"Rewelacyjny" początek roku 2017

   

Drugi dzień stycznia 2017 roku na długo pozostanie w mojej pamięci. Gdybym była Michałkiem,  mogłabym stwierdzić, że to "najgorszy dzień mojego życia" albo chociaz jeden z tych najgorszych ;).

     Wyliczankę mogę spokojnie zacząć od nocy. Śpię sobie słodko, z jednej strony ciepełko od Pawełka, z drugiej od Michałka, który nadal od połowy nocy sypia w mamowym łóżku... I nagle jakaś siła wyszarpuje mi jesieczka spod głowy. Zrywam się, patrzę - Michaś z zamkniętymi oczami szarpie moją poduszkę. Oddałam mu jasia, przykryłam większą częścią mojej kołderki i przez najbliższą godzinę usiłowałam przywołać sen. Rano, Michałek, zapytany o swoje bezczelne nocne postępowanie, stwierdził, że chciał mnie obudzić, żebym mu dała kołderkę, bo nie miał... Nie wiem na ile pamiętał czego chciał, a na ile natychmiast wymyślił właściwą, trzymającą się kupy historię, którą zakończył zawiśnięciem na mojej szyi. Obiecałam mu, że jak to się jeszcze raz powtórzy, przegonię go do jego własnego łóżka. Michaś, z uśmiechem odpowiedział tylko:"To ja wrócę! Przecież wiesz."

    To był tylko niewinny wstęp do kolejnych zdarzeń. Pierwszy poranek od blisko dwóch tygodni, kiedy się trzeba było zebrać do szkoły. Obydwaj chłopcy stwierdzili, że już się nie mogą doczekać spotkania z kolegami, ale wychodzenie szło im jakoś niesporo. Wreszcie się udało. Zjeżdżamy windą do garażu. W połowie windowego zjazdu ciszę przerywa ryk: "ZAPOMNIAŁEM!!!" i fontanny łez z Krzysiowych oczu. Album z wizerunkami piłkarzy został w domu. A taki album, ważna rzecz, zwłaszcza, jak są w nim nowe eksponaty spod choinki... Wracamy na górę, biorę album, bez przeszkód dojeżdżamy do szkoły. I tu okazuje się, że zapomnieliśmy szkolnych pantofli. Zazwyczaj stacjonują w szkolnych szafkach, ale w związku z dłuższą przerwą, zabraliśmy je do domu. W szkole jest za chłodno, żeby chodzić cały dzień w skarpetkach i za ciepło, żeby zostać w butach zimowych. Powiedziałam więc chłopcom, ze im przywiozę te pantofle "za chwilę".

    Nie byłam zachwycona koniecznością wożenia się po raz kolejny na trasie dom-szkoła, ale cóż było robić. Pojechałam do domu, porzuciłam otwarty samochód w pozycji dogodnej do ponownego startu, wjechałam windą na górę, wyciągnęłam z szafki szkolne pantofle i nie zdołałam otworzyć drzwi wejściowych. Zostałam uwięziona we własnym domku. Szarpanie drzwi, próby otwierania i zamykania zamka kluczem (komputerowi zazwyczaj reset wystarcza), nie przyniosły żadnego efektu. Pozostało wołanie o pomoc. Pawełek, po usłyszeniu mojego rozpaczliwego "Ratunku!" w telefonie najpierw się przejął. Pewnie myślał, ze auto rozbiła i trzeba zbierać szczątki. Jak powiedziałam o co chodzi, wyraźnie odetchnął z ulgą i zorganizował wyprawę ratunkową. Sytuacja była naprawdę poważna, więc porzucił pracę i wraz z Adim przybyli z odsieczą. Zabrali oczywiście ciężki sprzęt bojowy i po kwadransie udało im się przewiercić dziurę w drzwiach i wymontować zamek. Byłam wolna! Mogłam jechać do szkoły z pantofelkami dla Michałka i Krzysia. 

    Już po odzyskaniu wolności naszły mnie dwie refleksje - po pierwsze zero reakcji za strony któregokolwiek z sąsiadów, kiedy dwóch facetów z wiertarką, łomem i skrzynką narzędziową rozprawiało się z zatrzaśniętymi drzwiami. Sporo hałasu robili, więc zapewne na kilku najbliższych piętrach było dobrze słychać, że coś niecodziennego dzieje się na korytarzu. A druga myśl moja powędrowała w kierunku jakiejś samotnej starowinki, która znalazłaby się na moim miejscu i na przykład nie miałaby telefonu... Mogłaby zostać znaleziona za pół roku... 

    No dobra, dość z przemyśleniami. W sumie nic się takiego strasznego nie stało (poza gustowną dziurką w drzwiach i wymontowanym zamkiem), ale samo zdarzenie na początek roku nie napawa mnie zbytnim optymizmem. Pocieszam się tylko tym, że to pesymista stwierdziłby, że ten rok cały już będzie taki albo jeszcze gorszy, a optymista powiedziałby, że teraz to już może być tylko lepiej.:)