Wielkanocne grzyby w Sudetach

    Podczas świątecznego wyjazdu w Sudety najważniejszym punktem planu było zobaczenie ciekawych i pięknych miejsc w Kotlinie Kłodzkiej. Szczeliniec, Błędne Skały, Białe Skały czy Skalne Grzyby znajdują się na terenie Parku Narodowego Gór Stołowych, który jest przede wszystkim lasem, na każdej wyprawie można było wypatrywać również grzybów. Teren, po którym wędrowaliśmy, był dla mnie i mojej Menażerii zupełnie dziewiczy pod względem grzybowym, więc pójście w znajome miejscówki odpadało - trzeba było szukać w każdym miejscu, przy każdej nadarzającej się okazji. Byłam bardzo ciekawa, jakie gatunki uda się znaleźć w górach, których nie znaliśmy. Oczywiście najbardziej zależało mi na znalezieniu smardzowatych; to udało się zrealizować w Czechach. W Polsce trafiały się tylko "pospoliciaki", których też za bogato nie było. zobaczcie, co wpadło nam w oczy.

     Tuż za ogrodzeniem agroturystyki, w której stacjonowaliśmy, zaczynał się teren Parku Narodowego. Przy samym ogrodzeniu, na leżącym konarze rosła dorodna kisielnica kędzierzawa, którą zobaczyłam niemal natychmiast po wyjściu z samochodu w dniu przyjazdu. To był pierwszy sudecki grzybek,którego w efekcie nawet nie uwieczniłam na zdjęciu, bo cały czas było coś ważniejszego do zrobienia od przejścia przez płot i cyknięcia fotki pierwszemu znalezisku.

     Tuż za płotem rosły również szyszkówki świerkowe i co dziwne - gromadnie widzieliśmy je tylko w tym miejscu, chociaż lasów świerkowych na naszych terenach spacerowych nie brakowało. Trafiały się w innych miejscach pojedyncze sztuki,  ale jakby się je wszystkie pozbierało, to jajecznica z ich dodatkiem zalatywałaby malizną.

     Przy drogach leśnych trafiały się pojedyncze dzwonkówki wiosenne.

     Znacznie bardziej od nich zaskoczyły mnie dobrze już wyrośnięte ciemnobiałki płowe, które wypatrzyliśmy aż w czterech miejscówkach - niedaleko naszej kwatery, koło Błędnych Skał, na Włodarzu i w Osówce. Wszystkie te miejscówki znajdowały się na odsłoniętej przestrzeni, przy  drodze/szlaku.

     Dziwiłam się, ze nie ma w okolicy smardzów, a ciemnobiałki, mimo niskich temperatur i dopiero startującej wegetacji, są już tak dobrze rozwinięta. Cieszyło mnie to znalezisko, bo gatunek ten nie jest częsty na terenach, po których najczęściej buszuję za grzybami. U mnie spotkać można ciemnobiałki krótkotrzonowe, płowe to prawdziwa rzadkość. A w Górach Stołowych - proszę bardzo, same płowe.:)

    Koło Błędnych Skał nie byłam pierwszą osobą,która znalazła ciemnobiałki - kilka owocników leżało już wyrwanych i porzuconych w trawie. Pewnie się dziwili, że grzyby o tej porze roku już są i nie wiedzieli, że można je zjeść ze smakiem.

     Wszystkie wytropione ciemnobiałki zostały sobie w lesie. W naszej agroturystyce było doskonałe wyżywienie, ale nie było warunków do samodzielnego przygotowania posiłku i zjedzenie zebranych grzybów. A suszone na kaloryferze pewnie do najsmaczniejszych by nie należały.

     Na jednym z atlasowo wyglądających miejsc smardzowych, na którym oczywiście ani śladu smardza nie było,  rosły urocze kruchaweczki, którym się wydawało, że spokojnie mogą zastąpić smardze. I tak się stało - musiałam się zadowolić tym, co było.

     Pierwsze w tym roku, tak gromadnie rosnące czernidłaki błyszczące rosły przed wejściem do Skalnego Miasta w Czechach. Wszyscy chodzili z głowami zadartymi do góry i podziwiali piękne twory skalne, a ja patrzyłam po ziemi (przynajmniej od czasu do czasu), czego efekty widzicie poniżej.

     Ogromnym zaskoczeniem było znalezienie gromady doskonale zachowanych, ubiegłorocznych tęgoskórów pospolitych. Często znajduje się owocniki tego gatunku zimą, ale wiosną ulegają całkowitemu rozkładowi, a te rosnące w pobliżu Białych Skał, zachowały jeszcze doskonale formę i kształt. I wyglądały pięknie - jak rozchylające się dzbanuszki ukazujące co skrywają we wnętrzach.

     Wszystkie leśne drogi, po których się włóczyliśmy, wyglądały uroczo, jak to leśne drogi. Ale ta ze zdjęć zrobiła na nas wyjątkowe wrażenie - oświetlona popołudniowym słońcem wpadającym na ściółkę poprzez rozedrgane od wiatru gałęzie, sprawiała wrażenie jakby się poruszała, wiła i zapraszała do dalszej wędrówki.

     Co kawałek był zakręt - raz w jedną, raz w drugą stronę, więc do przodu popychała nas również chęć sprawdzenia, co kryje się za kolejnym łukiem. Myślałam już, że skoro droga wab nas z niemal hipnotyczną mocą, może doprowadzi nas do smardzów. Tak się jednak nie stało, chociaż niemały kawałek trasy przeszliśmy rozglądając się na boki.

     Nie brakowało nadrzewniaków. Najlepiej w Górach Stołowych czują się pniarki obrzeżone, które wykorzystują każdy martwy czy obumierający pień i zasiedlają go całymi rodzinami.

    Trafiały się też czyrenie, lakownice czy hubiaki, ale było ich zdecydowanie mniej w porównaniu z ilością pniarków.

      Na szlaku wokół podziemnej twierdzy Włodarz znaleźliśmy piękne egzemplarze śluzowca - samotka zmiennego.

     W lesie zjedzonym przez korniki, koło Skały Puchacza rozprzestrzeniły się porosty. Kiedy reszta ekipy zajadała się kanapkami i odpoczywała, ja robiłam zdjęcia. :)

     To już cały przegląd grzybów spotkanych podczas wielkanocnych wędrówek po Sudetach. Szału grzybowego nie było, ale dobrze, że chociaż tyle udało się spotkać. Mogło przecież zaraz w pierwszym dniu spaść 20 centymetrów śniegu i wszystko przykryć.;)