Krakowskie smardzówki 2017 - marniutko

    Nie popisały się w tym roku moje krakowskie smardzówki, oj nie... Rok temu było ich sporo i na jakiś super masowy wysyp tej wiosny nie liczyłam, ale, żeby aż tak marnie było, to się nie spodziewałam. Ja do nich z moim czasem i sercem od końca lutego regularnie chodziłam w odwiedziny, nie rozgrzebywałam im domków z liści, nie ryłam w ściółce, żeby im cieplutko było, a one mnie potraktowały prawie z buta. 

    W ubiegłym tygodniu, w czwartek, 30 marca, po ekspresowym przygotowaniu czegoś na obiad, przed odebraniem dzieciaków ze szkoły, wsiadłam na rower i popędziłam ile sił w pedałach na smardzówkową miejscówkę. Długo chodziłam z nosem w ściółce i wreszcie wypatrzyłam dwie sztuki. To był właściwie ostatni moment, bo czas na poszukiwania mi się kończył. Ucieszyłam się ogromnie, pożegnałam grzybki i pognałam po chłopaków. W niedzielę nie było szans na całodniowy wyjazd za miasto, bo Michałek i Krzyś byli proszeni na imprezy urodzinowe, które odbywały się w godzinach obiadowych, więc wyjście na poranny spacer smardzówkowy był idealnym rozwiązaniem. Liczyłam na znalezienie kolejnych owocników.

     W niedzielę, po zjedzeniu jajecznicy z szyszkówkami, wyszliśmy na spacerek. Słoneczko przygrzewało, osiedle było jak wymarłe; wszyscy spali, a my już się cieszyliśmy nowym dniem. Woda w zalewie na Zakrzówku była bardziej niebieska od nieba, a pływał w niej pan mors. Zeszliśmy nad wodę, żeby sprawdzić jej temperaturę - zmroziło mnie po zamoczeniu koniuszków palców, a pan, który wyszedł na brzeg, stwierdził, że woda już jest cieplutka. No cóż... Widocznie ciepłota wody jest pojęciem względnym.;)

     Nad zalewem zaczynały kwitnąć śliwki mirabelki. Dopiero pierwsze pączusie zdecydowały się otworzyć płatki, a dzisiaj już całe drzewa są osypane rozkwitniętym kwieciem.

     Chłopcy poszaleli w "małpim gaju", stwierdzając, ze dalej to już nie muszą iść, bo spokojnie mogą się tu pobawić do południa.

     Dałam im trochę czasu na łażenie po drzewach i przeszukałam przyległy teren, na którym można czasem trafić uszaki. To też trochę taki małpi gaj i trzeba się nieźle nagimnastykować, żeby przez niego przejść. Zazwyczaj jest tam mokro, ale tym razem ściółka trzeszczała pod butami. Od dłuższego czasu nie padał deszcz i efekty są widoczne - susza. Uszaków nie było. Ściągnęłam moich chłopaków z drzew i poszliśmy dalej.

     Doszliśmy na smardzówkową miejscówkę i rozpoczęło sie poszukiwanie. Co cztery pary oczu, to nie jedna moja...

     Przetrzepywaliśmy teren bardzo starannie i mimo poświecenia, kucania, chodzenia na czworakach, a miejscami nawet czołgania, nie wypatrzyliśmy ani sztuki. Były tylko te dwie, które zlokalizowałam trzy dni wcześniej. Właściwie nic nie podrosły przez ten czas.

     Pamiętam, ze od czasu, jak obserwuję to stanowisko, był tylko jeden taki rok, kiedy pojawiły się trzy owocniki i nic więcej. Czyżby w 2017 ten niechlubny rekord miał zostać pobity???

     Na pocieszenie znalazłam za to kielonki błyszczące. Musiały już tu być od dawna, ale ich nie widziałam podczas poprzednich wizyt. Teraz wyściubiły swoje żółte miseczki ponad ściółkę i zobaczyłam je z odległości kilku metrów. To znaczy, zobaczyłam coś żółtego, czego nie można było zignorować i okazało się, ze to one.

     Wyrosło zaledwie kilka sztuk. Były już poobgryzane przez leśnych smakoszy grzybów i nieco podsuszone. Przypuszczam, że to był ostatni moment, żeby je dostrzec i uwiecznić. Mimo, że w niewielkiej ilości i niezbyt fotogeniczne, bardzo mnie ucieszyły, bo to przecież moje własne, na moim miejscu.:)

     Krzychu był mocno zdegustowany brakiem grzybów i gotowy obrazić się na miejscówkę smardzówkową. Musi się jeszcze nauczyć, że trzeba cieszyć się z tego, co jest, a nie rozpaczać, ze nie ma tego, czego nie ma.:)

     Zostawiliśmy "nasze" dwie smardzówki oraz obgryzione kielonki i poszliśmy dalej, do lasu. A tam kolorowo i kwitnąco.

    Można podziwiać żółte ziarnopłony, złocie i pięciorniki wiosenne.

Zawilce pokryły swoimi kwiatami całe połacie dna lasu.

     Krzysiowi do poprawy humoru po nieudanych łowach smardzówkowych, potrzebna była dawka energii. Kanapka z czosnkiem niedźwiedzim i szynką doskonale spełniła swoje zadanie i Krzychu, po napełnieniu brzuszka znowu zaczął się cieszyć spacerem.

     Michałek skubał szczypiorek leśny,

a Krzyś zachęcał go do zabawy rzucaniem szyszkami.

    Ostatni odcinek trasy w lesie szliśmy wzdłuż muru otaczającego jednostkę wojskową. Pod murem zgromadziła się dość gruba warstwa ubiegłorocznych liści, którą Krzyś zaczął wykorzystywać do tarzania się i padów. Aż się zastanawiałam czy była potrzeba dawania mu kanapki, bo zaczął oddawać pozyskaną energię z taką ekspresją, że tylko kurz się wzbijał ponad mur.

     Michaś patrzył na brata z wyrazem politowania na twarzy...

     Na koniec chłopcy mieli jeszcze siłę potrenować trochę na siłowni koło "ujotów".

    Deszcz nie popadał. JEst bardzo sucho. Nie liczę za bardzo na to, że jakieś smardzówki na moim miejscu jeszcze w tym roku wyrosną, ale na pewno pójdę sprawdzić.:) Może wreszcie poleje (dzisiaj mają być wieczorem burze) i naparstniczki stożkowate i mitrówki półwolne, rosnące w tym samym miejscu,  będą miały bardziej sprzyjające warunki do wzrostu.