O Pawełku, który jeździł koleją i ...

    ...napisał dla Was z tego jeżdżenia relację. To już drugi post w jego wykonaniu. Zapraszam do poczytania.:)

    Co roku, podczas pobytu w Lipnicy, obowiązkowym punktem programu jest przejażdżka koleją żelazną w stylu retro. Dawniej jeździliśmy całą rodziną. Teraz chłopcy podrośli i mam pozwolenie od „Szefowej Menażerii” aby zabrać chłopaków i jechać bez „dozoru”. W tym roku pojechała też z nami Asia – córka naszych gospodarzy.

    Pożegnania przed podróżą koleją zawsze są romantyczne i patetyczne. Tak też było i tym razem.

- „Opuszczacie mnie moi synkowie”  – ze smutkiem powiedziała Mama.

-„Będziesz mamo miała święty spokój od nas” – odrzekł Krzyś, pakując się do auta.

Celna riposta nie wymaga komentarza. Mama została przed domem a my wyruszyliśmy do skansenu w Chabówce.

Wagony już stały na peronie. Po upewnieniu się, że jeszcze nie ma wielu chętnych do wsiadania (wychowany za „nieboszczki komuny” mam „wpraną” w mózg konieczność walki o miejsca) poszliśmy oglądać parowóz, który miał nas ciągnąć. „Nasz” tendrzak stał jeszcze na kanale oczystkowym ale wszystko było już pod parą.

    Podziwialiśmy pracujące mechanizmy: sprężarkę do hamulców, ze swym powolnym „puch, puch” i generator prądu z cichym gwizdem zasilający żarówki maszyny. Krzyś z lekką bojaźnią podchodził do wielkiej bestii, wypuszczającej co chwila kłęby pary. Michałek podziwiał nity w lokomotywie: „prawie jak na Titanicu”.

Rozległ się gwizd, para zasłoniła widok i nasz parowóz ruszył na spotkanie z wagonami, które miał pociągnąć.

     Idąc na skróty zajęliśmy miejsca na ławkach w przedziale i już za chwilę zaczęliśmy się toczyć. Chabówka, Rabka i konduktorzy, którzy wśród dogadywań i śmiechu podróżnych sprzedawali bilety. W pociągu prawie komplet pasażerów. Większość stanowią rodziny z dziećmi. Toczymy się z górki. W wagonie okna otwarte, upał nie doskwiera. Pora na jedzenie. Jak za dawnych czasów, wyjąłem jajka na twardo, solniczkę i zacząłem konsumpcję. Sam, bo reszta towarzystwa rzuciła się na kabanosy. W Mszanie Dolnej zdziwienie. Zawiadowca stacji odprawia pociąg!

    Na nieczynnej na co dzień linii! Piękna organizacja przejazdu! W zeszłych latach tego nie było. Ruszamy z Mszany i kłęby dymu zaścielają okolicę.

    Skończyło się „z górki” dla naszego parowozu. Spore wzniesienie toru oznacza ciężką pracę dla lokomotywy. Muszę, no po prostu MUSZĘ, wychylać łeb przez okno. Nasz „szin-(s)kan-sen” mknie w porywach ze 40 km/godz. Podziwiam na łukach toru parowóz, który jak żywe stworzenie zmaga się z pochyłością. Głośno sapie, wyrzucając kłęby pary i dymu.

     Pod powiekami mam łzy a w resztkach włosów sadzę. Dla mnie taki widok nierozerwalnie kojarzy się z wyjazdem na wakacje i dzieciństwem. Dobrze, że jedzie z nami Asia i pilnuje Michałka i Krzysia. Mam czas na wspomnienia. Kilkanaście minut zmagań ze wzniesieniem i jesteśmy na szczycie.

     Kasina Wielka. Ostatnia nasza stacja. Przed nami półtorej godziny postoju i powrót. Pięknie odnowiony budynek dworcowy oferuje pokoje hotelowe a po drugiej stronie toru jest wyciąg na Śnieżnicę.

    Znów mam opad „szczeny”. U konduktora można kupić bilety na wyciąg taniej niż w kasie! Kapitalnie się dogadali kolejarze z „wyciągowcami”. Da się jednak coś zrobić, jak się chce. Trzeba tylko pamiętać, że w większości pociąg obsługują hobbyści którym „się chce”.

Dość dywagacji. Kupuję bilety i „jadziemy” na górę. Asia pilnuje Michałka na jednym siedzeniu a ja z Krzychem siedzimy na drugim. Znowu dziękuję losowi, że Asia z nami pojechała. Dwóch chłopaków nie byłbym w stanie jednocześnie posadzić na jadący wyciąg.

    Na szczycie Śnieżnicy wiaterek, piękne widoki i kolejka do piwa i soków. Zrobiliśmy „szybkie kółeczko” dookoła szczytu i już jedziemy w dół. Na dole jest karczma, pusta. Jakieś fryty i lody to jest to, co tygryski i dzieci lubią najbardziej. Jak zapchają brzuchy to nie będzie na mnie burczeć (za bardzo) „Szefowa Menażerii”.

Przewidywanie było słuszne. Od „strzała” dostajemy żarcie a tuż po nas ustawia się kolejka tych, co zjechali po nas. Frytki są gorące, więc zabieram niedojedzony prowiant i idziemy zająć dogodne siedzenia w wagonie, wszak pora powrotu jest coraz bliżej. Reszta podróżnych zajmuje miejsca, za oknem kręci się jeszcze pusty już wyciąg i gwiżdże nasz parowóz.

Ruszamy. Na razie mamy z górki.

    Szumią hamulce, do wagonu przez okna wdziera się dym a ja rozkładam na tacce nogę z kury. Z grilla. Pociąg ruszył – trzeba jeść! Staram się w ten sposób dopasować do standardów retro. Kiedy z nogi pozostały ogryzione kości nastał czas na wyglądanie przez okno i spacery po wagonie. Teraz do wyglądania było już nas trzech. Chłopcy zdążyli docenić uroki takiej jazdy z „łebem na zewnętrzu” więc okno nie było już całkiem dla mnie. Potem należało zobaczyć pracę buforów i połączenia między wagonami. W takim retro – składzie to proste i całkiem przyjemne. Na takim wyglądaniu i spacerkach po wagonie podróż powrotna minęła, jakby tu rzec: nie wiem kiedy.

Wśród gwizdów parowozu zadzwoniła Dorotka. W tym upale pognała do lasu szukać tego, czego nie było (grzybków, znaczy). No to nie musieliśmy się śpieszyć. Pozostał czas na zwiedzanie skansenu, obowiązkowe odwiedziny w każdej lokomotywie i lody.

    Powolne lizanie pozwoliło na odwleczenie wsiadania do Doblowoza, otwarcie wszystkich drzwi i schłodzenie wnętrza.

Wizja czekającego na nas, na podwórku basenu i możliwość ochłody była nader przyjemna. Po powrocie i pomidorowej zupce, wizja stała się rzeczywistością. 

Pluski, chlapy, pływanie strzałką, nurkowanie: „popatrz mamo!” i nastał wieczór. Gdy się nieco ściemniło, wystrzeliłem w niebo kolekcję sztucznych ogni, która pozostała od Sylwestra. Było fajnie a dzieci poszły do łóżek „sterowane autopilotem”. Teraz słychać ciche pochrapywanie. I znów jesteśmy z Dorotką tylko we dwoje…