Majowy pozysk z Lasku Wolskiego

     Sobotnie przedpołudnie bez koni. Tak nietypowo  tym razem. Pawełek poszedł pracować, a ja z chłopakami na kolejny turniej piłkarski. Krzyś kopał piłę, a ja z Michałkiem najpierw pisaliśmy wypracowanie, a później zrobiliśmy sobie trening na tak zwanej siłowni zewnętrznej. Pogoda była wyśmienita - nie padało i nie grzało za mocno. Tym razem drużyna Krzysia wypadła zdecydowanie lepiej niż tydzień wcześniej, więc nie trzeba było włączać trybu pocieszania. Turniej się skończył, przyjechaliśmy do domku, nakarmiłam chłopaków i po obiedzie pojechaliśmy do Lasku Wolskiego.Na dalsze eskapady było już za późno, więc podjechaliśmy tam,gdzie mamy przysłowiowy rzut beretem.

     O tej porze roku w tym lesie jeszcze nie byliśmy. Tutaj przychodzi się późną jesienią, zimą i wczesną wiosną, a w maju ganiało się zawsze po innych lasach. Lasek Wolski w maju wygląda zupełnie inaczej niż w grudniu i już na wstępie pojawił się problem, bo znana nam ścieżka zupełnie zarosła i trzeba się było między drzewa dostać na czuja, przez chaszcze, w których najwięcej było pokrzyw. Na nasze szczęście między drzewami nie było już tak zarośnięte i zdołaliśmy się odnaleźć w leśnej przestrzeni.:)

      Udało się też na pierwszych bzach wypatrzeć uszaki. Poszukiwanie i znajdowanie ich na krzewach obrośniętych liśćmi jest zdecydowanie trudniejsze niż na bezlistnych pniach. Ucieszyliśmy się z tych pierwszych uszaków, bo były dorodne i mięsiste, a ich obecność zapowiadała obfite zbiory na kolejnych miejscówkach.

     Zanim jednak dotarliśmy do kolejnych zagajników bzowych, podjęłam próbę odszukania pniaka, na którym w zimie znalazłam dziwne, do tej pory niezidentyfikowane grzybki. Niby dobrze wiedziałam, gdzie leży spróchniała kłoda, na której wyrosły, ale i tak dobrą chwile zajęło mi odszukanie jej.

     Tajemnicze grzybki rosną nadal, chciaż jest ich zdecydowanie mniej. Te, które zostały, są już mocno podstarzałe i nieco rozmiękły, ale w dalszym ciągu mocno trzymają się podłoża.

    Na sąsiedniej kłodzie rosły młodziutkie żagwie, pewnie wiosenne

i piękna świecznica rozgałęziona.

     W tej części Lasku Wolskiego jest mnóstwo skoczni rowerowych - w większości są usypane z gliniastej ziemi, ale kilka zostało zbudowanych z drewna. Michaś zawsze po nich biega udając, ze jest wagonikiem rollercoastera. Tak było i tym razem. Michał wbiegł na górę, a Krzyś tylko podszedł do drewnianej konstrukcji i od razu dostrzegł rodzinkę uszaków, które wyrosły na podporze skoczni.

     Natychmiast udarł się na brata, żeby nie zbiegał i nie podeptał grzybków i wołał mnie, zebym jak najszybciej pozyskała te skoczniowe uszaki.

     Zaraz za tymi skoczniami zaczął się teren opanowany przez kustrzebki. W życiu nie widziałam tych grzybków w takich ilościach. Rosły tysiącami i towarzyszyły nam niemal do końca spaceru. Rosły na gołej ściółce, w trawie i na leśnych ścieżkach.

     Przez chwilę miałam pokusę, żeby ich trochę nazbierać, ale szybko stwierdziłam, że nie będzie mi się chciało ich obrabiać, więc wszystkie zostały w lesie.

     Jadłam już takie kustrzebki, więc sprawdziłam doświadczalnie, że są jadalne. I prawdę mówiąc, całkiem smaczne. Jest jednak sporo pracy z czyszczeniem ich i myciem,bo są bardzo delikatne i łatwo się kruszą.

     W atlasach piszą o nich różnie - jedne opracowania opisują je jako jadalne, inne mają co do tej jadalności pewne wątpliwości.

     Nie podałam nazwy gatunkowej tej kustrzebki, ponieważ tak z całą pewnością to mozna byłoby je nazwać po przeprowadzeniu badania mikroskopowego, ale z dużym prawdopodobieństwem jest to kustrzebka brunatna.

     Doszliśmy do zagłębia uszakowego. Zgodnie z wcześniejszymi przewidywaniami, czekały na nas dorodne uszy. Niektóre zaczęły już nieco obsychać na obrzeżach małżowin, ale to w niczym nie wadzi. Po namoczeniu i tak są jak nówki.:)

      Takie wiosenne uszakowe bogactwo spotykałam w kwietniu, nigdy w maju. Ten rok jest inny - kwiecień był ciepły i straszliwie suchy, więc nie miały szans na wyrośniecie, za to zimny i deszczowy maj zdecydowanie im spasował.

     Między krzewami dzikiego bzu znaleźliśmy jeszcze piękną gromadkę żagwi kasztanowych. Ten gatunek nie należy do zbyt często spotykanych, więc takie znalezisko cieszy.:)

     Trafił nam się jeszcze żółciak. Trochę dziwne, ze był tylko ten jeden, bo miejsc, w których mogłyby się pojawić, jest w Lesie Wolskim całe mnóstwo. Żółciak oczywiście zaprzyjaźnił się w koszyku z uszakami.

     I ostatni ze znalezionych grzybków - pierwszy w tym roku krowiak podwinięty (olszówka).

     Jeszcze tylko dokumentacja zbiorów i trzeba było przejść z tym koszykiem, w ubłoconych gumowcach alejką wypełnioną odświętnie ubranymi spacerowiczami. Większość patrzyła na nas z zainteresowaniem, ale byli i tacy, którzy odsuwali się na druga stronę alejki, żebyśmy ich nie zahaczyli naszymi błotnistymi strojami. ;)