Październikowe popołudnie wypełnione grzybami

     Zazwyczaj w sobotę spędzamy przedpołudnie z konikami, a po południu mamy dzień gospodarczy - czyli chłopcy zajmują się swoimi przyjemnościami komputerowo - tabletowo - książkowymi, a ja odrabiam pańszczyznę, czyli sprzątam, piorę i ogólnie nadrabiam to wszystko, czego nie uda się zrobić w ciągu pracującego tygodnia. Nie tym razem jednak.:) Umówiliśmy się z wujkiem Marcinem i Natalką na przedpołudniowe stajniowanie i popołudniowy wypad do lasu. Michaś i Krzyś nie widzieli się z kuzynką od wiosny i byli niezwykle spragnienijej towarzystwa. 

    Rano ja zabrałam Michasia i Krzysia do stajni, a Pawełek pojechał po Marcina i Natalkę. Okazało się, że dołączyła do nich jeszcze Kamila, koleżanka Natalki, więc dzieciaki miały na tyle towarzystwa, żeby zająć się sobą i nie zawracać głowy starym. W związku z tym ja mogłam się spokojnie zajmować koniowaniem, a Pawełek i Marcin grillowaniem i przygotowaniem obiadu pod chmurką. Pogoda była na tyle łaskawa, że nie padało cały czas, tylko z dłuższymi przerwami, więc ognisko płonęło bez większych przeszkód. Tuż po południu dzieciaki zostały nakarmione kiełbasą i grzankami z serem. Po posiłku wystarczyło szybko sprzątnąć i odpalić w kierunku lasu koło Skały. Tak też uczyniliśmy.

    Kiedy dojechaliśmy na miejsce, pogoda zaskoczyła nas bardzo pozytywnie - na chwilę zaświeciło słońce i to ono wprowadziło nas w zmasakrowany przez drwali las. Tu na skraju lasu zawsze rosły szmaciaki/siedzunie sosnowe, ale w tym roku nie było ich zbyt wiele, a po wycince będzie już pewne tylko coraz gorzej... Tym razem na tym miejscu czekały na nas, zamiast siedzuni, podgrzybki brunatne i dwa borowiki ceglastopore. Nigdy w tej części lasu nie znalazłam ceglasi, ale widocznie w tym roku rosną grzyby wszystkie i w dodatku wszędzie.

     Wujek Marcin wpadł w grzybowy amok. Chyba w tym roku był po raz pierwszy w lesie i dopiero teraz miał okazję cieszyć się grzybowym bogactwem. Niestety, mimo, że wiedział o tym, że pojedziemy do lasu, nie wziął sobie koszyka, ani nie skorzystał z mojego zapasowego i razem z dziewczynami zbierali grzybki do reklamówek. Ja takiego tratowania grzybów nie lubię i nie omieszkałam im o tym powiedzieć. No ale cóż, upału nie było, więc jakoś te grzybki przetrwały w foliowych siatkach.

      W dalszej części lasu zaatakowały nas opieńki ciemne. Młodziutkie i śliczne, uśmiechały się do nas prosząc o zebranie. Krzyś przystąpił do dzieła i widząc, ze opieniek jest dużo, stwierdził, że do swojego koszyka zbiera tylko opieńki. Pomagałam mu trochę w napełnianiu koszyczka, ale większość skosił sam.

     Pawełek też zbierał opieniasy, ale jak mu się trafiły pieczarki zaroślowe, przyszedł na konsultację, bo nie był pewien, czy nie pozbierał czegoś innego. Zrobił tak, jak powinien zrobić każdy - wydostał ze ściółki całe owocniki, dzięki czemu było doskonale widać, ze jego grzybki nie wyrosły z bulwy z pochwą charakterystyczną dla muchomorów.

     Kiedy wszyscy pozostali zbierali grzyby, Michaś polował na żaby. Kiedyś pewnie jako pierwszy dopadnie jakąś księżniczkę, bo ma sporą wprawę zarówno w łapaniu jak i bajerowaniu niewinnych stworzonek.;)

     Między opieńkami trafiały się też czubajki czerwieniejące. Nie pogardzamy nimi, więc znalazły swoje miejsce w koszyku.

     Namówiłam Michałka, żeby zrobił bukiet ze znalezionych czubajek. Jak się już wczuł w sytuację i wysilił się na zebranie grzybów, które wyskoczyły mu pod nogami, Krzyś zepsuł nam pierwsze podejście do sesji, wpychając się na pierwszy plan z podgrzybkiem, którego dorwał nieopodal.

