Pociąg Wolności - pierwszy etap

      Od lat Święto Niepodległości spędzaliśmy na patriotycznym grzybobraniu. Taka świecka tradycja na zakończenie sezonu jesiennego - spotkanie z przyjaciółmi grzybiarzami, pozysk i jakaś mała imprezka. Właściwie to już nie pamiętam, ze ten dzień można spędzić inaczej niż w lesie. Rok temu było cudownie - najpierw dorwaliśmy przepiękne boczniaki, później gęsinę, a na zakończenie, kiedy starsi chłopcy bardzo już byli weseli, dołożyliśmy rydze. Już wtedy, rok temu, po głowie plątał mi się plan, żeby takie spotkanie powtórzyć, może w rozszerzonym gronie. Dlatego, kiedy Pawełek jakoś tak, na progu lata, powiedział, że ma takie marzenie, żeby w dniu 11 listopada pojechać Pociągiem do Wolności, nie byłam zachwycona. Co prawda oświadczył, że weźmie chłopaków i pojadą pociągiem, a ja mogę sobie jechać do lasu, ale jakże to tak osobno spędzić ten dzień. Poza tym wiem, że jak Pawełek zobaczy parowóz, to oczy zachodzą mu mgiełką zachwytu i zapomina o całym świecie, a nie tylko o dzieciach. Po nocnych rozważaniach powiedziałam zatem, ze samych ich nie puszczę i pojadę z nimi. Klamka zapadła - Pawełek zarezerwował bilety jakoś tak w lipcu i trzeba było tylko poczekać do właściwego terminu.

    11 listopada nadszedł szybciej niż powinien (strasznie szybki ten czas jest, a z wiekiem coraz szybszy). Żeby zdążyć na odjazd parowozu z Chabówki o szóstej, musieliśmy wyjechać z Krakowa koło czwartej rano. Michał i Krzyś byli podekscytowani wyjazdem już od paru dni i wcale nie chcieli w piątkowy wieczór zasnąć. A tu zaraz trzeba było wstawać. Obudziłam ich o wpół do czwartej, czyli w środku jesiennej nocy. Za oknem padał deszcz. Jak wyjechaliśmy, rozpętała się zawierucha z deszczem i gradem. Musiałam włączyć wycieraczki na najwyższe obroty, a i tak ledwo nadążały ze zbieraniem z szyb tego wszystkiego, co na nie spadało. Wiatr, oprócz opadów, niósł też spore ilości liści, które dotychczas trzymały się jeszcze gałązek. Dobrze, że za Krakowem aura była nieco lepsza, bo jadąc powoli w strugach deszczu, moglibyśmy mieć opóźnienie. Krzyś i tak co kilka minut zadawał pytanie czy aby na pewno zdążymy na pociąg. I czemu nie możemy jechać szybciej.

      Dojechaliśmy do Chabówki na czas. Deszcz tam nie padał, ale było ciemno i zimno. My się nie spóźniliśmy, ale nie było pociągu. Miał być podstawiony o 5.30, żeby można było spokojnie zająć miejsca. Żeby się rozgrzać, biegaliśmy po peronie tam i z powrotem i patrzyliśmy w ciemność w stronę, z której miał nadjechać parowóz. Nic nie było widać. Wreszcie w ciemnościach dało się słyszeć posapywanie i z daleka nadjeżdżał mały świecący punkcik.

    Pociąg zajechał z opóźnieniem już na starcie, ale nikt się tym nie przejmował. Wszyscy chcieli jak najszybciej znaleźć się w środku, żeby się trochę zagrzać.

     Weszliśmy i my. Podróżowaliśmy w wagonie z lat trzydziestych XX wieku, ale pamiętam podobnie wyglądające wagony, którymi jeździłam na szkolne wycieczki nieco później niż w latach trzydziestych.;)

     W wagonie było cieplej niż na zewnątrz, ale nie na tyle ciepło, żeby zdjąć kurtki. Siedzieliśmy więc na razie poubierani, a Michaś i Krzyś zabrali się za konsumpcję śniadania.

     Później Michaś zabrał się za czytanie książki, co zajęło mu sporo czasu, a Krzyś przeglądał akcesoria, które spakował na drogę do swojego plecaka. Było tego sporo, więc miał co robić.

