Szybki i kolorowy koszyczek z niedzieli

     W niedzielę Michał i Krzyś byli proszeni na imprezę urodzinową do kolegi, więc nie było możliwości wyprucia na wycieczkę na cały dzień. Główkowałam, który las wybrać, żeby było blisko (bez straty czasu na długi dojazd), przyjemnie i grzybowo. Padło na Las Bronaczowa. Chciałam wyjechać z domu jak najwcześniej, ale chłopaków dopadło poranne lenistwo i na nic zdawały się moje mobilizujące okrzyki - gramolili się niemiłosiernie. Myślami byli już na popołudniowej imprezce i jeździli gokartami, więc wyjście do lasu jawiło im się jako spowalniacz w oczekiwaniu na prawdziwe atrakcje.;) 

    Zebraliśmy się dopiero o dziewiątej. Trochę późno jak na grzybobranie w podmiejskim lesie, przez który przetaczają się tłumy grzybiarzy, spacerowiczów, biegaczy i rowerzystów. Na parkingu stało kilkanaście samochodów, a tuz za pierwszą linią drzew dostrzegliśmy trzy postacie przemykające z koszykami w pazerniaczych łapach. Po analizie tych okoliczności wyszło mi, że powinnam liczyć na przyjemny spacer, a nie zbiory. Las pokazał jednak, że i dla mnie coś w nim urosło.:)

     Pierwszym okazem, na który natrafiliśmy, był okratek australijski. Nigdy wcześniej w Lesie Bronaczowa go nie spotkałam, a bywam tam ze dwa - trzy razy jesienią. Najwyraźniej rozprzestrzenia się coraz bardziej. Poleciłam chłopakom przeszukanie okolicznych traw w celu znalezienia młodszych owocników, ale nie udało się odkryć żadnego okratka więcej. Dopiero w innym miejscu, jakieś pół kilometra dalej, znaleźliśmy szczątki kilku sztuk. Nie nadawały się już do fotografowania.

     Jak tylko minęliśmy trawiasty odcinek trasy, oczom naszym ukazały się przepiękne kolonie maślanek wiązkowych i ceglastych. Udało im się zasiedlić każdy dostępny pniaczek. Nie brakowało też śladów po grzybiarzach, którzy przeczesali teren w sobotę i w niedzielny poranek - pociętych trzonów od borowików szlachetnych, wykopanych spod ziemi młodych gołąbków i jaj sromotników smrodliwych, które udawały małe owocniki szlachetniaków, dopiero wybijające się ponad ściółkę.

    I niestety, niewiele grzybków trafiło do koszyka - cztery przeoczone prawdziwki i kilka ceglasi. Dopiero nieco dalej trafiliśmy na rodzinki muchomorów czerwieniejących, które stały się podstawą pełnego koszyka. Zostały w lesie pewnie dlatego, ze nikt przed nami nie był nimi zainteresowany. Ponieważ było ich naprawdę dużo, żadnego nie uwieczniłam na zdjęciu...

     Pochyliłam się za to nad sromotnikami smrodliwymi i muchomorami cytrynowymi. Na Orawie rzadko je spotykam, więc wykorzystałam okazję do pofocenia.

    Ale śmierdziele to nie wszystko, co nam się udało znaleźć. Kolejne znaleziska doskonale wpisały się w moją koncepcję niedzielnego zbioru. Potrzebowałam wsadu do zrobienia kolorowych słoików z marynatami, które trafią na wystawową półkę w jednej z krakowskich restauracji. A do takich kompozycji idealna jest rozmaitość gatunkowa i kolorystyczna grzybków.

     Trzy niewielkie siedzunie bardzo mnie ucieszyły, bo w takich, nazwijmy to artystycznych, marynatach, wyglądają fantastycznie. A kiedy jeszcze niedaleko od nich Pawełek znalazł stadko maślaków sitarzy, już wiedziałam, ze stworzę piękne kompozycje słoikowe. Sitarze są często pogardzanym gatunkiem, a one tak pięknie się przebarwiają pod wpływem temperatury. Robią się fioletowe.

    Kolejne znalezisko ucieszyło mnie jeszcze bardziej, bo nie dość, że grzybek jest rzadko spotykany, to jeszcze ma kapitalną kolorystykę. Na pieprzniki pomarańczowe trafiłam w takiej części lasu, w która nigdy się nie zapuszczałam, a tym razem coś mnie podkusiło, żeby zostawić Michałka i Krzysia przy przekopywaniu kanału miedzy kałużami i zajrzeć w przeciwnym kierunku niż Pawełek.

     Kilka owocników leżało wyrwanych. Widać było, że ktoś je oglądał i nie był pewien co znalazł - niby podobne do zwyczajnych kurek, a jednak inne. Pieprzniki pomarańczowe są zdecydowanie drobniejsze od jadalnych, bladych czy ametystowych. I mają mój ulubiony kolor - pomarańczowy.

     Pozbierałam owocniki, które już wcześniej ktoś pozbawił kontaktu z podłożem i jeszcze pięć większych zebrałam, a resztę zostawiłam w spokoju, żeby sobie rosły. Pieprznik pomarańczowy nie jest chroniony, ale ze względu na rzadkość warto go trochę oszczędzić.

    Podczas wędrówki trafiliśmy w kilka wspaniale zagrzybiałych miejsc. Uwielbiam takie widoki.

     Michaś i Krzyś szybko zapomnieli, że hitem niedzieli jest wyjście na imprezę. Wykorzystywali w pełni każdą minutę spaceru. Przyzwyczajeni do codziennych leśnych eskapad wakacyjnych mają niedosyt lasu, w którym bawią się od rozpoczęcia roku zdecydowanie rzadziej. Wcale im się nie spieszyło do samochodu, kiedy o dwunastej w południe zarządziłam odwrót. Sama chętnie zostałabym jeszcze w lesie, ale trzeba było wracać, żeby dać chłopakom obiad przed imprezowymi szaleństwami.

     Nakarmiłam moją Menażerię i wyprawiłam chłopaków na imprezę. Pawełek wziął na siebie ciężar towarzyszenia dzieciakom podczas gokartowych szaleństw. A ja mogłam spokojnie zająć się produkcją grzybową. Oprócz słoiczków muchomorowych wyszły takie dwa wystawowe - kolorowe.:)