      Musiałam Krzycha pogonić precz, żeby spokojnie uwiecznić Michałka z grzybami, które własnoręcznie pozbawił kontaktu z podłożem.

     Od zdjęć z Michałkiem i czubajkami odwołał mnie Pawełek, który znalazł piękne lejkowce. Nie wiedzieć czemu, nie cierpi zbierania lejkowców  i pieprzników trąbkowych, więc jak jest możliwość przekazania pozysku w dobre ręce, to woli się oddalić i zbierać inne grzyby. Ja tam lejkowcami nigdy nie pogardzam, więc po kilku szybkich fotkach przystąpiłam do działania, zlecając moim chłopakom zlokalizowanie wujak Marcina i dziewczynek, którzy nie znając lasu, mogli się zgubić.

     Pozbierałam lejkowce z Pawełkowego miejsca i pogoniłam towarzystwo do dalszej penetracji lasu. Krzyś miał już pełny koszyczek opieniek i szukał teraz grzybków da mamy. Jego łupem padły piękne muchomorki czerwieniejące.

     A parę metrów dalej, gdzie ja zbierałam pieprzniki trąbkowe z jednej strony powalonego drzewa, Krzyś wysznupił dwa szlachetniaki, które były po drugiej strony tegoż drzewa... Jak widać drzewo ma dwie strony i lepiej sprawdzić obydwie, bo nigdy nie wiadomo, czy ta druga nie kryje czegoś wartościowszego od pierwszej.;)

     Krzychu z pełnym koszykiem zbyt długo nie pochodził, stwierdzając, ze jest za małym Krzysiem, żeby nosić taki ciężki koszyk. Litościwy tata Pawełek został więc obarczony drugim koszykiem i miał już w związku z tym spore obciążenie. Reklamówki i plecak wujka Marcina też były pełne. W związku z tym, do następnego grzybodajnego miejsca towarzystwo pomaszerowało szutrówką, a ja przez las. I tam własnie spotkałam mojego pierwszego tegorocznego boczniaka ostrygowatego. Rósł samotnie i bardzo się ucieszył, że może dołączyć do grzybów w moim koszyku.:)

     Na tym samotnym etapie grzybobrania spotkałam też przepiękne czernidłaki gromadne. Taka ich ilość, tak pięknie ułożona, to prawdziwa uczta dla oka. Jak dla mnie to spotkanie tej mega-gromady było cenniejsze od zawartości koszyka. To naprawdę wspaniały widok.:)

     Doszliśmy do fragmentu lasu, gdzie rośniesporo grzybków. Dołączyłam do ekipy, która maszerowała drogą. Dziewczyny, nie zaprawione w bojach leśnych, rozsiadły się pod drzewami. Dołączył do nich Michałek, dla którego towarzystwo i możliwość pogadania są cenniejsze niż wszystko pozostałe. Krzyś miał dylemat, czy zostać z dziećmi, czy szukać grzybów. Rozstrzygnięcie wypadło na korzyść tych ostatnich - porzucił towarzystwo i wyciągał ze ściółki kolejne podgrzybki i borowiki ceglastopore, wzbudzając podziw wujka Marcina.

     Słońce skrywało się coraz bardziej i pod drzewami robiło się coraz mroczniej. To jeszcze nie był zmierzch, ale coraz gęstsze chmury zakrywały niebo. Pawełek znalazł kolejne lejkowce. Zupełnie nie rozumiem, czemu one mu wchodzą na drogę, jak on ich nie lubi.

     Mnie tam najczęściej na drogę wchodziły muchomory czerwone, ale ja lubię wszystkie grzyby, więc nic dziwnego.;)

     Wyszliśmy na drogę powrotną. Pawełek ostrzegał, ze zaraz lunie. Mimo to, ruszyłam w las obok drogi. Miałam tam jeszcze dwa lejkowcowe miejsca do sprawdzenia. Na pierwszym z nich dopadła mnie ulewa. Zebrałam, co było, ale na drogie już nie poszłam. Lało jak z cebra.

     Wszyscy czekali na mnie schowani w samochodzie. Trzeba było zrobić roszady na bezpieczny powrót. Rozsadziłam dzieciarnię, pozdejmowałam mokre skarpetki i pojechaliśmy do domu. Pawełek musiał jeszcze odstawić wujka Marcina i dziewczyny. Ja z Michałkiem i Krzysiem dojechaliśmy wcześniej. Na rozgrzewkę był barszczyk ugotowany dzień wcześniej, a potem obróbka, obróbka, obróbka... Aż do następnego pozysku dzień później.:)