Ostatni trening, kasztany i oszukane boczniaki

     We wrześniu, z powodu ciągłego deszczu, kilka Krzysiowych treningów piłkarskich zostało odwołanych, bo boisko zamieniło się w basen ze sporą warstwą błotka na dnie. Aura nie skąpiąca deszczu wygoniła drużynę do hali wcześniej niż w ubiegłym roku i od początku października chłopcy kopią piłę pod dachem. Pogoda jednak pokazała ostatnio swoje jaśniejsze oblicze i przez blisko tydzień mogliśmy się cieszyć niemal letnimi temperaturami i słoneczną jasnością na niebie. W związku z tym zaplanowane zostało odrabianie na boisku odwołanych we wrześniu treningów. Ostatni trening pod gołym niebem miał się odbyć w piątek.

    Tymczasem ostatni cudny wschód słońca i piękny dzień były w czwartek. Piątek powitał nas mgłą, która w mniejszym lub większym natężeniu utrzymywała się przez cały dzień. Zmiany planów jednak nie było.

     Odwożąc rano chłopców do szkoły, dostrzegłam we mgle majaczące kapelusze grzybowe po drugiej stronie pnia. Krzyś od razu wrzasnął, że boczniaki, chociaż chyba nic nie widział tym razem. Ja też byłam pewna, że będziemy po południu kosić materiał na boczniakowe kotlety. Park przylega do boiska, więc plan był prosty - pójdziemy przed treningiem na grzyby! Krzyś natychmiast przypomniał, że mieliśmy iść również na kasztany. Obiecałam więc chłopakom, ze wezmę  ich ze szkoły na tyle wcześnie, żebyśmy zdążyli nazbierać kasztanów, grzybów i potrenować.

     W Krzysia klasie zapanowało w tym roku kasztanowe szaleństwo połączone z rywalizacją w ilości zbiorów. Dzieciaki pozyskują kasztany przy każdej okazji, przeliczają pozyski, sumują i porównują z dokonaniami kolegów i koleżanek. Liderką, według relacji Krzysia, była ostatnio Emilka, która tylko nieznacznie wyprzedzała mojego małego pazerniaczka. Krzychu nie mógł się z tym pogodzić i od kilku dni nalegał, żeby iść "gdzieś" na kasztany i pokonać koleżankę.

     Podjechaliśmy zatem przed klubowe boisko godzinę przed treningiem. Chciałam jak najszybciej iść po boczniaki, ale dla Krzysia ważniejsze od grzybów były tym razem kasztany. Ruszyliśmy więc ku kasztanowej alei.

     Kasztanki nie były już takie śliczne, świeże i błyszczące jak parę tygodni temu. Poleżały trochę na ziemi i nieco straciły swój blask. Nie straciły jednak nic ze swej atrakcyjności w oczach dzieci. Krzyś zbierał jak najszybciej i jak najwięcej. Przy okazji wypatrywał rarytasików - kasztanków w kolczastych skorupkach. Trafiały się sporadycznie.

     Michałkowi nie bardzo chciało się schylać i wybrzydzał, ze ten pęknięty, a inny pobrudzony, wiec jego siatka nie była zbyt ciężka. Za to Krzyś miał co dźwigać. Wzięłam jego kasztanki w pomocną dłoń, a on zabrał Michałkową reklamówkę i zbierał dalej.:) Dobrze, że zerknęłam na zegarek,bo już musieliśmy biec, żeby zdążyć na trening. Krzyś był zachwycony. Dzięki temu kasztanowemu zbiorowi zostanie mistrzem w swojej klasie. Rywali zostawił daleko za dwusetką kasztanów! A ja mam na balkonie całą wielką skrzynkę wypełnioną Krzysiowym bogactwem.

     Krzyś szybko zmienił zwykłe buty na korki i pobiegł na boisko, a my z Michałkiem na boczniaki. Okrążając boisko udokumentowaliśmy początek treningu i nadciągająca nową fale gęstej mgły.

     Doszliśmy do drzewa, zza którego na drogę, którą jeździmy do szkoły, widać było zarysy kapelusików. I przeżyłam wielki zawód. To nie były boczniaki, tylko dorodne, piękne łuskwiaki złotawe. Normalnie czar prysł w ułamku sekundy. Czułam już smak świeżutkich boczniakowych kotletów, a tu nic z tego...

     Było już bardzo mroczno i trochę się musiałam nabiedzić, żeby sfocić tych wstrętnych oszustów. Początkowo wcale nie miałam zamiaru robić im zdjęć i nawet odeszłam parę metrów od nich. Michałek jednak stwierdził, że i tak są piękne, chociaż to nie boczniaki. Aż mi się trochę wstyd zrobiło, że nic, ale to nic się nie ucieszyłam z takich dorodnych łuskwiaków, tylko myślałam o żarciu.

     Poszliśmy z Michałkiem jeszcze dalej na spacer, ale z grzybów udało nam się wypatrzeć tylko kilka czernidłaków.

     A później zapadła już ciemność. Wśród starych drzew zrobiło się całkiem ciemno i Michaś już nie bardzo miał ochotę spacerować. Wróciliśmy na boisko. A Krzyś ze swoją drużyną rozgrywali kolejne mecze, chociaż wydawało się, że w ciemnościach nie można zlokalizować piłki. Dali jakoś radę.:)

     Przed nami najkrótsze dni w roku. Trzeba się przyzwyczaić do krótkich jesienno-zimowych dni. Dopiero się zaczynają, a mnie już tęskno za wiosną...