44 Pasterskie Święto na Lipnicy

     "Pastyrskie Świnto na Lipnicy, hej!" Odbywa się już 44 raz. To jedna z nielicznych atrakcji, na którą przyjeżdżają turyści i ciągną całe tłumy miejscowych. Co rok jest to okazja do spotkania tych samych osób i stwierdzenia, że na tym świecie są rzeczy niezmienne, ponieważ od lat na tej imprezie nic się nie zmienia - występy zespołów ludowych, te same stoiska, takie same konkursy i taka sama chińszczyzna na odpustowych kramach. W tym roku pojawiły się jednak dwie nowości. Zobaczcie jakie.:)

     Mnie za bardzo na to pasterskie święto nie ciągnie, ale chłopaki uwielbiają atmosferę festynów i kolorowych jarmarków, więc trzeba zaliczyć udział w imprezie. Na plus z mojego punktu widzenia jest fakt, że festyn odbywa się w lesie, a jego alternatywna nazwa, to "Pasyrecka w lesie". Można więc wyskoczyć po drodze albo w trakcie do lasu.:) Pogoda na festyn też jest tradycyjna - albo przychodzi popołudniowa burza, albo pada deszcz. Tym razem burzy nie było, ale padało i zrobiło się okrutnie zimno. Do południa pogoda była całkiem przyjemna, ale na pół godziny przed rozpoczęciem imprezy, chmury zaczęły łzawić, a następnie rzewnie płakać. Zatem w tym deszczu, idąc przez las, dotarliśmy na imprezę. Pod drzewami nie odczuwało się tak deszczu i wiatru, ale na polanie nas zmroziło. 

    Pasterski akcent w postaci kilku owieczek przywiezionych z "naszej" bacówki, nie wzbudzał zainteresowania. Wystraszone owce wpasowały się w ogrodzenie i czekały tylko na to, kiedy się to wszystko skończy i można będzie wrócić do domu.

    Ale uwaga, uwaga! Jest pierwsza nowość - przed estradą zamontowano ogromny telebim, żeby wszyscy dobrze widzieli, co dzieje sie na scenie. Tylko tych, chcących widzieć było niewielu.

    My też nie oglądaliśmy występów, tylko poszliśmy do znajomych. Pierwsze na trasie było stoisko z bacówkowym urobkiem. Pogadaliśmy chwilę, życząc udanego handlowania i poszliśmy dalej.

     A tam były tradycyjne stoiska z wyrobami własnymi lipnickich gospodyń. Te stoły są co roku najbardziej oblegane. Pawełek tradycyjnie wypija wino domowej roboty i objada się kromkami domowego chleba ze smalcem i twarożkiem. Krzyś degustuje serki, a Michałek słodkie ciastka zagryza małosolnym ogórkiem. Mnie najbardziej smakuje serniczek i ciastko z borówkami.

    Pawełek rozgrzał się winkiem i był zdziwiony, ze mnie i dzieciom jest zimno. Błęde było założenie letnich kurtek; w tym roku na pasterskie święto odbywające się w pierwszą niedzielę lipca, należało założyć kurtki zimowe.

     Obok pań gospodyń rozłożył się szaman - barwna postać z Lipnicy - aptekarz, artysta, producent nietypowej biżuterii i amuletów na wszelkie okoliczności. Pawełek został przy jego stoliku celem prowadzenia dyskusji, a ja z chłopakami zaliczyłam konkursy dla dzieci przy stanowiskach leśników (Nadleśnictwo Nowy Targ) i parkowych (Babiogórski Park Narodowy). Chłopaków nie dało się zagiąć i zgarnęli całą masę gadżetów - magnesów, odblasków, linijek, książeczek... Było mi już tak zimno, że nie chciało mi się nawet aparatu z kieszeni wyjmować moimi zgrabiałymi łapkami.

    W końcu Pawełek zakończył dyskusje i dołączył do nas w alejce kolorowych jarmarków, na której pojedyncze dzieci z otwartymi z podziwu buziami patrzyły na te wspaniałe barwy.

    Krzychu mi wydoroślał. Nie chciał nawet maczugi dmuchanej. A byłam pewna, ze jak ją tylko zobaczy, to sobie zażyczy.:)

    Nie obeszło się za tobez kolejnego szybowca do Michałkowej kolekcji samolotowej.

     Została nam z pasterskiego święta pamiątka na opieczętowanych łapkach i piękne noże.

     To właśnie ta druga nowość pasterskiego święta - po raz pierwszy było stoisko z wyrobami z poroża. Tak się zajęłam oglądaniem cudeniek, ze nie zrobiłam fotki całości. Najpierw Krzysiowi zaświeciły się oczy na widok solidnego scyzora. Pawełek mu kupił. Mnie się podobały większe noże. Nie mogłam się zdecydować między dwoma sztukami. Kiedy myślałam, który wziąć, Pawełek oświadczył, że już nie ma kasy, więc mi prezentu nie może zrobić. No to sobie sama kupiłam. W wyborze pomógł Michałek.

    No i mamy z Krzysiem piękne noże. Lubię takie ładne, użyteczne gadżety. Pierwszy raz, odkąd bywam na pasterskim świecie, znalazłam coś dla siebie.:)