Klęska grzybowego urodzaju

      Pod koniec wakacji grzyby na Orawie zaszalały i nadrabiają z nawiązką swoją nieobecność w czerwcu, lipcu i pierwszej połowie sierpnia. Przez cały tydzień przynosimy z lasów bogate zbiory. Moglibyśmy nakosić jeszcze więcej, ale moce przerobowe mam ograniczone. Wszystkie suszarki pracują niezmordowanie przez całą dobę, zamrażarka jest pełna i słoiczków z marynaciakami przybywa. Po przedpołudniach spędzanych na pozysku, całą pozostałą część dnia poświęcam na przerabianie zbiorów. Robię sobie przerwy tylko na przygotowanie obiadów dla dzieciaków. W lasach jest znowu sucho, ale mam nadzieję, że grzybnia złapała na tyle wilgoci, ze sobie z tym poradzi i ostatni wakacyjny tydzień będzie wyglądał tak samo jak ten, który właśnie się kończy.

     Najwięcej rośnie borowików ceglastoporych, które są zbierane tylko przez niektórych grzybiarzy. Miejscowi i część przyjezdnych ugania się za szlachetniakami, pomijając poćki, a czasem traktując je z buta.

     Ja tam ceglasie bardzo lubię - są piękne, dorodne, twarde i bardzo smaczne. Mają też ogromną przewagę nad borowikami szlachetnymi pod jednym względem - robale nie lubią ich aż tak bardzo i większość znalezisk jest idealnie zdrowych. Dzięki temu obróbka jest czystą przyjemnością i szybko idzie.

Zobaczcie, jakie piękne są ceglasie:

     Najbardziej pożądanym przez grzybiarzy gatunkiem jest borowik szlachetny. Ich też jest mnóstwo w naszych lasach. Tradycyjnie, najpopularniejszym miejscem zbierania szlachetniaków są zbocza Babiej Góry. Tam po lesie, od świtu do zmroku, przetacza się tłum. Raz w ciągu tygodnia też się wybraliśmy w to miejsce.

    Niestety, grzybobranie w lesie pełnym konkurencji nie należało do przyjemnych - z każdej strony słychać było okrzyki i nawoływania, co chwilę spotykało się w lesie kogoś uganiającego się za grzybem. Jeden zagadał coś sympatycznie i to było miłe, a drugi zawistnym okiem spozierał do naszego koszyka i najchętniej zabiłby nas wzrokiem, odbierając nam grzyby.

     Co prawda napełniliśmy koszyki, ale stwierdziłam, że chodzenie po tak zaludnionym lesie to nie dla nas i na pozostałe grzybobrania wybieraliśmy lasy leżące daleko od dróg i parkingów. Trzeba do nich dojść na własnych odnóżach, ale nagrodą są takie piękne grzyby, cisza i spokój.

    Krzyś i Michałek cieszą się z grzybowego bogactwa tak samo jak ja. Noszą koszyki, obrabiają znalezione przez siebie grzybki, a nawet pomagają w robieniu przetworów.

     Podczas grzybobrania zawsze znajduje się trochę czasu na dawkę wygłupów,

zrobienie zdjęcia

albo kręcenia sznureczkami od bluzy.;)

    Jest coraz bardziej jesiennie - mniej zielono, mgliście i pajęczyście.