Zaczarkowany Lasek Wolski

     Niedzielę przeplanowała nam zupełnie choroba Krzysia - przed południem miał być piłkarski sparing, a po obiedzie chciałam jechać do koni, bo pierwszego marca Latona skończyła 13 lat, więc chciałam to uczcić jakimś tortem marchewkowo-jabłuszkowym. A tu niespodziewajka - Krzychu obudził się z temperaturą +39 i ledwo stojąc na nogach, szykował strój meczowy... Stwierdzenie, ze w takim stanie nie pójdzie grać, wywołało łzy... Pawełek się zadeklarował, że do południa zostanie z Krzysiem w domu, dzięki czemu zyskałam czas na spacer z Michałkiem. Pojechaliśmy do Lasku Wolskiego.

    Ponieważ cały czas jest mi trudno uwierzyć, że nie ma uszaków, chciałam jeszcze tu, na najlepszych moich miejscówkach uszakowych, potwierdzić to, co zaobserwowałam we wszystkich miejscach pozostałych. Poza tym, to blisko, więc w razie, gdyby się Krzysiowi pogorszyło, mogłam szybko przybyć z pomocą.:)

    Na wstępie do spaceru znaleźliśmy płomiennice zimowe. I to wcale nie stare i wyrośnięte, ale całkiem młodziutkie i świeżutkie, w wieku przedszkolnym. Wiele ich nie było, ale były. Na tej podstawie wyrobiłam sobie przekonanie, ze skoro one są, to uszaki też muszą być. Szliśmy więc standardowym szlakiem uszakowym.

     Michałkowi wcale nie nudziło się bez brata - trochę sobie chodził, a trochę biegał po stromiznach leśnych, badając z jakim nachyleniem zbiega się najszybciej. Jak nigdy nie lubiłam w szkole mierzenia kątów, tak po kolejnym wykładzie Michałka, bez żadnych narzędzi pomocniczych potrafię mu powiedzieć, pod jakim kątem nachyla się nad podłożem, biegnąć w dół.;)

     Na przydrożnych krzaczorach dzikiego bzu, wbrew moim założeniom z początku spaceru, nie było ani jednego uszaka. Nawet takiego strego i wysuszonego. Wbiliśmy więc w gęste zarośla bzowo - leszczynowe, w których przecież powinny być na pewno.

    No i nic z tego. Tu też nie było ani śladu po uszakach. Za to na ściółce nie brakowało czerwonych miseczek czarkowych. Ten rok jest dla tego gatunku naprawdę niesamowity - rosną cały czas od jesieni i jest ich naprawdę mnóstwo. Pojawiły się też w kilku lokalizacjach, w których nigdy wcześniej ich nie spotkałam (na przykład w Węgrzcach, nad rowem znad którego wycięto wierzby).

     W Lasku Wolskim też nigdy nie widziałam czarek w takich ilościach jak obecnie. Zazwyczaj znajdowało się pojedyncze sztuki, a teraz rosna ich dziesiątki, jeśli nie setki.

    Dzięki czarkom nie głodują ślimaki,które zamiast spać, poszukują żarełka.:)

    W tych krzaczorach, jak się okazało - czarkowych, bezuszakowych, trafiły się nam również inne ciekawe odkrycia. Najpierw przepłoszyliśmy samotnego dzika, a później, pod zwalonym pniakiem wypatrzyliśmy całkiem porządną sztychówkę. Michałek chciał ją nawet pozyskać, ale dał się przekonać, żeby jednak zostawić ja na miejscu, bo na pewno ktoś ją sobie schował, zeby jeszcze z niej korzystać.:)

    Krzaki nie chciały mnie wypuścić na ścieżkę. Przy próbie zatrzymania wyrwały mi gigantyczną dziurę na lewym kolanie.

       Wyszło słońce, zrobiło się cieplutko i tak naprawdę wiosennie,  marcowo. Michaś nadal biegał po stromiznach, ale już na szczęście nie kazał mi cały czas patrzeć i oceniać kąta nachylenia. Bez brata był cichutko. Aż trudno uwierzyć, ale pojedyncze dziecko w ogóle nie produkuje w lesie hałasu.:)

    Kiedy Michałek biegał jak szalony, ja odkryłam miejscówkę z przebiśniegami. Aż dziwne, że nigdy wcześniej ich nie widzieliśmy. Wiosną kwiatki cieszą chyba bardziej niż w jakiejkolwiek innej porze roku.

    Dalej, na znajomych miejscach natknęliśmy się jeszcze na łzawniki. Nie było za to kisielnic - trzoneczkowatych wcale, a kędzierzawe może ze trzy rzuciły się w oczy. Na ich przykładzie widać doskonale, jak w dwóch lasach, położonych niezbyt daleko od siebie, z podobnym drzewostanem (Las Tyniecki - Las Wolski), zestaw grzybowy może się znacząco różnić. W Lesie Tynieckim kisielnic było od groma, a to praktycznie w ogóle.

     Trąbki zimowe, które rosły w Lasku Wolskim od grudnia, są na etapie schyłkowym. Młodych owocników nie ma w ogóle; są tylko stare, w pełni dojrzałe. Ten gatunek był zazwyczaj w szczytowej formie w marcu, ale tegoroczna zima zmusiła go do wcześniejszego wzrostu i zejścia.

     Na znajomej kłodzie nadal rosną śluzowce.

    Michałek zrobił zdjęcia naszej, południowej strony Krakowa, którą doskonale widać ze wzniesienia, na którym rok temu zostały wycięte drzewa. Udało mu się zlokalizować znajome punkty, a nawet nasz blok.

      W punkcie widokowym znaleźliśmy leżącą na ziemi gałązkę z baziami. Są już całkiem wyrośniętymi, dorodnymi kotkami.

     Na koniec spaceru odwiedziliśmy znajome orzechówki maczyste, które mimo upływu czasu, wcale nie chcą się porządnie otworzyć.

    W południowym, marcowym słoneczku było nam tak dobrze, że nawet Michałkowi nie chciało się wracać do domu, w którym zostawił rozpoczętą budowę klockową. Poćwiczył jeszcze biegi na rowerowych skoczniach i poszliśmy na parking.

     Popołudnie spędziliśmy z Krzysiem, którego tak zaczęło boleć gardło, ze nie mógł wytrzymać i doszedł do wniosku, ze to niechybnie wirus w koronie go zaatakował. Aż się biedak popłakał, że musi umierać tak młodo.:)