Niewiele tej wiosny wylazło ze ściółki...

     Tęsknota za wiosną i pragnienie znalezienia jej śladów pcha człowieka do lasu i zmusza do wytężania oczu, żeby choćby najmniejszy śladzik odradzającej się natury dostrzec. Menażeryjne niedzielne poszukiwania przyniosły cudowne efekty wiosenne w postaci przylaszczek, które tłumnie machały do nas niebieskimi płatkami miotanymi wiatrem. Z grzybami to szukanie wiosny wypadło słabiej, ale po przemyśleniu sprawy doszłam do wniosku, ze nie ma co poganiać czasu, bo on i tak jest za szybki i spokojnie poczekać na więcej wiosennych gatunków, a teraz jeszcze przez chwilę skupić się na uroczych nadrzewniakach, które w momencie pojawienia się smardzówek, smardzów, a trochę później ceglasi, staną się niewidzialne. Przynajmniej ja tak mam, ze jak się skupię na szukaniu grzybów w ściółce, to nadrzewniaków praktycznie nie zauważam. A tym razem mogłam je jeszcze oglądać, bo innych za wiele nie było.:)

     Zaraz na wstępie do lasu, tuż przy parkingu powitała nas kępka płomiennic zimowych. Mówię więc do nich: "To ja tu przyjechałam wiosny szukać, a wy mi się tu zimowe zimówki przed oczy pchacie???" Na tym etapie spaceru byłam jeszcze przepełniona optymizmem i pewnością, ze wiosennych gatunków sporo znajdę, więc zimóweczki podsuszone z pogardą potraktowałam. Dopiero przy powrocie, kiedy już spokorniałam po penetracji lasu, pogadałam do nich czulej i uwieczniłam je na karcie, mając nadzieję, ze kolejne przedstawicielki tego gatunku będę focić z dziką radością dopiero późną jesienią.

     Poszliśmy w las i przez dłuższy czas żaden grzyb uroczy nie wlazł nam przed oczy.:) Owszem, były jakieś wrośniaki i podziurawione hubiaki, ale nie prezentowały się wystarczająco dostojnie, by robić im zdjęcia w chwili, kiedy jeszcze wizje lepszych obiektów kotłowały się po głowie. Zatrzymałam się dopiero przy topolowych liściach, w których biedronki miały swoje zimowiska. Krzyś wypatrzył jedną i sprawdzał ile ich tam jeszcze jest, a przy okazji znalazł grzybki-białe niteczki rosnące na opadłych topolowych liściach.

    Później znalazłam rozszczepki pospolite. Strasznie się nimi ucieszyłam, bo tej zimy jakoś nie chciały się zbyt często na mojej drodze zjawiać. A tu spory fragment lasu w nie obfitował. Rozszczepki najatrakcyjniej wyglądają od spodu, więc odwracałam patyczki, żeby posmyrać je po rozszczepionych brzuszkach.

    Pawełek też znalazła rozszczepkę. Stwierdził, że ta z poniższej foci jest wyjątkowa i dlatego ją właśnie uwiecznił. Jak się nią pochwalił, to od razu, bez wahania, wypaliłam, ze najbrzydszą sobie wybrał.;)

     Znacznie bardziej podobało mi się znalezione przez Pawełka rozszczepkowe grupetto. Mnie ten układ owocników przypomina jakiś tajny chiński znak, a dla Pawełka to znak Polski Walczącej. Takie tam mamy grzybkowe skojarzenia odmienne.

    Po układach z rozszczepkami w roli głównej nastąpiła analiza kształtów kisielnicowych. Przyglądaliśmy się im z Krzysiem i zauważyliśmy, że sporo owocników kisielnicy kędzierzawej ma ślady wyglądające na wygryzienia. Ciekawe co za stworzenia w marcu pałaszują grzyby. Ślimaka obudzonego żadnego nie spotkaliśmy.

