Podsumowanie smardzowego sezonu na polskiej Orawie

     Nadszedł ten moment, w którym trzeba przyznać, że smardzowy sezon 2020 można już zamknąć krótkim podsumowaniem. Na kilka dni porzuciliśmy lipnicki domek i wiejskie życie na rzecz miasta. Na Orawę wrócimy w przyszłym tygodniu, ale po obecnym ochłodzeniu raczej już na nowe sztuki liczyć nie można, a te, które zostawiliśmy, chyliły się już ku upadkowi i raczej kolejnego śniegu, mrozu i deszczu nie przetrwają.

     Podczas cieplutkiej zimy i bardzo wilgotnego lutego wszyscy miłośnicy wiosennych grzybobrań mieli nadzieję, ze ten rok będzie lepszy od poprzedniego, smardzowatych będzie mnóstwo i pojawia się wcześniej niż zazwyczaj, bo przecież ciepło było przez całą zimę. Też takie piękne wizje miałam i w wyobraźni oglądałam koszyki wypełnione słowackimi smardzówkami i smardzami. 

     Marzenia, jak to często z nimi bywa, zderzyły się z brutalną rzeczywistością, co porównać można do czołówki z kolumną tirowskich. Po mokrym lutym przyszła susza. Okrutna, bezdeszczowa, ze wsparciem wichrów, które wysysały z ziemi ostatnie tchnienie wilgoci. W dodatku o ciepłych dniach szybko można było zapomnieć i z powrotem trzeba było zimowe kurtki z szafy wydobyć. Do suszy doszedł straszak w osobie wirusa i już mieliśmy pozamiatane.

     Zamknięcie granic odcięło nas od Słowacji, gdzie smardze można pozyskiwać bez żadnych ograniczeń. Pozostała nam polska część Orawy i obserwacja rosnących na niej smardzów, które są gatunkiem chronionym.

     Ponieważ nie było ich dużo i zaczęły lepiej rosnąć dopiero po deszczu, który spadł na przełomie kwietnia i maja, można je było wszystkie policzyć.:) Tak też zrobiłam - po kolejnych spacerach w różnych miejscówkach zapisywałam ilość napotkanych owocników. Pawełek śmiał się, że powinnam nadawać im imiona, żeby były jeszcze bardziej moje i zachowały swój indywidualizm.

      Wiecie ile ich naliczyłam? Wczoraj zostało przeprowadzone komisyjne sumowanie znalezisk i wyszło, że trafiło się ich 130.

      Ta liczba jest wartością względną, bo dla osób, które w tym roku nie miały możliwości spotkać ani jednego smardza, to jest to ilość ogromna, a dla tych, którzy widzieli ich setki albo i tysiące, to moje 130 będzie wynikiem mizernym.

     A jaka to ilość dla mnie? Nie ukrywam, że przez ostatnie lata rozbestwiłam się smardzowo, bo znając tyle słowackich miejscówek, ile znam, zbierałam tych grzybów znacznie więcej niż 130 sztuk. Z drugiej strony przypominam sobie czasy, kiedy dopiero zaczynałam smardzową przygodę i dzięsieć sztuk było jak spełnienie marzeń. W takim zestawieniu ze znaleziskami sprzed 20 lat to tegoroczne 130 jest wynikiem rewelacyjnym.

      A jakie te tegoroczne smardze były? Rachityczne - małe, podsuszone i przymarznięte na wierzchołkach. Nie miały łatwo w życiu - susza, silne wiatry i mróz nie pozwoliły im osiągnąć rekordowych rozmiarów.

     Wiele z nich zostało pożartych przez leśne stworzonka. Kiedy przychodziłam do nich w odwiedziny, robiły się nie tylko coraz starsze, ale i coraz bardziej obgryzione. Były też takie, po których w ciągu dwóch, trzech dni zostawał tylko ogryzek trzonka tkwiący w ziemi.

     Kilku sztukom udało się wyssać z gleby wystarczającą ilość wody i były dorodniejsze od pozostałych, ale ta sztuka udała się tylko pojedynczym egzemplarzom.

     Tego biedaka powalił śnieg z 13 maja. To był najdłużej obserwowany owocnik. Zestarzał się i poległ na naszych oczach. Oby dał początek kolejnym pokoleniom.

     Oziębienie i śnieg namieszały w główkach grzybówkom wiosennym, które pokazały się w drugim rzucie. Całkiem sporo ich widziałam w ciągu ostatniego tygodnia.

     Odwiedziłam też maczużniki. Ponieważ największe sztuki pojechały dwa tygodnie temu na uczelnię jako materiał do badań, na miejscówce zostały te mniejsze. Zdecydowanie nabrały krzepy przez ten czas i dogoniły wielkością te egzemplarze, które wyrosły najwcześniej.

     W drugim tygodniu maja pojawiło się też sporo ciemnobiałek krótkotrzonowych i płowych.

 Zakwitły pięknie łąki. I tym kwiecistym akcentem kończę podsumowanie smardzowego sezonu orawskiego. Teraz czekamy na pierwsze borowiki ceglastopore.:)