Cicho w domu i pusto

      Stało się. Michałek i Krzyś pojechali sobie daleko, daleko, na swoje pierwsze w życiu zimowisko. Kiedy ponad dwa miesiące temu zaproponowałam im wyjazd bez mamy i taty, zareagowali jak zawsze wcześniej - wczepili się we mnie i oświadczyli, że nigdzie nie pojadą. Przypomniałam im wtedy jak bardzo spodobała im się jesienna, dwudniowa wycieczka szkolna do Owieczki i jak bardzo chcieli taki wyjazd powtórzyć. Zaczęli się zastanawiać i dyskutować z sobą, a następnie po dwóch dniach podjęli decyzję - jadą. No i nadszedł ten dzień, do którego od powrotu z Muszyny Krzyś odliczał dni.

      Niedzielne popołudnie upłynęło nam na pakowaniu. Chłopcy samodzielnie przynosili z szafy kolejne rzeczy, które mieli sobie wybrać i układali je na mamowym łóżku, żeby dobrze było widać co już jest przygotowane i czego jeszcze brakuje. Musiałam też odbyć trudną batalię z Krzysiem, który zgarnął z łóżka wszystkie maskotki (ze 30 na biedę) i chciał je wszystkie zabrać. Jak już przystał na segregację maskotek do zabrania, przytaskał stertę książek, stwierdzając, że będzie je wszystkie czytał (w domu z trudem zaganiam go do czytania). Po długiej chwili przekonywania i wyciągnięciu całej artylerii argumentów udało mi się przekonać Krzycha do odstawienia książek na półkę. W efekcie zostały do spakowania trzy maskotki i jedna książka. Michałek jest minimalistą, więc z nim takich przebojów nie było - zabrał tylko małą latarkę i książkę o samolotach.

      W podróżnych torbach układałam rzeczy chłopaków samodzielnie; oni mieli tylko patrzeć, gdzie co mają spakowane. Gdyby sami zaczęli upychać swój ekwipunek, pewnie nawet połowa by się nie zmieściła.:) I tak będą musieli przez to przejść podczas pakowania przed powrotem do domu. Ciekawe ile rzeczy zostanie w Wiśle...

    Ostatnia noc w domu skończyła się Krzysiowi bardzo wcześnie - od trzeciej nad ranem co kwadrans wołał "mamo" i pytał czy aby na pewno nie trzeba już wstawać i jechać na zimowisko.:) Michałek nie miał takiego problemu - do szóstej spał spokojnym snem. 

    W końcu nadszedł czas zbiórki. Stawiliśmy się przed szkołą 10 minut przed czasem. Autokar już czekał; było też kilkoro dzieci z rodzicami. Zapakowaliśmy najpierw bagaże, a później dzieciaki. Michaś, zaraz po zajęciu miejsca, zabrał się za konsumpcję kanapki, a Krzychu się uśmiechał. Stałam na zewnątrz i patrzyłam na chłopaków przez szybę autobusu. Zimno było jak wszyscy diabli, a oni nie odjeżdżali i nie odjeżdżali. Krzychu machał do mnie rekami jak szalony, a ja mu odmachiwałam, chociaż najchętniej wsadziłabym ręce do kieszeni. W końcu silnik autokaru zamruczał, Krzysiowi zrzedła nieco minka (Michaś w ogóle nie patrzył w okno), nadal machał, ale już się nie uśmiechał... Tak pożegnałam moje dzieci na całe sześć dni.

     Całe popołudnie w domu jest cicho. Cicho i pusto... Nikt ani razu nie wołał "mama", nie rozrzucał zabawek, nie piszczał i nie śmiał się jak szalony. Cisza aż dzwoni w uszach. Zupełnie odwykłam od takiego spokoju i tak mi trochę nieswojo. 

    Chłopcy dojechali szczęśliwie do Wisły. Po drodze zwiedzili Wytwórnię Filmów w Bielsku-Białej, po południu byli na kuligu, a teraz hulają na dyskotece. Humory im dopisują i oby tak zostało do soboty.:)