      Zaczęło się rozwidniać. Oglądanie widoków przez okno było jednak niemożliwe, bo szyby tak szybko zachodziły parą, że nie udawało się w całości wyczyścić "widoku", bo od razu zaparowywał. Otwieranie okna i wychylanie się przez nie było niewskazane ze względu na temperaturę.

     Taki pociąg ciągnięty przez parowóz wcale nie jedzie bez przerwy, tylko co rusz się zatrzymuje,bo coś tam trzeba w nim poprawić - dokręcić, posmarować, napoić. Mieliśmy w związku z tym kilka planowych postojów, jak i kilka niezaplanowanych, gdzie zatrzymywaliśmy się wśród pól.

     Trasa, którą miał do pokonania Pociąg Wolności - z Chabówki do Nowego Sącza, na co dzień jest nieużywana. Nie jeżdżą tamtędy regularnie żadne pociągi, więc długość postojów czy miejsce zatrzymania się jest dowolne, bo nie koliduje z rozkładem jazdy żadnego innego pociągu. Na tej trasie pociąg retro jeździ chyba tylko raz w roku, właśnie 11 listopada, więc dla miłośników starych pociągów to niesamowita atrakcja. W ciągu roku pociągi retro z Chabówki jeżdżą regularnie w weekendy wakacyjne, ale są to trasy zdecydowanie krótsze - do Kasiny Wieliej albo do Mszany Dolnej.

     Jak się już trochę rozgrzałam, to wystawiłam za okno rękę z aparatem, żeby udokumentować jazdę o świcie. Tu jeszcze przed wschodem słońca.

     Wkrótce zrobiło się całkiem jasno i zdecydowanie cieplej. Szyby w wagonie osuszyły się i można było przez nie wyglądać, a nawet robić fotki.

     Kiedy pociąg zatrzymywał się, pasażerowie wysiadali. Większość robiła zdjęcia i kręciła filmy.

     Na jednym z dłuższych postojów, w Dobrej koło Limanowej, ciągnący nas parowóz napełniał swój ogromny brzuch woda, żeby mieć czym parować i ciągnąć wagony.

    Obfociłam parowóz, pooglądałam nieszczelności i ubytki pary, uwieczniłam chłopaków z lokomotywą i oddałam się mojemu ulubionemu zajęciu - poszukiwaniu grzybów.

     I znalazłam! Na pniu po ściętej topoli rosła kępka boczniaków. Nie mogłam przeboleć, że się już zestarzały i nie nadawały do pozyskania. Były już całkiem miękkie i nie byłyby smaczne mimo prób reanimacji.

    Bardziej od boczniaków ucieszyły mnie dzieżki pomarańczowe. Tej jesieni nie spotkałam ani jednej sztuki tego gatunku w lesie, a tu, na stacji rosły tłumnie. Współpasażerowie z pociągu patrzyli na mnie z dziwnymi minami, jak rozgrzebywałam trawę i robiłam zdjęcia nie wiadomo czemu, zamiast napawać się wielkością parowozu i uwieczniać go na kolejnych fotografiach.

     Z tego postoju mam więcej zdjęć grzybów niż pociągu.:)

     Na dłużej mieliśmy się zatrzymać jeszcze w Limanowej i Męcinie, ale okazało się, że parowóz ma wystarczająco dużo wody i nie trzeba go nigdzie postukać ani popukać, więc były te postoje krótkie. Dzięki temu nadrabialiśmy trochę opóźnienie.

     Byłam niepocieszona, bo miałam nadzieję, że zdążę na tych stacjach rozejrzeć się za grzybami, a tymczasem nic z tego nie wyszło. Ledwie wyszliśmy z wagonu, a już gwizdek zapędzał nas z powrotem.

    W promieniach słońca jechaliśmy do docelowej stacji - Nowego Sącza.

    Parowóz pokonał 78 kilometrów i dowiózł nas do celu. W Nowym Sączu do pociągu dosiedli się żołnierze, a nawet sam marszałek Piłsudski. Drogę powrotną pokonywaliśmy w ich towarzystwie, uczestnicząc w pokazach rekonstrukcyjnych i innych atrakcjach. Napiszę o tym wszystkim, jak tylko zapanuję nad setkami zdjęć i wygospodaruję następny kawałek czasu.:)