     Przeszukanie ściółki pod leszczynami przyniosło efekty w postaci dorodnych kubianek. Te już były znacznie bardziej wypasione niż maleństwa znalezione tydzień wcześniej w Kornatce. Ucieszyłam się, ze zrobię super fotki, ale moja radość była krótka. Wiatr tak hulał po dnie lasu, ze nie było możliwości cyknięcia wyraźnego zdjęcia. Nie udało nam się też w żaden sposób zasłonić miejsca ich wzrostu przed podmuchami. Jedyne wyraźne fotki wyszły na ręce.

     Jedna mała kubianka była przyrośnięta do ubiegłorocznego orzecha laskowego. Pewnie do skorupki przyczepił się kwiatostan, na którym wyrósł grzybek. Później kwiatostan odpadł, a kubianka została.

    Tutaj widać dobrze wielkość, a właściwie małość kubianki w porównaniu do zwykłego orzeszka laskowego.

     Niedaleko kubiankowej miejscówki Krzychu wypatrzył uszaka różowatego. Rósł sobie w dziurce pnia i zwinął się dokładnie tak jak pączek róży. Stąd jego specjalna nazwa, na którą zasłużył sobie wyglądem.;) Uszakową różyczkę zabrałam do kieszeni plecaka i pomaszerowaliśmy dalej.

    Kiedy chłopcy objadali się czekoladą i odpoczywali, ja przeszukałam kawałek wyciętego w pień lasu. Trudno się tam chodziło, bo na ziemi leżały porozrzucane gałęzie, ale między nimi wyrosło stadko pięknych, młodziutkich, świeżutkich trąbek otrębiastych. W promieniach słońca mieniły się wieloma odcieniami rudości.

    Na drzewach obok wycinki, jednym jeszcze rosnącym, drugim leżącym na ziemi, rosły staruszki hubiaki, które wabiły z daleka swoimi pokaźnymi kapeluchami.

     I to by było na tyle grzybów w dolnych partiach lasu. Wyszliśmy na górę, gdzie stwierdziłam, że muszę się bardziej skupić na przewracaniu małych patyczków, bo coś mało tych grzybków, jak dotychczas, zdołałam wytropić.

    Na szeregu spróchniałych gałązek, nad którymi się pochylałam, jak na złość, nic nie chciało rosnąć. Za to na pieńku zobaczyłam grzybówki dzwoneczkowate, które dni swojej świetności miały już za sobą. Chyliły się do upadku w sensie przenośnym i dosłownym.

   Następnym modelem do fotek był wrośniak garbaty, który wraz z sąsiadującym żylakiem promienistym, stworzyli nierozerwaną parę.:)

    Na małych patyczkach znajdowałam głównie grzybki - pieprzyki, które zdecydowanie lepiej ogląda sie na monitorze, już po zrzuceniu z aparatu, niż w realu leśnym.

     Przerywnikiem w małych grzybkach rosnących na patyczkach, były zgliszczaki, których sporo usadowiło się na licznych pniakach po wyciętych drzewach.

    Na jednym z grubszych konarów, jaki podniosłam ze ściółki, rosły drewniaki szkarłatne, które stały się podłożem dla jakiegoś innego grzybka, który tak ekspansywnie zajmował powierzchnię drewna, ze opanował też owocniki drewniaka.

     Przy przeglądaniu patyczków trafiłam jeszcze na stadko podsuszonych uszaków bzowych, które wcale nie rosły na bzie. Dołączyły do tego jednego, którego wcześniej znalazł Krzyś, a później, juz razem, znalazły się w sosie borowikowym, jako dodatek świeżyzny.:)

     A na patyczkach były jeszcze białe plamki,

rozdrapane pryszcze,

mini-wulkany,

lodowe szpileczki

i śluzowce.

     Na koniec las podarował mi uroczego trzęsaka pomarańczowożółtego, którego zobaczyłam bez czołgania się po ziemi.:) Może następny spacer będzie bardziej obfitował w wiosenne gatunki.