Sobota bez Pawełka

         Od ubiegłej niedzieli, kiedy to porzuciliśmy Pawełka na pastwę niemiłosiernych rehabilitantek w sanatorium w Busku, jesteśmy w Krakowie sami. W ciągu tygodnia brak Pawełka nie był zbyt odczuwalny, bo tysiące zajęć, ciągła bieganina i Krzysiowe chorowanie wypełniły szczelnie czas. Co innego w sobotę, kiedy zazwyczaj cały dzień spędzamy razem. Tuż po przebudzeniu Krzychu dopytywał, kiedy wreszcie zobaczymy się z tatą i jakże to tak mamy jechać do koni bez niego... To kto rozpali ognisko i z kim pójdziemy do sklepu po zakup niezdrowej żywności??? Ja miałam raczej obawy co do tego, jak szybko chłopcy zaczną się nudzić i marudzić, kiedy ja będę zajmować się końmi. O tej porze roku inne stajenne dzieci rzadko przychodzą, wiec chłopcy nie mają towarzystwa i czasem zdarza się tak, że nie mogą sobie wymyślić żadnego ciekawego zajęcia. Czyszczenie koni i jazda na nich nie są dla Michałka i Krzysia żadną atrakcją, a ile czasu można się pastwić nad stajennymi kotami, które mają ograniczoną cierpliwość. Okazało się jednak, że moje obawy były na wyrost - chłopcy świetnie się bawili, ciocia Beata rozpaliła ognisko, do sklepu poszli sami, a w dodatku przyjechała Zosia, w której towarzystwie chłopcy świetnie się bawią.

      Nasz mistrz panierowania - Ramzes wyglądał, jak zwykle uroczo. Latona była tylko w nieznacznie lepszym stanie. Toncię wzięłam na klatę sama i przez blisko godzinę zeskrobywałam z niej zaschniętą maseczkę błotną, żeby wydobyć na światło dzienne jej błyszczące futerko. Ramzesa zostawiłam dla Gabrysi, która przez dwa tygodnie okrutnie stęskniła się za końmi i chciała im poświecić jak najwięcej czasu. Umożliwiłam jej to we współpracy z Ramziatkiem.:) O kucorach to nawet nie wspominam, bo miały na sobie na tyle świeżą warstwę, że nawet nie nadawały się do czyszczenia.

      Gabi, która szkoli się w zakresie koniowania już ponad trzy lata, poradziła sobie doskonale z błotem wtartym w zimową sierść i po godzinie Ramzes był jak nowy. Nie docenił zbytnio starań swojej czyścicielki i po wyjściu na padok, niemal natychmiast nałożył na siebie warstwę ochronną w kolorze podłoża padokowego.

       W czasie, kiedy Gabrysia czyściła Ramzesa, Julka męczyła na ujeżdżalni Latonę. Zdjęcia z jazd są sprzed dwóch tygodni, kiedy to Pawełek był w stajni i się wyżywał artystycznie. Nawet mu to wyszło.:) Wykorzystuję zaległe fotki, bo dzisiaj było podobnie,tylko słoneczka mniej.

      Ramzes już dawno zdążył wrócić do dzisiejszego stanu wyjściowego, a ja się pastwiłam nad Gabrysią i Latoną. 

      Tymczasem Michaś i Krzyś mieli swoje atrakcje. Oprócz biegania i przemeblowania bazy, udało im się skorzystać z transportu traktorowego. Wujek Wojtek, jeżdżąc o słomę i siano, wywoził chłopaków do stodoły, a oni wracali stamtąd biegiem, bo ich miejsce zajmowało jedzonko dla koni. Atrakcja była na sto dwa. Zdjęcia robiłam z doskoku, więc całej radochy nie uwieczniłam.

      A później chłopcy, a zwłaszcza Krzyś, dokładali wszelkich starań, aby upodobnić się wyglądem do koni na padoku. Mieli jednak do tych działań opracowany szczegółowy scenariusz. Założyli mianowicie uprawę kasy. Michałek zarządzał, a Krzyś działał.

      Na początek wyznaczyli przy pomocy specjalnego przyrządu magiczne kręgi, w których zasiali pieniążkowe ziarno pozyskane nie wiadomo skąd i jak, ale mniejsza z tym. Później te ziarna, znajdujące się w kręgach, należało podlewać przy pomocy strzykawki krystalicznie czystą wodą.

      Dla mnie ta krystalicznie czysta woda, czerpana z kałuży na ujeżdżalni, pozostawiała wiele do życzenia, ale według chłopców, była wystarczająco dobra. Za tydzień ma się odbyć zbiór dzisiejszego wysiewu.;)

      Popołudnie było również intensywne. Zgodnie z planem, zabraliśmy się za pieczenie kruchych ciasteczek, o które chłopcy upominali się od jakiegoś czasu, a ciągle brakowało wolnego popołudnia, żeby je zrobić. Ciasto przygotowaliśmy dzień wcześniej, więc można było od razu po obiedzie przystąpić do walcowania i wycinania.

      Krzyś, widząc, jak wałkuję ciasto, stwierdził, że to straszny banał i jemu uda się to zrobić dwa razy szybciej i lepiej. Wkrótce wyszło na jaw, ze to jednak nie taki znowu banał i tak ekspresowo i bez wysiłku walcowanie nie wychodzi.:)

      Znacznie lepiej poszło wycinanie ciasteczek. Widać, że sprawność manualna i umiejętność planowania (żeby jak najwięcej ciastek wyszło z rozwałkowanego kawałka) z wiekiem wspinają się na coraz wyższe szczeble.

     Od dziś ulubionym kształtem Michałka jest gwiazdka.

      Ułożył z nich nawet "europejską flagę". Kwiatuszka do środka dołożyłam już ja, zaburzając tym samym koncepcję Michałkową.;)

      Michaś ubolewał nad tym, że nie policzyłam wszystkich ciastek, a już część była upieczona i wsypana do michy. Poradziłam mu, żeby przeliczył ciasteczka na kolejnej blaszce, a później pomnożył przez ilość blaszek. Z tego rachunku wyszło Michałkowi 318 ciasteczek. Krzyś podsumował krótko - ale będzie żarcia.

      Jak już ciasteczka były upieczone i chwilowo chłopcy nie mieli zajęcia, Krzyś oświadczył: "Ja chcę do taty!" I stwierdził, ze przecież możemy jechać od razu, a nie czekać do jutra. Będzie musiał stęskniony Krzyś wytrzymać jeszcze tę noc, a w niedzielę o poranku ruszymy w odwiedziny do taty Pawełka.

      Tymczasem Pawełek, umordowany zabiegami sanatoryjnymi, szuka wytchnienia w parku, poluje na wiewiórki i takie nam obrazki przesyła.