Moje dzieciaki, las i grzyby - rok 2010

     Krzyś pooglądał sobie fotki z wpisu o pierwszym roku Michałkowego wędrowania po lasach i poznawania grzybów i był mocno zniesmaczony faktem, że na zdjęciach są same Michałki, a Krzysia nie ma. A przecież to on, Krzyś, jest prawdziwym grzybiarzem i pazerniakiem! W związku z tym oglądaliśmy przez ponad godzinę leśne fotki z moim młodszym synkiem w roli głównej. Obiecałam mu również, że na pewno napiszę również o jego grzybiarskich początkach, ale żeby zachować chronologię, przypomnę dziś rok, w którym Krzychu pojawił się dopiero jesienią, więc siłą rzeczy będzie znowu głównie o Michasiu. Ponieważ leśnych zdjęć z roku 2010 mam tysiące, z trudem udało mi się ograniczyć do tych, które możecie zobaczyć poniżej.

    Wiosną 2010 Michałek miał już rok życia za sobą i zrobił się za ciężki na nosidełko "nabrzuszne", więc wylądował w terenowej spacerówce i profesjonalnym nosidle turystycznym. Tak się składało, że tamtej wiosny co rusz padał deszcz i Michaś musiał być dobrze schowany w czasie spacerów. Przeważnie wtedy spał i nie bardzo interesowało go otoczenie i znajdujące się w nim grzybki.

     Tamtej wiosny nawiedziliśmy Kotlinę Kłodzką, spełniając Pawełkowe marzenie o zwiedzeniu podziemnych tras turystycznych. Przy okazji Michaś zdobył Szczeliniec i zobaczył Skalne Miasto w Czechach.

    Wykorzystywał też każdą okazję do bliskich spotkań z naturą.:)

     Ale prawdziwa fascynacja światem nastąpiła wtedy, kiedy został uwolniony z grubych kombinezonów i puszczony luzem w świat. Zachwyt każdym zielonym listkiem, kwiatuszkiem, patyczkiem - bezcenne. Większą uwagę zwracał na to, co kolorowe niż na małe, wiosenne grzybki.

     Ale wiosna się skończyła, nadeszło lato, a z nim wakacyjny wyjazd na Orawę. Pawełek został w Krakowie, a ja z Michałkiem, Krzychem rosnącym szybko w brzuchu i dwoma końmi, zajęliśmy się wypoczynkiem. Michałkowi nie było lekko - musiał sporo chodzić na własnych nogach, bo nie miałam siły na dźwiganie go w nosidle po parę godzin dziennie i musiał mi pomagać w pazerniactwie. Wywiązywał się z tego wspaniale.:)

     Nauczył się zbierać borówki i korzystał z tej umiejętności codziennie. Oczywiście pilnowałam, żeby nie zjadł czegoś innego, ale szybko zauważyłam, że doskonale rozpoznaje jadalne owoce leśne, a kiedy wypatrzy coś innego, pokazuje z pytającą minką.

     Oprowadzał też po "naszych" lasach kolejnych gości, którzy nas odwiedzali.

     Z grzybowego świata najbardziej fascynowały Michałka muchomory czerwone. Nie potrafił przejść obok nich obojętnie - wabiły go swoimi przepięknymi kolorkami.

    Drugą fascynacją Michasia były kałuże - obok nich też nigdy nie przechodził obojętnie i szybko się nauczyłam, ze na spacer trzeba zabierać suche spodenki na zmianę.

    Cały czas się uczył. W sierpniu, kiedy zaczęły się pieprzniki trąbkowe, bardzo skutecznie pomagał mi w pozysku. Swoimi sprytnymi paluszkami potrafił zerwać nawet najmniejsze sztuki.

     Biegał po lesie i coraz częściej dokładał do koszyka coś od siebie - raz grzybka, raz kwiatuszka czy patyczek.

     To było dość deszczowe lato, więc wyposażyłam Michałka w kurtkę przeciwdeszczową i nie rezygnowaliśmy ze spacerów nawet wtedy, kiedy z nieba spadały deszczowe kropelki.

     Zdobyliśmy też szczyt Babiej Góry. Połowę drogi Michaś przedreptał na własnych nóżkach; pozostałą część trasy pokonał w nosidle na plecach taty.

     Na Babiej był z nami również Krzyś, który coraz bardziej "odstawał";)

    Jesienią spacerowaliśmy w lasach leżących blisko Krakowa. Michałek, wyszkolony w pozyskiwaniu grzybów w czasie wakacji, radził sobie coraz lepiej.

    Zbierał i poznawał nowe gatunki.

     Był też po raz pierwszy i jak na razie ostatni, na Podlasiu i na wystawie grzybów w Białowieży.

     Na patriotycznym grzybobraniu w Puszczy Niepołomickiej chętnie oddałam Michałka pod opiekę kolejnych cioć. Krzychu już nieźle ciążył. Dokładnie 10 dni później był już na świecie.

    Zima 2010/2011 to były już spacery leśne w pełnym menażeryjnym składzie.

     Terenowy wózek został przerejestrowany na nowego użytkownika. Najwygodniej się spacerowało, kiedy był śnieg i Michaś mógł jeździć na sankach. Chodzenie w zimowym ubraniu nie było dla półtoraroczniaka łatwe.

    A Krzyś maruda nie lubił być noszony w nosidle. Najchętniej odbywałby spacery na rękach u mamy...

    Nie wyjeżdżaliśmy tamtej zimy zbyt daleko i często. Jedną z wypraw była wizyta w Tychach i spacer nad Jeziorem Paprocańskim. Czuć już było powiew wiosny. Byliśmy gotowi na powitanie wiosennych grzybów w składzie wzmocnionym o przyszłego pazerniaka - Krzysia.