Pieprznikowo - ametyściakowo

     Każdego roku czekam z utęsknieniem na pojawienie się pieprzników ametystowych. Po pierwsze dlatego, że są równie doskonałe smakowo jak "zwyczajne" kurki, po drugie ze względu na ich urok. Spójrzcie zresztą sami - dorodne, wyrośnięte owocniki tego gatunku wyglądają jak kwiaty, z których mozna układać kompozycje bukietowe.

     Kiedy zatem na kilku miejscówkach w pobliżu naszego lipnickiego domku pojawiły się pierwsze pojedyncze egzemplarze, zarządziłam wyjazd do lasu, w którym rośnie ich najwięcej. To dość daleko - trzeba jechać samochodem z pół godziny, a teren jest do chodzenia trudny - mocno pagórkowaty i zarośnięty krzaczorami, trawami, pokrzywami. Zazwyczaj jeżdżę tam samotnie, kiedy dzieciaki mają z kim zostać na podwórku, ale tym razem nie było na to szans, więc zapakowaliśmy się z chłopakami i ruszyliśmy na poszukiwania pieprzników ametystowych.

     Na pierwszym stanowisku grzybki były małe i nie wyrosło ich zbyt wiele, ale kolejne miejscówki obrodziły zdecydowanie lepiej. Niestety, do drugiego punktu trzeba było się przedrzeć przez dość szeroką polanę porośniętą malinami i pokrzywami. Przeprawa z chłopakami zajęła sporo czasu i nie obeszło się bez marudzenia, a nawet paru łez wywołanych oparzeniami. Krzychu się nawet zbuntował i oświadczył, że nie będzie niczego szukał i dalej też nie pójdzie. Na szczęście kilka znalezionych okazów i pyszny pączuś z dżemikiem sprawiły, że Krzychowi wróciły siły i ochota do pazerniaczenia.:)

     Gdy opuściliśmy trudno dostępne miejscówki z pieprznikami ametystowymi, było już zdecydowanie łatwiej. Rosło tam sporo zwykłych pieprzników jadalnych, pojedyncze borowiki szlachetne, mleczaje jodłowe (rydze), borowiki ceglastopore.

      Największego szlachetniaka dorwał Krzyś. Nie chciałam mu robić przykrości i zostawiać grzybka od razu w lesie, wiec nie sprawdziłam jak bardzo jest nafaszerowany robalami. A w domu okazało się, że był zdrowiuteńki, co po ostatnich, ciepłych dniach nie zdarza sie zbyt często...

       Z koszykiem pieprzników wracaliśmy do samochodu podziwiając po drodze cudne rodzinki muchomorów czerwonych.