Bacówkowa nówka i technika na wsi

      Już ponad dwa tygodnie zleciało odkąd zaczęliśmy wieśniackie życie na Orawie. Jeden dzień podobny do drugiego dnia, a tak naprawdę całkiem inny. Łączy je wszystkie to, ze między zdalnymi lekcjami można zrobić szybką przerwę na podwórku, a jak się już praca i nauka skończą, wystarczy wypruć za chałupę, żeby bez żadnych obostrzeń korzystać z uroków życia wsi spokojnej. Przemierzając orawskie szlaki docieramy do miejsc, w których nigdy wcześniej nie byliśmy. Kiedy podczas takiej wędrówki dochodzi się do jakiegoś znajomego miejsca, Krzyś wykrzykuje - "Mama! JA już teraz bardzo wiem, gdzie jesteśmy!"

    Po deszczu, śniegu i mrozie nastała piękna pogoda, wręcz wymarzona na długie spacery - nie ma jeszcze upałów, na głowę nic nie kapie, słoneczko przygrzewa, a wiaterek powiewa. Na każdym spacerze towarzyszą nam góry - nasza najbliższa  Babia Góra (powyżej),

słowackie Pilsko

i Tatry wydające się być na wyciągnięcie ręki.

    A teraz zobaczcie tylko, co czai się w koronach drzew! Siedzą sobie na gałęziach takie śliczne stworki z wypustkami i wabią do siebie spacerowicza.

    Taki zwabiony wędrowiec MUSI sprawdzić co to jest i wtedy zaczyna się atak tych potworów na bezbronne, nie osłonięte żadnym namordnikiem drogi oddechowe. Kiedy Michał i Krzyś zaczęli pylić tą koroną drzewa, ja zaczęłam się dusić. I wtedy doznałam iluminacji - już wiem, co w tych koronach siedzi! I wiem przed czym miał mnie uchronić zakaz wchodzenia pod te korony! ;) Do lasu iść pozwolili i efekt jest - zostałam totalnie zapylona przez świerkowe pyłki! Chłopcy też, ale najwyraźniej są odporniejsi na pylenie ode mnie, bo przeżyli atak bezobjawowo.

     Muszę się trochę ponabijać z wirusa w koronie i władzy usiłującej wyjść z tego bagna chociaż z ćwierćtwarzą, bo inaczej trzeba byłoby nad tym wszystkim ręce załamać i zalać się łzami rozpaczy. A ponieważ chcemy z tej całej hecy wyjść zdrowi psychicznie, wiec się śmiejmy, a nie płaczmy.:)

     W innych częściach kraju podbiały są już tylko wspomnieniem i trzeba na nie czekać do przyszłego roku. A tu jeszcze trafiają się kwitnące, chociaż więcej już jest takich przekwitniętych i w postaci dmuchawca.

    Za to szczawik zajęczy i fiołki są w pełni kwitnienia.

       Na trasie naszych orawskich wędrówek co parę dni znajduje się bacówka, w której na bieżąco uzupełniamy zaopatrzenie. Możemy właściwie zupełnie zrezygnować z robienia zakupów w sklepach, bo większość produktów spożywczych pozyskujemy z bacówki i od gospodarzy. A jak już coś sklepowego jest potrzebne, to na podwórko podjeżdża w razie potrzeby sklep obwoźny. Ale wróćmy na bacówkę, czyli do kultowego miejsca w Lipnicy.

    Tu życie toczy się tak samo jak 50, 20, 10 lat temu - pasterz chodzi ze stadem owieczek, owczarki pomagają mu dopilnować stada i rodzą się jagniątka. Każdego dnia pojawia się jakieś nowe życie. Ten maluszek dopiero co pojawił się na świecie. Urodził się wyjątkowo mały i słabiutki. Został spisany na straty, ale chęć życia okazała się mocniejsza od przewidywań.

     Zobaczcie jak sobie radzi.:)

     Na bacówce też następują zmiany cywilizacyjne. Rok temu Pawełek zamontował bacówkowym jeden panel słoneczny i wtedy po raz pierwszy w historii bacówki, pojawił się tam prąd. Już wtedy, wśród zachwytów, zrodził się plan posiadania na bacówce większej ilości prądotwórczych solarów.

     Pawełek, który zawsze każdemu chce pomóc i zrobić jak najlepiej, zorganizował kolejne solarki i podłączył je na bacówce, dzięki czemu bacówkowi mogą od wczoraj mrozić flaszkę w lodówce.:)

     Za Pawełkową pracę na bacówce ja zbieram profity w postaci majówek oscypkowych.:)