czy ciocia na pewno wie, na który parking ma przyjechać, przeplatane pytaniem, czy my zdążymy. Wszystko się udało mimo szeregu obaw i w umówionym czasie wszyscy byli gotowi do ruszenia w las. Dzieci oczywiście pierwsze - pobiegły i zniknęły gdzieś tam, na końcu leśnej drogi. W tym momencie matki nie były im potrzebne ani odrobinkę.

     Dziewczynki i chłopcy pognali przed siebie nie widząc wokół nic interesującego, ale Indze i mnie nie umknęły rosnące przy drodze uszaki. Rosły na konarach leżących na ziemi i to wcale nie bzowych. Co dziwne w tym dniu - więcej uszaków było na patykach bukowych, niż na krzakach dzikiego bzu.

     Grzyby były całkowicie zamrożone, pokryte lodową glazurą. Mimo, że temperatura wydawała się dość przyjazna, w lesie, przy ściółce trzymał mróz.

     Jakieś pół godziny od wyruszenia z parkingu do lasu, słońce odmówiło dalszej pracy i poszło spać. Z przykrością musiałam stwierdzić, że fakt ten sugerował, ze sprawdzi się prognoza pogody, wedle której najpierw miały nadejść chmury, a później miało padać. Na razie jednak nie było źle.

     Obrzeża Lasu Tynieckiego są coraz gęściej zabudowywane kolejnymi domami. Przy jednej z takich budów dzieci wypatrzyły fragmenty zastygniętej pianki montażowej, na widok której zaświeciły im się oczy. W oczach pojawiło się też błaganie - czy możemy tam wejść i zabrać te piankowe kulki?

    Zajrzałam za ogrodzenie i stwierdziwszy, że nie ma tam żadnych głębokich wykopów, wydałam zgodę na pozyskanie jakże pięknych resztek pianki. Tak niewiele trzeba, żeby uszczęśliwić dzieci.:)

     Niedaleko jest zagajnik dzikich bzów. Zawsze znajdowaliśmy tam sporo uszaków, więc obowiązkowo trzeba było spenetrować to miejsce.

     Uszaków było niewiele, ale za to czekała na nas znacznie ciekawsza niespodzianka - małe czarki.

     Pierwszą zobaczyłam zupełnie przez przypadek, patrząc na patyki leżące na ziemi pod kątem uszaków. A tu bach! zamiast uszaka jest czarka. Było to sporym zaskoczeniem, ponieważ ja w tym miejscu przez dwa kolejne lata szukałam czarek. I nie znalazłam.

     Miejsce jest typowo czarkowe - podmokłe, z dużą ilością próchniejących gałązek i patyczków. Albo ich wcześniej nie było w tym miejscu, albo się dobrze przede mną schowały i nie dały znaleźć. A rozglądałam się za nimi wiosną, kiedy powinny być zdecydowanie większe niż teraz.

    Ucieszyłam się bardzo, bo to moja pierwsza miejscówka czarkowa w Lesie Tynieckim.

     W czasie,kiedy robiłam zdjęcia czarkom, 3/4 dzieci odbiegło znacznie do przodu, ale na rozstaju dróg zdecydowali się zaczekać na wszystkich. Nie uszliśmy daleko, kiedy Natalka z Krzysiem dokonali w przydrożnych krzakach niezwykłego odkrycia - sparowali zabytkowe buty marki Relax.

     Zachwyceni swoim znaleziskiem planowali wystawienie "staroczesnych" butów na aukcji i uzyskanie z ich sprzedaży pokaźnych środków na realizację swoich marzeń.:)

    Doszliśmy do podnóża Ostrej Góry, na której znajduje się punkt widokowy. Krzyś z Natalką nie czekali na nikogo ani nawet na pozwolenie, tylko pobiegli na skróty, utrudniając sobie drogę. Michałek wystartował za nimi z lekkim opóźnieniem.

    A za nimi cała reszta poszła biegiem pod góre, bo przecież wszyscy dajemy radę, prawie jak Krzyś i Natalka.;)

    Z Ostrej Góry widać było Babią Górę. Z tamtej strony niebo wyglądało dość przyjaźnie i widoczność była dobra. Z drugiej zaś strony realizowała się prognoza pogody - skłębiły się szare chmury i wkrótce na ziemię poleciała mżawka.

    Schodziliśmy w stronę parkingu. Dzieci nadal  miały sił pod dostatkiem i ganiały wokół starszyzny pochylającej się nad patykami, na których coś wyrosło.

     Wszystkie grzyby były zamarznięte i pokryte warstwą lodu, podobnie jak uszaki znalezione na początku spaceru. Bez trudu można było wypatrzeć kisielnicę kędzierzawą.

    W znajomym miejscu czekały dwa stadka dorodnych uszaków.

    A na ostatniej prostej przed czekającym samochodem tradycyjnie czekały trzęsaki pomarańczowożółte,

galaretnica mięsista

i kisielnica trzoneczkowata.

     Tak zakończyliśmy sezon grzybowy 2019. Dzisiaj trzeba będzie rozpocząć sezon 2020. Tylko mi się Menażeria musi obudzić.;)