Ostatnie grzybki przed pierwszym śniegiem

 

    W listopadach lat poprzednich Menażeria miała zupełnie inne kierunki leśno - grzybowe niż  Orawa. Ten rok jednak wszystko zmienił i zamiast szukać uszaków, boczniaków i płomiennic po lasach nizinnych, nadal uganiam się za resztkami grzybowego życia, jakiemu udało się przetrwać w trudnych górskich warunkach. To konsekwencja kluczowej decyzji, jaką podjęliśmy - to na Orawie powstanie menażeryjne siedlisko-schronisko, do którego będzie można uciec przed wszystkimi pandemicznymi strachami i innymi niedogodnościami życiowymi. Jak już klamka zapadła, to trzeba swojej ziemi pilnować i dbać o nią chociaż weekendowo, co wiąże się z wyjazdami tylko w jednym kierunku od Krakowa. W sobotę było mroźno, ale nie zasypało grzybowych resztek śniegiem. Dało się jeszcze coś wyszperać w leśnej ściółce.

     Do lasu poszłam sama, bo Michał z Krzychem woleli zostać z tatą i zająć się technicznymi działaniami na terenie gospodarstwa.  I bardzo dobrze, bo zdecydowanie za mało czasu razem spędzają. A ja sobie mogłam od nich odpocząć.:) Zaraz na skraju lasu rosło kilkanaście kolczaków obłączastych. Oczywiście wszystkie były zamrożone.

    Zrobiłam im tylko fotki, ale kiedyś tam, parę lat wstecz,  nazbierałam takich wyrośniętych i już zmrożonych kolczaków, bo bardzo mi się chciało świeżego grzyba, a nic innego nie było. Pozbawiłam je kolców z hymenoforu i zrobiłam gar sosu. dodałam oczywiście cebuli i kwaśnej śmietany, bez których sos grzybowy nigdy mi nie smakuje tak bardzo jak z nimi. Bardzo smaczny był wtedy ten sosik kolczakowy.

    W miejscach wilgotnych i przy potokach można jeszcze znaleźć mleczaje jodłowe, czyli tutejsze rydze. Było ich w tym roku naprawdę dużo i miejscowi wywozili je z lasu traktorami. Jak widać, mimo gigantycznego pozysku, niektórym udało się umknąć spod noża i teraz marzną w lesie, nie wiedząc, co straciły. Mogłyby przecież leżeć sobie do góry brzuchami w jakimś ładnym słoiczku, albo kisić się w kamiennym garze.... A tu w lesie mróz  coraz większy i śnieg się zbliżał.

     Spokojnie sobie spacerowałam, pod nogami chrzęściła zmarznięta ściółka, a na niebie się działo - przelatywały ciemne chmury, a przez chwilę nawet sypnęło krupą śnieżną. W takich okolicznościach wśród zielonego mchu wypatrzyłam niedorosłe kurczaczki. One desperatki musiały wyrosnąć już w listopadzie, bo ewidentnie nadawały się do młodszej grupy przedszkolnej. Nie mogłam ich zostawić na pastwę śnieżnej zawieruchy, więc poszły dalej ze mną.

    Nie brakło w lesie również mrożonych gąsówek nagich, które w tym roku, podobnie jak mleczaje jodłowe, rosły na Orawie w ilościach ogromnych. W miejscach, w których bardzo dokładnie wyzbierałam w październiku wszystkie młode owocniki, wyrosły kolejne pokolenia, które dotychczas dają świadectwo, gdzie sa miejscówki tego gatunku.

    Nie mogło oczywiście zabraknąć w lesie i na karcie najwytrwalszych tutejszych grzybków - pieprzników trąbkowych. Tej jesieni długo nie mogły się zabrać do rośnięcia i właściwie tylko w niewielu miejscach osiągnęły rozmiary, które zazwyczaj klasyfikowały je do zbioru. Większość owocników nie dorosła i już na pewno tego nie dokona. Całe stadka trąbeczkowe siedzą w mrożonym mchu i czekają na jakiegoś zwierzaczka, dla którego będą doskonałym posiłkiem.

    Garść pieprzników włożyłam do koszyka, żeby nie było, ze nic z lasu nie przyniosłam, ale zdecydowana większość grzybków została sobie w swoim siedlisku.

    Wiele z nich było obsuszonych na obrzeżach kapelusików i nie wyglądały w tym stadium zbyt apetycznie.

Trafiały się między nimi spóźnione maluszki. Gdyby nie mróz szczypiący w ręce, można byłoby takich maleństw poskubać. Darowałam im jednak.

    Zostaną dla leśnych głodomorów, które ze smakiem je zjadają. W wielu miejscach po pieprznikach trąbkowych zostały tylko końcówki trzonków tkwiące w ściółce. Reszta owocników została dokładnie obgryziona. Ślady wskazywały, że to sarenki ucztowały przy pieprznikowym stole.

    W lesie przetrwały też gatunki, których do koszyków się nie pakuje nawet w okresie ich największej świetności. Za to niezmiennie można je podziwiać. Pięknorogi największe nadal wyglądają malowniczo.

    Niektóre koralówki nie zdążyły się zestarzeć i zostały zahibernowane w kwiecie wieku.

Podobny los spotkał lisówki pomarańczowe wciśnięte w zakamarki zmurszałego pniaka.

    W lesie jest również sporo wszelakich zasłonaków. Niektórym ktoś życzliwy pomógł przyjąć pozycję horyzontalną.

    To był już ostatni moment na spotkanie z tymi grzybkami. Wieczorem zaczęło na poważnie sypać śniegiem i rankiem wszystkie obiekty były dobrze schowane pod białym puchem.