Jeden zamiast pięciu

     Moje piątkowe znaleziska wywołały do tablicy wyobraźnię, która natychmiast stworzyła wizję weekendowego mega pazerniactwa nie tylko u mnie, ale i u Krzysia, który zarządził, że zabierzemy na leśną wyprawę pięć koszyków. No dobrze, mamy ich na tyle, żeby wybrać pięć tych najpojemniejszych i jechać na pozysk. Ale gdzie jechać? Ponieważ czasem warto polegać na Krzysiowej intuicji, podałam mu kilka lokalizacji, spośród których wybrał las na północ od Krakowa, w okolicach Skały. Liczyłam w duchu na inny wybór Krzysia, bo zdążyłam się już stęsknić za Orawą i najchętniej wyskoczyłabym na jeden dzień do Lipnicy. Ale skoro dałam młodemu prawo wyboru, to nie wypadało zmieniać jego typu. Przecież tamten las za Skałą jest piękny i wielokrotnie pozwolił nam napełnić koszyki. Pawełek wymiksował się z weekendowego grzybobrania, stwierdzając, że przecież już w środę ma jechać na zlot grzybowy, gdzie będzie przez kilka dni szukał grzybów, więc przez sobotę i niedzielę sobie popracuje. Zostaliśmy więc w trójkę z tymi pięcioma koszykami.

     Kiedy dojechaliśmy do lasu, na parkingach stało już sporo samochodów, ale i wolnych miejsc zostało niemało. Z tego jeden wniosek, że las nie jest masowo oblegany przez pazerniaków, drugi, że nie ma masowego wysypu grzybów, bo gdyby był, to parkingi i boki drogi byłyby szczelnie wypełnione grzybiarskimi wozidłami.

     Zaparkowaliśmy, wzięliśmy największy kosz i ruszyliśmy na siedzuniowe zbocze. Oprócz tego gatunku, można tam spotkać pojedyncze podgrzybki, ceglasie, gołąbki i muchomory. Nie było nic poza kilkoma obgryzionymi kikutami po siedzuniach. Po półgodzinnej penetracji powiedziałam Krzysiowi, że to chyba słaby wybór był. A Krzyś mi na to:"Nie chwal dnia przed zachodem słońca!" Się chciał popisać znajomością przysłów, ale nie do końca dobrze utrafił, więc powiedziałam, ze przecież nie chwalę, tylko psioczę. Natychmiast przerobił powiedzenie i mamy nowe - "nie psiocz na dzień póki się nie skończy!"

      Dopiero po przejściu sporego odcinka trafiliśmy na pierwsze koszykowce - pieprzniki jadalne, które, co się rzadko zdarza, były robaczywe oraz pieprzniki trąbkowe, które jako pierwsze zagościły w przepastnych czeluściach kosza.

     Później były maślaki żółte - same żłobkowe i przedszkolne egzemplarze. Najliczniejszy był żłobek, czyli takie główki od szpilek powbijane w mech i ściółkę. Było je widać dopiero po zejściu do parteru, czyli zrównaniu wzroku z poziomem ziemi. Grupa starszaków maślakowych powędrowała do towarzystwa dla "trąbek"; reszta została w lesie.

    Dalej las się zmienia - całkowicie zanikają sosny, nielicznie rosną dęby i buki, a podstawą drzewostanu stają się jodły. To najpiękniejszy jak dla mnie fragment tego lasu. I najszlachetniejsze gatunki w nim rosną. I pewnie wkrótce się pojawią liczniej, ale na razie dopiero startują.

     Widzieliśmy sporo około centymetrowych maluszków podgrzybków brunatnych i borowików ceglastoporych. Tylko pojedynczym egzemplarzom udało się wyrosnąć na tyle, żeby warto je było zbierać. Koszyk wyglądał nadal biednie, a w pamięci były przecież jeszcze te cztery puste w samochodzie...

     Dopiero jak doszliśmy do stanowisk borowików szlachetnych, zaczęło nam coś przybywać i zakrywać dno. Ewidentnie widać, ze szlachetniaki wystartowały wcześniej niż reszta gatunków i było trochę średniaków. To na nie polowała nasza konkurencja, której coraz więcej przemykało w okolicy. Z kilkoma grzybiarzami zamieniliśmy parę zdań i wszyscy stwierdzali zgodnie, że na większe zbiory trzeba jeszcze poczekać. W sumie dorwaliśmy trzydzieści borowików szlachetnych średniej wielkości; wszystkie były zdrowe.

     Chłopakom nie bardzo chciało się już szukac, więc ja krążyłam po okolicy, a oni się bawili.

     Wybierali młode buki rosnące co jakiś czas wśród wysokich jodeł i trenowali małpie umiejętności. Stwierdziłam, że jeszcze trochę poćwiczą i uda im się odwrócić proces ewolucji - wejdą już całkiem na drzewa.:)

      Krążąc wokół wspinających się na kolejne drzewa chłopaków, nasłuchiwałam, kiedy rozlegnie się wrzask przerażenia wydany podczas upadku, ale na szczęście nie doczekałam się tym razem. Znalazłam też sporo ciekawych grzybków, które warto było uwiecznić. Zupełnie przez przypadek zauważyłam piestrzycę popielatą, która ze względu na maleńkie rozmiary, zazwyczaj jest przeoczana przez leśnych wędrowców. Piestrzyca popielata to nowa nazwa; dla starych wyjadaczy znana jest pod nazwą długotrzonka popielata.

     Drugi maleńki grzybek to ziemica półkolista. Też wypatrzona przez przypadek.

     Znacznie większe i łatwiej zauważalne były drobnoporki modre

i chropiatki.

     Ciekawym znaleziskiem były galaretki kolczaste w dwóch odmianach barwnych rosnące na jednym pniaku.

     Ucieszyłam się też ze spotkania rodzinki uchówek oślich. Na niewielkiej przestrzeni rosło ich kilkadziesiąt. Bardzo lubię fotografować uchówki, więc wyżyłam się na nich zdjęciowo.

     W okolicy rosło też sporo gałeziaków, najprawdopodobniej zadymionych. Skupiały się w miejscach, w których na ściółce leżało więcej liści niż igieł.

    Wracając już do samochodu, z koszykiem, w którym ledwie przykryte było dno, weszliśmy jeszcze do ostatniej na naszej trasie miejscówki lejkowców dętych. Nie wierzyłam już zbytnio, że coś w niej będzie, bo na wcześniej odwiedzonych stanowiskach tego gatunku nic nie wyrosło. A tu niespodzianka!

     Lejkowce wyrosły gromadnie, w kilku czarcich kręgach. Wzięłam się do roboty, bo to była szansa na zapełnienie koszyka. Trzeba ją było wykorzystać.:)

    Nowe przysłowie Krzysia sprawdziło się! Nie ma co psioczyć na dzień, który jeszcze trwa. Koszyk został napełniony, a ilość zebranych lejkowców widać najlepiej po wyłożeniu z koszyka. Z tej lejkowcowej góry mamy zapas na kilka porcji najpyszniejszego farszu do pierogów i uszek.

Następne grzybobranie będzie w Borach Tucholskich. Już w środę.:)