Dwa dni orawskich atrakcji

    Pokazanie uroków Orawy w kilka dni jest niewykonalne. Dlatego dla gości, którzy byli tu po raz pierwszy, trzeba było wybrać to, co sprawiłoby, że pokochają ten kawałek Polski i będą chcieli tu wrócić. Jednym z kluczowych elementów zapoznawania się z Orawą były grzyby, których Monika z Mariuszem jeszcze nie spotkali na swoich leśnych szlakach. Monika miała dwa największe grzybowe marzenia - siatkoblaszka maczugowatego i kolczakówkę piekącą z kropelkami. Siatkoblaszki udało się zobaczyć zaraz w pierwszym dniu, a pozostałych wynalazków poszukiwaliśmy w piątek i sobotę. Chciałam gościom z Baniochy pokazać znacznie więcej, ale warunki są jakie są i tego najsilniejszą wolą nie uda się zmienić.

        W piątek pojechaliśmy do Małej Lipnicy, bo tam jest sporo podmokłych terenów, na których rośnie mnóstwo ciekawych i rzadkich gatunków grzybów, między innymi kolczakówki. Stwierdziłam, że to jedyne miejsce, w którym miały szansę wyrosnąć. Zarządziłam wystrojenie się do lasu w gumowce, które okazały się potrzebne jedynie do przechodzenia przez strumyk, bo bagienka wyschły. A dostać się na nie wcale nie było tak prosto - konieczne było pokonanie kilku stromych skarp.:)

     Pierwszymi znalezionymi grzybami były naziemki pozrastane. Dla mnie to pospoliciaki, bo na Orawie rośnie ich co roku mnóstwo, ale dla Moniki i Mariusza okazały się nowością, której jeszcze ich oczęta w życiu nie widziały.

     Trafiły się też jadalniaki - pojedyncze mleczaje jodłowe i opieńki miodowe. Gatunków, na których najbardziej nam zależało, niestety nie było. Ale to przecież jeszcze nie koniec poszukiwań!

    Po tym etapie poszukiwań weszliśmy na polanę, na której podjedliśmy sobie borówek, poziomek i malin. Wzmocnieni witaminowym posiłkiem, pognaliśmy na kolejne bagienka, równie wysuszone jak te, które już przeszliśmy.

     Ten fragment lasu okazał się łaskawszy. Znaleźliśmy upragnione kolczakówki piekące, które jednak nie prezentowały się tak, jakbyśmy sobie tego życzyli. Brakowało im najurokliwszego elementu, czyli czerwonych kropelek. Gdybyśmy mieli trochę soku malinowego i jakąś pipetkę, można byłoby nieco upiększyć rzeczywistość.

     Wyrosło też kilka grupek siatkoblaszków maczugowatych. Nie było ich jednak wiele, a te, które wyrosły, zostały mocno poobgryzane przez ślimaki, które zawsze są pierwsze przed grzybiarzami.

     Ja byłam zawiedziona ilością i jakością znalezionych okazów, bo z tych samych miejsc pamiętam dziesiątki kolczakówek z kropelkami i kilkumetrowych ciągów i czarcich kręgów z dorodnych siatkoblaszków, ale dla Moniki te mizerne dobra z orawskiego lasu były atrakcyjne.

     W drodze powrotnej do parkingu Krzyś wypatrzył rodzinkę borowików żółtoporych. Ja nawet nie pomyślałam, ze ten gatunek należałoby zaprezentować gościom, bo jego istnienie i obecność w lesie są dla mnie oczywistą oczywistością. Tymczasem okazało się, że Monika i Mariusz nigdy nie widzieli przedstawicieli tego gatunku.

    Po drodze był też czas na odpoczynek i gry słowne z Michałkiem i Krzysiem.

     A na koniec spaceru Monika znalazła jedynego w tym dniu borowika szlachetnego. Rósł sobie w przydrożnej skarpie i wabił grubaśnym trzonem i brązowym kapelutkiem. Niestety bogactwo wewnętrznego życia sprawiło, ze pozostał w lesie.

     Piątek był przeznaczony dla wynalazków, a sobota na pazerniaczenie i odwiedziny w bacówce. Zaczęliśmy od śniadania składającego się z oscypków popitych żętycą.

    Z pełnymi brzuchami ruszyliśmy do zabacówkowych lasów.

     Do koszyków trafiały przede wszystkim borowiki ceglastopore i pojedyncze borowiki szlachetne. Nie było ich tak dużo, żeby szybko wypełnić kosze, ale podczas kilkugodzinnego spaceru systematycznie przybywało. W efekcie wszyscy byli zadowoleni z pozysku.

      Na kartach foto Monika zapisała sobie jeszcze dwa gatunki, z którymi dotychczas się nie spotkała w żadnym lesie - borowika górskiego i grzybca purpurowozarodnikowego.

      Do bacówki wracaliśmy pod zachmurzonym niebem, z którego wylewało się trochę deszczowych kropelek. Zupełnie nam to nie przeszkadzało w ostatnich pamiątkowych zdjęciach.

      Z bacówki zabraliśmy zapas serów, popiliśmy jeszcze żętycy i rozstaliśmy się - ja z Pawełkiem, Michałkiem i Krzysiem pojechaliśmy do lipnickiego domku, a Monika z Mariuszem wybrali się do Zawoi. Wieczorem był pożegnalny grill, a dzisiaj goście z Baniochy opuścili Lipnicę i pojechali na Ponidzie, żeby polować na szatany.:)