Krakowski weekend - plan żółciakowo - szczawiowy zrealizowany :)

    Zostawiając Orawę i przyjeżdżając do Krakowa na parę dni, miałam ułożony w głowie szczegółowy plan działań, uwzględniający przede wszystkim konieczne działania pracownicze, umożliwiające kontynuację wiejskiego życia, ale i inne przyjemności w tym planie zostały ujęte. Oczywistą oczywistością są codzienne wizyty u koni, które mają w tym roku wyjątkowo długi sezon wakacyjny i nie robią nic poza jedzeniem i produkcją nawozu. Wcale sobie nie krzywdują z powodu wyeliminowania ze swojego życia pracy pod siodłem, ale dobrze im zrobiło przypomnienie obowiązków i końskich powinności. Plan ujął też grzyby, na które na Orawie w tym momencie nie ma co liczyć, czyli żółciaki siarkowe. I szczaw, którego na Orawie nie ma w takich ilościach jak na ruczajskich łąkach. A zupa szczawiowa jest na menażeryjnej top liście najlepszych zup.:)

    Sobota. Poranek przeznaczony na działania zawodowe. Zleciał ekspresowo, ale wszystko zostało zwieńczone sukcesem. Przedpołudnie, to cudowne godziny spędzone z końmi. To znaczy - ja z końmi, Michałek i Krzyś na drzewach (wspinaczka jest ostatnio jedną z najlepszych atrakcji), a Pawełek na warsztacie w ramach odpoczynku od rodziny. Później szybki obiad i jazda na rowery na poszukiwania żółtego i zielonego.

    Krzyś doskonale pamiętał, że najpierw należy uratować stary dąb będący pomnikiem przyrody. Każdego roku pomagamy mu przeżyć, zabierając pożerającego go żółciaka, ale on i tak coraz bardziej chyli się ku upadkowi.

    W tym roku żółciak przypuścił konkretny atak i wysypał owocniki na wysokości od dołu do dwóch metrów, na połowie obwodu pnia. Były idealne do zbioru - żółciutkie, świeżutkie, soczyste i pachnące siarą.

    Pozbieraliśmy co większe fragmenty owocników i wyszło tego od biedy ze cztery kilo. Wpakowałam pozysk do jednej sakwy rowerowej i pojechaliśmy na szczawiową łączkę.

    Od ładnych paru lat zbieram tam szczaw, bo jest wyjątkowo piękny i nigdy nie widziałam tu ani śladu innego pozyskiwacza. A wczoraj przeżyłam szok - na łące było aż pięciu zbieraczy szczawiu! Pracowali w dwóch grupach dwuosobowych i i jednej jednoosobowej. Aż zadzwoniłam do Pawełka, śmiejąc się, że teraz mamy już taki dobrobyt, że nawet do szczawiu i mirabelek nam konkurencja wyrosła.:)

     Michałek był oburzony, ze ktoś śmie zbierać "nasz" szczaw, ale za mocno nie pyskował, bo dla wszystkich łąkowego dobra było pod dostatkiem. Zabraliśmy się za robotę.

     W siatce nie było tak widać ile tego szczawiu natargaliśmy, ale musiałam go upychać, żeby do dwunastolitrowego gara się zmieścił. Będziemy mieć zapas przecieru na szczawiówkę na cały rok.:)

    Kiedy zakończyliśmy pozysk i ruszyliśmy na rowerach w stronę domu, spotkaliśmy niespodziewanie i przez przypadek koleżanki chłopaków, które również wybrały się na rowery. Dzieciom tak brakuje towarzystwa rówieśników, że nie było mowy, żeby ich rozdzielić. Zrobiliśmy więc małe zgromadzenie, dojechaliśmy nad staw Królówka i dzieciaki mogły się nacieszyć swoim towarzystwem, taplając się w błotku.

     Na dziś też mam plan na jednego grzybka. Myślę od wczoraj intensywnie, który las wybrać, żeby dorwać pierwszego w tym roku ceglasia.:)