Mała Lipnica bogactwem nie zachwyca

      Podczas jednej z ubiegłotygodniowych burz, która naszą, Wielką Lipnicę ominęła, miałam nieodparte wrażenie, że cała woda zgromadzona w czarnych chmurach, wylała się nad lasem w sąsiedniej Lipnicy Małej. Oczami wyobraźni widziałam już te borowiki, koźlarze i podgrzybki stojące wzdłuż drogi, którą ja wolnym przemierzać będę krokiem, co chwilkę się schylając i koszyk dobrem leśnym napełniając...

    Wyobraźnia, wiadomo, wielka rzecz i tak potrafi człowieka przykręcić, że mu się wydaje, że niewiele potrzeba, aby jawą się stała. Odczekawszy zatem kilka dni, uzbrojeni w koszyk (ponieważ mimo wszystko jestem realistką, nie wzięłam dwóch) i scyzoryki, pojechaliśmy na łowy do Małej Lipnicy.

     Parking wysuszony jak podczas poprzednich wizyt nie nastrajał optymistycznie, ale nie tracąc ducha, ruszyliśmy w las. Niestety, okazało się, że cała oferta, jaką miał dla nas, sprowadziła sie do kilku raptem grzybków. Jako pierwsze wpadły nam w oczy gołąbki wypychające się z trudem spod stwardniałej ziemskiej skorupy.

   Na drugiej półce leśnej oczekiwały dwa koźlarze świerkowe, które sprawiły mi sporo radości, bo były wyjątkowo dorodne i tylko lekko popękane na kapelutkach. Nie naruszyły ich nawet ślimaki, które też już chyba nie wyrabiają w tej suszy i poszukały sobie jakiegoś bardziej przyjaznego miejsca do przetrwania niż przesuszony las.

     Jednym z ciekawszych znalezisk był borowik ceglastopory, który usadowił się na patyczku niczym jakiś nadrzewniak. Jeszcze chyba nie znalazłam przedstawiciela tego gatunku, który rósłby w ten właśnie sposób.

    Spośród grzybków niezjadliwych najliczniej reprezentowane były pięknorogi i borowiki żółtopore, którym udawało się przecisnąć na świat w przedziwnych miejscach. Zawsze podziwiałam siłę z jaką owocniki grzybów kapeluszowych potrafią podnosić kamienie czy rozpychać korzenie drzew pod którymi rosną. 

   Szybko pożegnałam moje wyobrażenia o pełnym koszyku i już bez ciśnienia spacerowaliśmy sobie po lesie korzystając z jego uroków. Michał z Krzychem całkowicie porzucili wypatrywanie grzybków, których nie było na rzecz skakania przez rowy, włażenia na pieńki i zdobywania leśnych wzniesień. Z radością zauważam, że są coraz sprawniejsi, a wypracowana na spacerach kondycja pozwala im przemierzać coraz większe odległości podczas naszych wędrówek.

     Dotarliśmy do strumyka, który jest już tak płyciutki, że nawet statki z listków zatrzymują się na podwodnych rafach tuż po starcie. Szeroko w normalnych warunkach rozlane wody skurczyły się do cieniutkiej strużki, którą można pokonać jednym dłuższym krokiem.

    W roślinkowo - kwiatowym świecie zrobiło się już całkiem jesiennie. Na przylegających do lasu łąkach zakwitły pierwsze zimowity, przy drogach niebieszczeje goryczka, a na nasłonecznionych polanach wrzosy spieszą donieść, ze to wrzesień szybkim krokiem się zbliża.

    A wśród wrzosów można zalec i snuć marzenia o kolejnych wyprawach i niepowtarzalnych zabawach.:)