Pierwsze borowiki ceglastopore 2019

      Po smardzówkach, smardzach, żółciakach i majowych uszakach u Menażerii też w końcu przyszedł czas na pierwsze tegoroczne borowiki. Pojechaliśmy na nie na pewniaka, do lasu, w którym znajomi widzieli malutkie ceglasie i dali nam cynk. Jadąc tam byliśmy pewni, że napełnimy przynajmniej jeden koszyk. Jak to jednak w życiu bywa, coś poszło nie tak - koszyka napełnić się nie udało, ale te pierwsze zostały zaliczone.

     Pierwsze kłody pod nogi rzucili nam leśnicy, którzy wycięli  większość drzew w dolnym pasie lasu i nic, ale to nic nie posprzątali po sobie. Żeby dostać się do tych właściwych miejsc, musieliśmy się przedrzeć przez przeszkody z powycinanych i porzuconych byle jak pni, konarów i gałęzi. Nie było to łatwe zadanie, więc odetchnęliśmy z ulga, kiedy stanęliśmy na wygodnym podłożu bez nadmiaru poszycia. Zaczęliśmy poszukiwania.

     Pawełek i Michas, po stwierdzeniu, ze zaraz na powitanie nie stoi przed nimi szereg poćów, pognali w siną dal i zniknęłi za drzewami. Ja i Krzyś szukaliśmy wytrwalej, ale i nam żaden ceglaś nie wpadał w oko. Krzyś znalazł za to maślaczka pieprzowego. Upewnił się, że to ważne znalezisko.:) Zapewniłam go, ze tak, ze bardzo ważne, bo to pierwszy przedstawiciel tego gatunku, na jakiego trafiliśmy w tym roku. Uwieczniłam maślaczka i szukaliśmy dalej borowików ceglastoporych. Stwierdziłam, że najwidoczniej ktoś był szybszy od nas i wyzbierał grzybki zanim nam się udało w to miejsce dojechać. Nie byłoby to trudne, bo teren nie jest wielki i szuka się łatwo. Jak tylko ktoś wie, co chce znaleźć, to bez trudu może wyzbierać rosnące tam grzybki. Jakoś się bardzo nie zmartwiłam, bo przed nami był jeszcze piękny spacer po cudnym terenie, ale Krzychu wyraźnie zmarkotniał. Obiecałam mu, że bedziemy szukać aż coś znajdziemy.:)

     Wkrótce zobaczyłam wystający spod gałęzi fragment obgryzionego kapelutka. Przyjrzałam się z drugiej strony i zaczęłam mówić, ze są nawet dwa, ale zanim skończyłam, Krzyś krzyknął, że jest drugi i oczywiście ten drugi jest jego.:) "Prawda mamo, że ten drugi jest mój? Że ja pierwszy powiedziałem?" Oczywiście. Był Krzysia. Przystąpiłam do fotografowania znaleziska i stwierdziłam, ze jeszcze nigdy nie znalazłam pierwszych borowików ceglastoporych w tak niewyjściowym stanie. Ale nie było co marudzić; trzeba się było cieszyć, że w ogóle są.

     Z miejscówki ceglasiowej wyszliśmy na polanę śródleśną, którą musieliśmy przejść, żeby dostać się do kolejnego kawałka lasu.

     Tam Krzyś znalazł dwa dorodne twardzioszki przydrożne. Ucieszyłam się okrutnie z tego znaleziska, bo natychmiast przypomniało mi się dzieciństwo i zbieranie twardzioszków z babcią i mamą. I ten wspaniały smak tych grzybków duszonych w śmietanie... W sekundzie się rozmarzyłam i zaczęłam szukać w trawie towarzystwa dla Krzysiowego znaleziska. Niestety, były tylko te dwa owocniki.

     Na skraju lasu Krzychu wypatrzył kolejnego grzybka rosnącego na gałęzi dzikiej róży. Nie umiałam mu powiedzieć jaki to gatunek, ale obiecałam, że po zrobieniu zdjęć będziemy go identyfikować w domu.

    Identyfikacja okazała się nie taka prosta, jakby się wydawało, bo nasze znalezisko jest podobne co najmniej do dwóch gatunków - ciemnotwardnika okazałego i płomienniczka żółtobrązowego.

     Jak by się nie nazywał, to niezaprzeczalnie jest ładnym grzybkiem.:)

     Kolejnym znaleziskiem były przepiękne łuszczaki zmienne porastające całkiem sporych rozmiarów pniaczek. Grzybki były młode, świeżutkie i zdrowiutkie. Poprosiłam Pawełka o pomoc w pozysku, żeby szybciej było, ale nie był zachwycony koniecznością zbierania takich drobnych grzybków. Zdecydowanie bardziej woli większe gabaryty. Pomocy jednak nie odmówił i mężnie wycinał kolejne kapelutki.

     Michałek też miał swoje znalezisko w czasie spaceru - wypatrzył jaszczurkę zwinkę i tak ją zahipnotyzował, ze zamiast uciekać, pozowała pięknie przez dłuższą chwilę.

      Chwilę zajęło nam zlokalizowanie miejsca, w którym rok temu Pawełek znalazł żółciaka. Trafiliśmy tam z innej strony niż rok wcześniej, a ponieważ to była raptem druga wizyta w tym lesie w całej menażeryjnej karierze, więc to trafienie nie było aż takie proste. Żółciak jednak w tym roku nie wyrósł. Na swoim miejscu znajdowały się tylko uszaki, dokładnie tak, jak rok temu.

      Później przez dłuższy czas w oczy rzucały nam się jedynie śluzowce i piękne majowe kwiaty.

      Po przespacerowaniu blisko dziesięciu kilometrów stwierdziliśmy, że trzeba wracać, zwłaszcza, ze robiło się coraz bardziej parno, a na popołudnie zapowiadane były burze. Ostatni etap drogi wracaliśmy tą samą trasą, którą szliśmy na początku spaceru. Ja zamykałam pochód, a on i tak na mnie czekał - piękny, młodziutki i nienaruszony przez ślimaki kozaczek. To był zdecydowanie najpiękniejszy grzyb niedzielnego spaceru. Przeszliśmy obok niego wszyscy idąc w jedna stronę i teraz też niewiele brakło, a zostałby w lesie. Sprawił mi ogromną radość.

     Jako ostatni zbiór uzupełnił wyrośnięty borowik ceglastopory, który też przeczekał poszukiwania na początku spaceru i dopiero teraz się ujawnił.

     Zbiór nie był imponujący, ale pozwolił na zrobienie sosiku ze świeżyzny.

     W drodze powrotnej wpadliśmy w burzę, która wcześniej przetoczyła się przez Kraków, zalewając mi balkon, zachlapując okna i wywracając suszarkę z rozwieszonym praniem. Od niedzielnego popołudnia padało z niewielkimi przerwami do środy, kiedy to przerwy zniknęły. Leje bez ustanku i sytuacja staje się coraz poważniejsza. Dziś nie mogłam się wydostać z Węgrzc od koni, bo dwie drogi wyjazdowe zostały zatopione i zamknięte. Lubię deszcz, ale bez przesady.